ΩΡΙΩΝ ή "Η συνωμοσία των ηρώων"

του Αλεξάντρ Ντούγκιν

1. Μια εισαγωγή στο απόκρυφο κείμενο του Cesare della Riviera

«Ο μαγικός κόσμος των ηρώων» (Il mondo magico de gli heroi), το βιβλίο του Cesare della Riviera, δημοσιεύθηκε το 1605. Αργότερα, στον 20ό αιώνα, ο Julius Evola το αναδημοσίευσε με τα σχόλιά του, τα οποία βεβαιώνουν ότι σε αυτήν την ερμητική πραγματεία μπορεί να βρεθεί η πιο ανοιχτή και σαφής δήλωση των αρχών της πνευματικής αλχημείας και της ερμητικής τέχνης. Ο Rene Guenon επισημαίνει στην θεώρησή του εντούτοις, ότι το έργο του della Riviera απέχει πολύ σε διαφάνεια από ότι βεβαιώνεται στα σχόλια του Evola.

Και πράγματι, «ο μαγικός κόσμος των ηρώων» είναι οριακά αινιγματικός – πρώτον, στην λογοτεχνική του μορφή, και δεύτερον, επειδή στις έννοιες με τις οποίες ασχολείται ο συγγραφέας εμπεριέχεται κάτι εξαιρετικά μυστήριο σε αυτές, όχι ξεκάθαρο, και μην έχοντας κανένα αντίτιμο στη συγκεκριμένη πραγματικότητα.

Αλλά μήπως οι δυσκολίες στην κατανόηση του συγκεκριμένου θέματος προκύπτουν επειδή οι πολλές «ηρωικές αρχές», η φιγούρα του ήρωα, είναι μακριά από αυτό που μας περιβάλλει σήμερα; Μήπως αυτό το δύσκολο κείμενο είναι ξεκάθαρο για τους αληθινούς ήρωες και δεν απαιτεί περαιτέρω ανάλυση;

Είναι ξεκάθαρο και διαφανές όπως ο πάγος...

2. Κοσμογονία του πάγου

Στα βιβλία του Evola, που αφιερώνονται στα διάφορα προβλήματα της παράδοσης και της πολιτικής, υπάρχει πάντα μια έκκληση στην «αρχή του Κρύου» (principle of Cold). Το θέμα του κρύου προκύπτει από οπουδήποτε, ανεξάρτητα από εάν το θέμα αφορά το tantra ή την υπαρξιακή θέση του «απόμερου ατόμου», του zen-βουδισμού ή των ιπποτικών μυστηρίων της μεσαιωνικής Ευρώπης, της σύγχρονης τέχνης ή των αυτοβιογραφικών σημειώσεων. Το «κρύο» και η «απόσταση» είναι οι δύο λέξεις που ίσως βρίσκονται συχνότερα στο λεξικό του «Μαύρου Βαρόνου».

Ο ήρωας, εξ ορισμού, πρέπει να είναι κρύος. Εάν δεν διαχωρίσει τον εαυτό του από τους γύρω του, εάν δεν παγώσει τη θερμή ενέργεια του καθημερινού ανθρώπου μέσα του, δεν θα είναι σε επίπεδο εκτέλεσης τον αδύνατου, δηλαδή στο επίπεδο που ξεχωρίζει τον Ήρωα από έναν καθημερινό άνθρωπο. Ο ήρωας πρέπει να αφήσει τους ανθρώπους και να ταξιδέψει πέρα από το όρια των ανέσεων της κοινωνίας, όπου διαπερνώντας τους ανέμους μιας υλιστικής πραγματικότητας, θα βρυχηθεί αυστηρά και μη ανθρώπινα. Το χώμα και οι πέτρες αυξάνονται ενάντια στους ζωικούς και φυτικούς νόμους. Η επιθετική βλάστηση διαβρώνει τα μεταλλεύματα, και τα άγρια ζώα ποδοπατούν άσπλαχνα τα επίμονα χορτάρια. Τα στοιχεία έξω από την ανθρώπινη κοινωνία δεν παρουσιάζουν κανένα έλεος. Ο κόσμος σε αυτά είναι ένα θριαμβευτικό συμπόσιο της ουσίας, της οποίας το κατώτατο επίπεδο συγχωνεύει τα κομμάτια του κοσμικού πάγου. Ο ήρωας είναι κρύος, επειδή είναι αντικειμενικός, επειδή λαμβάνει την σκυτάλη της αυθόρμητης δύναμης, εξαγριωμένος και αγενής, από τον κόσμο.

Ο χαρακτήρας όλων των ηρώων - από τον Ηρακλή μέχρι τον Χίτλερ - είναι ίδιος: είναι απόλυτα φυσικοί, στοιχειώδεις, αρκετά κρύοι και απομακρυσμένοι από τον κοινωνικό συμβιβασμό. Είναι οι φορείς της αβύσσου της αντικειμενικότητας.

Στο παράξενο, ερμητικό τρόπο του Cesare della Riviera, η λέξη «Angelo» (άγγελος) ερμηνεύεται ως εξής: ANGELO = ANtico GELO, δηλ. ο άγγελος = ο αρχαίος πάγος.

Αυτό συνδέεται με την επόμενη φάση της ηρωικής πράξης, όχι ως ένα ταξίδι προς την πραγματικότητα, αλλά μια διαφυγή από τα όριά της - διαφυγή από τα παγωμένα δεσμά.

Η αλχημιστές και οι καμπαλιστές ξέρουν πολλά για το μυστικό του «Παγωμένου φρουρίου». Είναι ένα σύνορο που χωρίζει τα «χαμηλότερα νερά» της ζωής από τα «ανώτερα νερά» του πνεύματος. Η φράση του della Riviera έχει μια ακριβή θεολογική αίσθηση: αφήνοντας τη σφαίρα της συναισθηματικής ζωής, ο ήρωας γίνεται ένα μικρό κρύσταλλο πάγου, ένας φωτεινός άγγελος, στην υαλώδη θάλασσα του πνεύματος, όπου ένας θεϊκός θρόνος των βασιλιάδων ιδρύεται. Η Βασίλισσα του Χιονιού από το παραμύθι του Andersen, έχει μεταμορφώσει το αγόρι Kai σε κομμάτια πάγου με την μυστήρια αγγελική ονομασία «Ewigkeit», αλλά οι θερμές δυνάμεις της γης («Gerda» σημαίνει «γη» στα πρώιμα γερμανικά) έχουν επιστρέψει τον άτυχο ήρωα σε μια φτωχή και μάταιη ζωή. Αντί ενός αγγέλου, γίνεται στη συνέχεια κοκκινοπρόσωπο σκανδιναβικό μπιφτέκι με μπύρα και λουκάνικα. Το κρύο είναι μια ιδιότητα του πτώματος. Τα μέλη του σώματος του Jogi παγώνουν στο στάδιο του ξυπνήματος της ιερής ενέργειας του φιδιού - όσο υψηλότερο είναι το Kundalini, τόσο πιο άψυχα γίνονται τα αντίστοιχα μέλη του σώματος, έως ότου μετατραπεί σε παγωμένο άγαλμα, ένας άξονας πνευματικής σταθερότητας.

Κάθε ήρωας ταξιδεύει απαραιτήτως στον Πόλο, στην καρδιά της νύχτας. Εκεί μαθαίνει να αγαπά το σκοτάδι και την σκοτεινή ουσία, η οποία καλείται ως η «γη μας» από τους αλχημιστές ή την «φιλοσοφική λίθο». Το δοχείο που φέρει τις τέφρες του βαρόνου Evolaθάβεται σε έναν αλπικό παγετώνα, στην κορυφή του όρους Monte Rosa. Το βουνό πιθανώς ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του αγαπημένου του Friedrich ΙΙ Hohenstauffen, αυτού που δεν έχει πεθάνει. La Rosa di Soria. Το ρόδο του Πόλου.

3. Το ταξίδι της νύμφης του Πόλου

Ο Cyliani, ένας μυστήριος αλχημιστής του 19ου αιώνα του οποίου το ψευδώνυμο καθορίστηκε με τη βοήθεια του Pierre Dujols (Magaphon), φίλου του Fulcanelli και... ενός μυστήριου Valois, έγραψε ότι το ηρωικό ταξίδι του στον «Μαγικό κόσμο των ηρώων» άρχισε με μια παράξενη επίσκεψη από τη «Νύμφη του Πολικού Αστέρα»...

Πού οδηγούν τα βήματά της;

Οδηγούν μέσα. Μέσα στη γη, όπου ένα φανταστικό υλικό, που ονόμαζεται το «θειικό οξύ των φιλοσόφων», κρύβεται. “Occultum rectificando terrae interiora Visitabis invenies lapidem”. Η πέτρα είναι απολύτως μαύρη, σαν ψυχή, που τυλίγεται στο «pneuma antimimon» της Γνώσης. Εκεί, από τη μαυρίλα της προσωπικής αβεβαιότητας, από το αδιαφοροποίητο «Εγώ», γλιστρώντας μακριά από οποιοδήποτε όνομα, ο μαγικός άθλος αρχίζει. Εάν ο ήρωας δεν εξετάσει αυτό που αποτελεί την προφανή ουσία του, είναι καταδικασμένος. Ούτε οι θεϊκοί γονείς δεν δίνουν την απάντηση σε ένα πρόβλημα προέλευσης του «Εγώ».

4. Το μυστικό του θεϊκού δράκου

Η αναζήτηση της νύμφης συνδέεται με ένα αρχικό πρόβλημα, αυτό του καθορισμού των Πολικών Αστέρων. Ο θεϊκός πόλος περιστρέφεται γύρω-γύρω, όπως η «Atalanta fugiens». Μέχρι ένα λεπτό πλάσμα να κρυφτεί στη γούνα της Μεγάλης Άρκτου κοντά στον Arcturus. Αυτοαποκαλείται «Shemol». Σε 12 χιλιάδες χρόνια θα της πει: «είμαι η Αφροδίτη». Αλλά ποιος είναι αυτός ο άξονας, στον οποίο ο χορός των χιλιετιών πηγαίνει γύρω από αυτόν;

Μαύρη τελεία στον βόρειο ουρανό. Σπείρες δράκων γύρω της, βάζοντας σε πειρασμό τον ακλόνητο παρατηρητή, που προσφέρει τους αμφισβητήσιμους καρπούς της γνώσης. Η πολική νύμφη έχει δώσει στον Cyliani το κλειδί για τη νίκη ενάντια σε αυτόν τον δράκο. Οι ερμητιστές το θεωρούνε ένα θέμα του πρωταρχικής σπουδαιότητας. Θεϊκός δράκος, ο αληθινός βορράς της ελλειπτικής γης. Φρουρεί τη βόρεια καρδιά των μαύρων εκτάσεων, ως σπείρα περιγράφοντας το απόν κέντρο.

5. Το δεύτερο Betelgeuse

Ο Ωρίωνας είναι το πιο μυστήριος αστερισμός. Ο χρόνος κρύβεται στον δεξιό ώμο του. Είναι ο κύριος ήρωας του Κάτω (και όχι μόνο υπόγειου!) κόσμου. «Betelgeuse» σημαίνει ο «ώμος του ήρωα» στα αραβικά. Είναι σε εκείνον τον ίδιο τον ώμο που κρατιέται το μυστικό ενός βιβλίου που ο Fulcanelli έδωσε αρχικά στον Canseliet, και απέσυρε αργότερα, απαγορεύοντας την έκδοσή του. Το θέμα αφορά το «Finis Gloria Mundi», τρίτο βιβλίο του ειδικού. Όταν το γάλα της Περσεφόνης αγγίζει τοn μυώδη ώμο του «Μαύρου Θεού», και χάνει έτσι τα χέρια του κάτω από τα μαχαίρια των άσπλαχνων εκτελεστών, μια παγκόσμια πυρκαγιά έρχεται, η σφαίρα ανατρέπεται. Ο Ουρανός πέφτει. Αποτελείται από την πέτρα, όπως όλοι ξέρουμε. Οι ήρωες προετοιμάζουν κρυφά τους φοβερούς κλονισμούς στην κοινωνία. Μια κοινωνία που παρηγορείται με το γεγονός ότι έχει εκτοπιστεί από την ιστορία, αλλά πού είναι τα ακριβή σύνορα μεταξύ της λογοτεχνικής και πυρηνικής σειράς, μεταξύ μιας σκοτεινής γωνίας για περισυλλογή και του Carpet Bombing (Στρατ. όρος για την ισοπέδωση περιοχών από αέρος);

Στην συνείδησή  μας, οι πράκτορες του Betelgeuse, κάτοικοι του «μαγικού κόσμου των ηρώων», που μεταμφιέζονται ως κυβερνητικοί αξιωματούχοι, έχουν χαράξει τον δρόμο για το μηχανοστάσιο του δικαίου τους. Υπάρχει μόνο η βεβαιότητα της θεϊκής ακολουθίας και των πομπικών κύκλων στα μυαλά τους. Μια πυρηνική πυρκαγιά του βόρειου ημισφαιρίου είναι μια διαδρομή προς τον Όλυμπο, η φωτιά του Ηρακλή για αυτούς.

Εκτός αν τα σχόλια του Evola είχαν μια μυστική αποστολή...

6. Το δάσος του Rambouillet

«Το δάσος του Rambouillet είναι ένα δάσος του αίματος» - επαναλαμβάνει υπνωτισμένα ο Jean Parvulesco στο μυθιστόρημά του. Ένα άσπρο ελάφι με κομμένο λαιμό βρίσκεται εκεί, έπειτα ένα πτώμα μιας γυμνής γυναίκας με τις ίδιες πληγές. Το μαγικό ξύλο στο οποίο ο Dante έχει χάσει τον δρόμο του. «Δάσος των φιλοσόφων». Σε μια γκραβούρα, που επεξηγεί ο «Σμαραγδένιος πίνακας» του Ερμή Τρισμεγίστου, το άτομο με το κεφάλι ελαφιού δίνει το φεγγάρι στην Εύα. Αργότερα, εάν πιστέψουμε τον Parvulesco, θα συναντηθούν και πάλι σε έναν κήπο του Rambouillet.

Ένα λυπημένο ραντεβού.

«Μια ημέρα ο Απόλλωνας θα επιστρέψει, και αυτή τη φορά για πάντα», - λέει η τελευταία Δελφική προφητεία στα μέσα του 4ου αιώνα μ.Χ.

Πηγή: The 4th political theory