Νίκος Λυγερός: Χρονοστρατηγική - Τοποστρατηγική

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στους Οθωνούς από το Νίκο Λυγερό, καθηγητή Στρατηγικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο της Λυών στη Γαλλία, το 5ο Master Class Τοποστρατηγικής και Χρονοστρατηγικής από 25-28/08/2015.

 Video από το  Master Class δημοσιεύει ο "Οθωνιώτης Παρατηρητής" και πληροφορίες η ιστοσελίδα Lygeros.org

Ο Νίκος Λυγερός είναι καθηγητής Στρατηγικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο της Λυών στη Γαλλία. Σύμφωνα με την κλίμακα Standford-Binet είναι ο Έλληνας με τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης (189) και ένας από τους 50 εξυπνότερους ανθρώπους στον κόσμο.

Μαθηματικά, συγγραφή, ποίηση, ζωγραφική είναι μερικές μόνο μερικές ασχολίες της πολυσχιδούς προσωπικότητάς του. Η Στρατηγική και η Γεωπολιτική είναι οι τομείς στους οποίους εξειδικεύεται. Είναι ειδικός σύμβουλος στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, στην Αστυνομική Ακαδημία και τη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας.

Ο Έλληνας επιστήμονας γεννήθηκε το 1968 στο Βόλο και λίγα χρόνια αργότερα η οικογένεια του μετακόμισε στη Γαλλία.

Ως ερευνητής έχει ασχοληθεί με τους τομείς της Άλγεβρας, της Θεωρίας Αριθμών και της Συνδυαστικής. Ανήκει στις ομάδες των ερευνητών που ανακάλυψαν το 1998, δέκα πρώτους διαδοχικούς αριθμούς σε αριθμητική πρόοδο και το 2010 την έκτη λύση της εξίσωσης του Ramanujan, μέσω υπολογιστών.

Έχει ιδρύσει την οργάνωση The Pi Society στην οποία για να εγγραφεί κάποιος πρέπει να έχει IQ 176 και πάνω, βαθμός νοημοσύνης που σύμφωνα με στατιστική πιθανότητα μια στο εκατομμύριο.

Είναι μέλος της Mensa, η οποία έχει 115.000 μέλη ανά τον κόσμο, της Parssociety, στις οποίες συμμετέχουν άτομα μόνο με υψηλό δείκτη νοημοσύνης.

Στην προσωπική του ιστοσελίδα υπάρχουν πάνω από 14.590 γραπτά κείμενα του ιδίου που περιλαμβάνουν άρθρα πάνω σε διάφορα θέματα από Φιλοσοφία μέχρι Ζωγραφική και Κινηματογράφο.

Είναι ένας εκ των τριών καθηγητών που συνέταξαν την συμβουλευτική έκθεση για τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας που τέθηκε στη διάθεση της Ελληνικής Κυβέρνησης.

Περιοδικό "Telos"

Παλιά τεύχη του περιοδικού Telos στην βιβλιοθήκη της Λυκώρειας στην Καλλιθέα, από Σεπτέμβριο.

http://www.telospress.com/

Η περιπέτεια δίνει νόημα στην ύπαρξή μας

Και αν ήταν κοντά...

Της Μελίνας Κονταξή

1920 εκλογές. Οι Έλληνες της κυρίως Ελλάδας αποφασίζουν ότι η Σμύρνη ήταν μακριά . Και που μεγάλωσε η Ελλάδα εσένα μήπως μεγάλωσε το χωράφι σου ρωτούσε βουλευτής Μεσσηνίας της εποχής ψηφοφόρο του. Και όμως το χωράφι του και τα χωράφια όλων των Ελλήνων της ενδοχώρας είχαν μεγαλώσει εξαιτίας του Ελληνισμού που βρισκόταν έξω από τα σύνορα του μικρού κράτους . Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας απορροφούσαν την υλική και πνευματική παραγωγή της μητρόπολης διψούσαν γι΄αυτή. Και έτσι η μεγάλη Ελλάδα μεγάλωνε και τα χωράφια. Και όμως το 1920 οι Ελλαδίτες αποφάσισαν ότι δεν χρειαζόταν την μεγάλη Ελλάδα...

Και ποιος σας ρώτησε Πλακιώτες στενόψυχοι και αποφασίσατε ότι δεν θέλετε το ένωμα της φυλής, έγραφε η Πηνελόπη Δέλτα τοτε και έτσι το 1922 η Ελλάδα μίκρυνε χωρίς να αυξηθεί το μέγεθος κανενός χωραφιού αντίθετα καταδικάστηκαν και τα χωράφια και το μεγάλο οικόπεδο η πατρίδα να μείνουν μικρά για πάντα.

Ασκομαντούρα

Η ασκομαντούρα είναι ποιμενικό πνευστό κρητικό μουσικό όργανο. Κουβαλά μέσα του την ψυχή της Κρήτης και με τον επιβλητικό του ήχο μαγεύει τα αυτιά των ακροατών και προκαλεί δέος, ξυπνώντας αρχέγονα συναισθήματα. Λέγεται και ασκομπαντούρα ή φλασκομαντούρα.
Οι Γεργιανοί είναι κατασκευαστές και δάσκαλοι ασκομαντούρας και σε κάθε ευκαιρία, επιτρέπουν στον ήχο της να γίνει ο πιο καλός μουσαφίρης της παρέας.

 

"Ο τελευταίος Λύκος"

Μια πανέμορφη ταινία που μιλά για τις αξίες της κοινότητας, της ελευθερίας και του καθήκοντος, μέσα από την συμβίωση με τους λύκους και τους νομάδες της Μογγολίας. Αυτοί οι μυστικοί δεσμοί του ανθρώπου και της φύσης παρουσιάζονται σε μία από τις καλύτερες φετινές παραγωγές.

"Ο τελευταίος Λύκος" του Jean-Jacques Annaud. Αύριο Τετάρτη 19/8, στις 22.00, προβολή στον κοινοτικό χώρο "Λοίκος" στη Λαμία. Υψηλάντου 50 και Βελισσαρίου.

Με έτοιμη δουλειά από άλλους δεν γίνεται πολιτισμός...

"Δεν με αποσχολεί που μου έκλεψαν την ιδέα.
Με αποσχολεί το ότι δεν έχουν καμία δική τους."
Νίκολα Τέσλα

Η καλύτερη φυλακή είναι αυτή που σε πείθει ότι είσαι ελεύθερος

Τρεις βασικοί μέθοδοι για να υποδουλώνεις τους ανθρώπους:
1) Προγραμματισμός των νέων μέσω της εκπαίδευσης, τηλεόρασης, προτύπων κλπ.
2) Κατασκευή εξωτερικών απειλών ώστε οι άνθρωποι να δεχτούν τον απόλυτο έλεγχο για να έχουν "ασφάλεια".
3) Στροφή του ενός εναντίον εναντίον του άλλου. Διαίρει και βασίλευε. Συντήρηση παρατάξεων.

Τα χαρακτηριστικά του μεταμοντέρνου κόσμου

Πολιτικές επισημάνσεις του Ρώσου πολιτειολόγου Αλεξάντερ Ντούγκιν (Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας) για τη σύγχρονη πραγματικότητα, προς περίσκεψη... Ο Ντούγκιν έχει περιγράψει τα χαρακτηριστικά της μετα-ανθρωπότητας του μεταμοντέρνου κόσμου της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ως εξής:

1) Απο-πολιτικοποίηση: η πολιτική του μετα-ανθρώπου είναι ο πόλεμος ενάντια στην πολιτική. Η αποδόμηση της πολιτικής, πρώτα απ’ όλα, γίνεται με τη μετάβαση στην οικονομία (ο "οικονομικός άνθρωπος" αντικαθιστά τον "πολιτικό άνθρωπο") και αμέσως μετά με την κατάργηση της διάκρισης μεταξύ οικονομικού υποκειμένου - αντικειμένου, στο πλαίσιο ενός μετα-μοντέρνου δικτύου ελεύθερου παιχνιδιού, όπως εξήγησαν το 2000, στο βιβλίο τους με τίτλο Empire (Αυτοκρατορία), οι φιλόσοφοι Αντόνιο Νέγκρι (Antonio Negri) και Μάικλ Χαρντ (Michael Hardt). Επίσης, η απο-πολιτικοποίηση προωθείται μέσω της μόδας, των διασημοτήτων, της γοητείας, του γκλάμουρ και της σόου μπίζνες, που μας "διδάσκουν" ότι η κοινωνική και πολιτική καταξίωση δεν εξαρτάται από την κλασική έννοια της εργασίας, αλλά από το να ενταχθεί και να διακριθεί κάποιος μέσα στο συνεχώς μεταβαλλόμενο δίκτυο γοητείας και σαγήνης.

2) Αυτονομισμός: Ο μετα-πολιτικός μετάνθρωπος κατ’ αρχάς αποδομεί τη διοίκηση και τη συλλογική ταυτότητα και κοινότητα και στη συνέχεια προχωρεί στην αποδόμηση και του ίδιου του δικού του εαυτού. Ο μετα-πολιτικός μετάνθρωπος δεν αναγνωρίζει τη διάκριση πάνω ή κάτω από αυτόν (ιεραρχία), ούτε μπορεί να συνειδητοποιήσει τον "εαυτό" και τον "άλλο", ούτε μπορεί να κατανοήσει ο,τιδήποτε βρίσκεται έξω από τον ατομικό μικρόκοσμό του. Η μόνη σχέση που έχει με την πολιτική υπαγορεύεται από επιθυμίες και όχι από λογική και αρχές.

3) Μικροσκοπισμός: Συσσωματώσεις πνευματικά κατακερματισμένων ατόμων δημιουργούν το μετα-κράτος, το οποίο είναι μια τραγική παρωδία του κράτους, ένα φάντασμα κράτους. Στο μετα-κράτος υπάρχουν μόνο εφήμεροι και προσωρινοί θεσμοί. Οι πολιτικές και οι νομικές αρχές υπόκεινται σε συνεχείς αλλαγές και εφήμερες σκοπιμότητες, οι δε κοινοβουλευτικές διαδικασίες είναι απλώς ένα μεταμοντέρνο παιχνίδι σαν αυτά που παίζονται στο Play Station.

4) Απανθρωπισμός: Στο πλαίσιο της πολιτικής μετα-ανθρωπολογίας, τονίζει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, κυριαρχεί ο κανόνας της αντιστροφής. Τα πάντα αντιστρέφονται: η εργασία, η αργία, η γνώση, η άγνοια, το δημόσιο και το ιδιωτικό. Η παρακολούθηση τηλεοπτικών σόου γίνεται μέρος της εργασίας (συντηρεί τον πολιτισμό και τη βιομηχανία του θεάματος), η ενασχόληση με μικροσκοπικές και βλακώδεις λεπτομέρειες της ζωής κάποιου είναι η ουσία των ριάλιτι σόου και των lifestyle εκπομπών, η αντιστροφή ρόλων και εικόνων ανδρών και γυναικών και τα δικαιώματα των LGBT (Λεσβιών - Γκέι - Μπαϊσέξουαλ - Τρανστζέντερ) γίνονται μείζονα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και καθήκοντα, οι πολιτικοί, αντί να είναι σεβάσμια και επιβλητικά πρόσωπα, επιλέγονται και προβάλλονται για τα νιάτα τους, τη γοητεία τους, το στυλ τους και πάνω απ’ όλα για τον κομφορμισμό τους στον "αυτόματο πιλότο" της αγοράς.

5) Κατακερματισμός: Το υφολογικό και στρατηγικό οπλοστάσιο του κόμματος στην εποχή της μετα-πολιτικής μετα-ανθρωπότητας είναι η μόδα, οι δημόσιες σχέσεις και οι διαδραστικές τεχνολογίες πληροφοριών. Στη γαλλική, το μοδάτο και μοντέρνο λέγεται "branche", που σημαίνει κατά λέξη συνδεδεμένος. Αντίστοιχα, στα ελληνικά, το μοδάτο και μοντέρνο λέγεται ότι είναι "του συρμού". Η μόδα και η τεχνολογία αλλάζουν γρήγορα και αυτός που είναι "συνδεδεμένος" (branche), ή έχει ανέβει στον "συρμό", αλλάζει μαζί τους. Δεν υπάρχουν για αυτούς παραδόσεις, αιωνιότητα, υπεριστορικές αξίες, ούτε καν χθες, σήμερα και αύριο, αλλά υπάρχει μόνο ένα "τώρα". Γι’ αυτό, άλλωστε, ψηφίζονται νομοσχέδια χιλιάδων σελίδων και τεράστιων επιπτώσεων με διαδικασίες φραπέ, υπάρχει δε άρνηση για κάθε συζήτηση που αφορά σε θέματα αρχών, μεγάλων αφηγήσεων, παραδόσεων, και τελικά υπαρξιακής στρατηγικής.

Στην αναζήτηση του Κέντρου

"Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις κρύβει τον θησαυρό που ψάχνεις."
Joseph Campbell

Η χαρά του να δίνεις και να δίνεσαι

Τί σημαίνει δόσιμο; Όσο κι αν φαίνεται απλή η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, ωστόσο είναι γεμάτη από αμφισβητήσεις και περιπλοκές. Η πιο διαδεδομένη παρεξήγηση είναι εκείνη σύμφωνα με την όποια υποτίθεται ότι δόσιμο σημαίνει χάσιμο, παραχώρηση, να στερείσαι κάτι, να θυσιάζεις κάτι. Το άτομο του οποίου ο χαρακτήρας δεν εξελίχτηκε πέρ' από το στάδιο του προσανατολισμού προς την απολαβή, την εκμετάλλευση, την αποθησαύριση, νιώθει το δόσιμο μόνο μ' αυτόν τον τρόπο. Ο εμπορικός αυτός χαρακτήρας είναι πρόθυμος να δώσει, αλλά μόνο σαν αντάλλαγμα γι' αυτό που θα λάβει. Το να δώσει χωρίς να λάβει σημαίνει γι' αυτόν ότι ζημιώθηκε. Οι άνθρωποι που ο κύριος προσανατολισμός τους είναι μη δημιουργικός, νιώθουν το δόσιμο σαν δική τους πτώχευση. Τα πιο πολλά άτομα αυτού του τύπου λοιπόν αρνούνται να δώσουν.

Άλλοι δίνουν το νόημα της θυσίας στο δόσιμο και το ονομάζουν αρετή. Νιώθουν ότι, ακριβώς επειδή είναι οδυνηρό να δίνεις, οφείλεις να δίνεις. Η αρετή του να δίνεις βρίσκεται γι' αυτούς ακριβώς στο γεγονός της αποδοχής της θυσίας. Γι' αυτούς, η αρχή ότι είναι προτιμότερο να δίνεις παρά να παίρνεις, σημαίνει ότι είναι προτιμότερο να υποφέρεις στη στέρηση, παρά να νιώθεις χαρά.

Για το δημιουργικό χαρακτήρα το δόσιμο έχει μια ολότελα διαφορετική σημασία. Το να δίνεις είναι η πιο υψηλή έκφραση του δυναμισμού. Στην ίδια την πράξη του δοσίματος νιώθω τη δύναμή μου, τον πλούτο, την ικανότητά μου. Αυτό το αίσθημα της πλουτισμένης ζωτικότητας και του δυναμισμού με γεμίζει χαρά. Νιώθω τον εαυτό μου να πλημμυρεί, να χαρίζει ολοζώντανο, και γι' αυτό χαρούμενο. Το να δίνω μου φέρνει μεγαλύτερη χαρά από το να παίρνω, όχι γιατί είναι αποστέρησή μου, αλλά γιατί στην πράξη της προσφοράς εκφράζεται ή ζωντάνια της ζωής.

Στη σφαίρα των υλικών πραγμάτων το να δίνεις σημαίνει να είσαι πλούσιος. Πλούσιος δεν είναι εκείνος που έχει πολλά, αλλά εκείνος που δίνει πολλά. Ο αποθησαυριστής, που έχει την αγωνία και την έγνοια μη χάσει κάτι, είναι, από την ψυχολογική άποψη, ο φτωχός και ξεπεσμένος άνθρωπος, άσχετα με το πόσα έχει. Όποιος έχει τη δύναμη να δίνει από τον εαυτό του, από το δικό του, είναι πλούσιος. Νιώθει τον εαυτό του σαν κάποιον που μπορεί να παρέχει από τον εαυτό του στους άλλους. Μόνο εκείνος που έχει στερηθεί απ' όσα ξεπερνούν τις βασικές ανάγκες για την επιβίωση θα ήταν ανίκανος να χαρεί την πράξη της προσφοράς υλικών πραγμάτων.

Η θέρμη των Ιδεαλιστών

Η πυράκτωσή μας είναι μια αντανάκλαση του πατέρα Ήλιου στην καρδιά. Η καρδιά είναι ο εσωτερικός μας ήλιος. Μια Ιδέα πυρκαγιά που καίει στα στήθη. Αν στέκεσαι απόμακρα από τους πυρωμένους ανθρώπους θα κρυώνεις. Αν πας πολύ κοντά κινδυνεύεις να καείς.

"Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων."
Nίκος Καζαντζάκης

Οι χρυσές αλυσίδες των σκλάβων

Ένας άνθρωπος μπορεί να συνηθίσει στην οικονομική υποδούλωση και να μείνει μέσα του ελεύθερος. Η οικονομική εξάρτηση ήταν πάντα αναγκαία και η κοινωνική οργάνωση έχει να επιδείξει σ' όλες τις εποχές ένα πλήθος μορφών υπεροχής και υποταγής. Η λέξη «σκλάβος» δεν σημαίνει εδώ τίποτε, αφού περιλαμβάνει ένα πλήθος διαβαθμίσεων από τον πιστό και συνετό Ελιέζερ, τον επιστάτη και έμπιστο του Αβραάμ (Γεν. 3,24), ως τούς σκλάβους τής «καλύβας του μπάρμπα Θωμά», που τους μαστίγωναν μέχρι θανάτου. Κάποιος «σκλάβος» στην αρχαιότητα και τον μεσαίωνα ήταν προσωπικά πιο ελεύθερος από ό,τι ο μέσος όρος των εργατών βιομηχανίας της σημερινής εποχής.
Η οικονομική εξάρτηση δεν είναι κάτι το αναξιόπρεπο για τον άνθρωπο, αλλά η απώλεια των ατομικών του δικαιωμάτων. Όποιος καταργεί τα βασικά δικαιώματα ενός λαού, τον οδηγεί στην υποδούλωση, έστω κι αν αυτό το κάνει δήθεν στ' όνομα της ελευθερίας. Αλίμονο στον άνθρωπο που έχασε την προσωπική του ελευθερία, αλλά τρις αλίμονο σ' εκείνον πού συνήθισε σ' αυτήν την αναξιόπρεπη κατάσταση! Όποιος θεωρεί σαν φυσικό ή αυτονόητο να μην έχει κανένα δικαίωμα ή καμιά γνώμη, να πουλάει τις πεποιθήσεις του, να σκύβει συνεχώς και να λιβανίζει τον οποιοδήποτε ισχυρό, αυτός δεν έχει χάσει μόνο τα δικαιώματά του, αλλά και το χαρακτήρα του. Γι' αυτόν η τιμιότητα, η πίστη, η ειλικρίνεια, η ανδρεία, η αφιλοκέρδεια και ο αλτρουιστικός ιδεαλισμός είναι μια ειρωνεία, μια χίμαιρα.