Η αναζήτηση

"Το πραγματικό ταξίδι ανακάλυψης δεν έγκειται στο να αναζητάς νέους τόπους, αλλά στο να αποκτήσεις καινούργιο βλέμμα..."

Μαρσέλ Προυστ

Οικοκοινότητες στην Ρωσία

 

Του Vegar Bakke Larsen (περιοδικό Kultur Verk)

Η Ρωσία ήταν πάντοτε και παραμένει μια άγνωστη χώρα. Κυρίως επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι στην δυτική Ευρώπη δεν έχουν πλήρη εικόνα από τα μέσα ενημέρωσης για το τι συμβαίνει στα ανατολικά. Πρόκειται για την μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο με το μικρότερο εξωτερικό χρέος ανά κάτοικο. Μεγάλη αλλά όχι και τόσο ισχυρή πια, με απέραντες αγροτικές εκτάσεις, αναφέρεται ως Μητέρα Ρωσία από τους Ρώσους. Οι Βίκινγκς την αποκαλούσαν Gardarike, το οποίο μεταφράζεται ως αγροτική γη. Μια γη, όπου οι άνθρωποι και ο φυσικός πλούτος ήταν το επίκεντρο της ανάπτυξής της.
Το 2015 άρχισε να μας γίνεται γνωστή μια εν εξελίξει πράσινη επανάσταση στη Ρωσία. Μια αθόρυβη πράσινη επανάσταση όπως την αποκαλώ. Φαίνεται ότι η Ρωσία είναι η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων που κατοικούν σε οικοκοινότητες. Αυτή ακριβώς η υπόθεση παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί ως τώρα είναι γνωστό ότι η ήπειρος με τα περισσότερα οικολογικά χωριά είναι η Νότια Αμερική, λόγω κλίματος. Το ότι η Ρωσία, έχει τόσα πολλά οικολογικά χωριά, είναι πράγματι παράξενο μιας και ως χώρα δεν έχει να επιδείξει και το καλύτερο κλίμα. Γιατί λοιπόν οι Ρώσοι είναι από τους καλύτερους λαούς στις οικοκοινότητες;

Μιγιαμότο Μουσάσι: Το βιβλίο των 5 δαχτυλιδιών

Ο κλασσικός οδηγός των Σαμουράι για την τέχνη της Στρατηγικής

Ο Μιγιαμότο Μουσάσι, ο «Άγιος του Σπαθιού» όπως τον έχουν ονομάσει, είναι ίσως ο διασημότερος Σαμουράι της φεουδαρχικής Ιαπωνίας, ένας άνθρωπος που έζησε μια ζωή γεμάτη κινδύνους, ακροβατώντας συνεχώς ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο, ταυτόχρονα στρατιώτης, καλλιτέχνης, φιλόσοφος και ερημίτης μοναχός. Το Γκόριν νο σο, ή Βιβλίο των Πέντε Δαχτυλιδιών άφησε το όνομά του αθάνατο και θεωρείται σήμερα ένα από τα σημαντικότερα έργα της Ιαπωνικής φιλοσοφίας πάνω στην τέχνη της σπαθασκίας και του πολέμου. Όπως βεβαιώνει και ο ίδιος ο Μουσάσι, οι περισσότερες από τις οδηγίες που περιέχει ισχύουν τόσο για μονομαχίες μεταξύ δύο πολεμιστών, όσο και σε συγκρούσεις μεταξύ δυο μεγάλων στρατών, αφήνει δε σε πολλά σημεία να εννοηθεί ότι οι οδηγίες αυτές μπορούν να έχουν εφαρμογή και σε οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο εγχείρημα. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο το Βιβλίο των Πέντε Δαχτυλιδιών αποτελεί στις μέρες μας αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης όχι μόνο για μαθητές των πολεμικών τεχνών αλλά και για πολιτικούς, επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες και διανοούμενους, τόσο στην Ασία όσο και στον Δυτικό Κόσμο. Η έκδοση είναι εμπλουτισμένη με πολλές πρωτότυπες σημειώσεις που ρίχνουν φως στα πιο δυσνόητα σημεία του κειμένου και αποκαλύπτουν την φιλοσοφία αλλά και τον τρόπο ζωής των Σαμουράι.

Ο Μιγιαμότο Μουσάσι, γεννήθηκε γύρω στο 1584, μυήθηκε στην τέχνη του πολέμου αλλά και του βουδιστικού μοναχισμού, σκότωσε τον πρώτο του αντίπαλο σε μονομαχία σε ηλικία μόλις δεκατριών ετών, και πριν κλείσει τα τριάντα είχε μονομαχήσει με εξήντα αντιπάλους χωρίς να νικηθεί ούτε μια φορά. Έλαβε μέρος σε πολλές από τις μεγάλες μάχες που έκριναν το μέλλον της Ιαπωνίας, περπάτησε την χώρα από άκρη σε άκρη και, λίγο πριν πεθάνει, αποφάσισε να καταγράψει το απαύγασμα γνώσεων και εμπειριών που είχε συγκεντρώσει στην διάρκεια της ζωής του στο Βιβλίο των Πέντε Δαχτυλιδιών. Σύμφωνα με την παράδοση, στις 13 Ιουνίου 1645, την στιγμή που ένιωθε πως είχε έρθει το τέλος του, έβαλε να τον σηκώσουν όρθιο, να σφίξουν το ζωνάρι του και να περάσουν μέσα το κοντό σπαθί του. Ύστερα κάθισε, κρατώντας το μακρύ σπαθί του στο αριστερό χέρι και ένα ραβδί στο δεξί, και ξεψύχησε σε αυτή την θέση.

Λυκώρεια: Μιγιαμότο Μουσάσι: "Ο δρόμος του Σαμουράι"

Περιεχόμενα:

• Χάρτης της Ιαπωνίας
• Για το βιβλίο και την μετάφραση στα Ελληνικά
• Το βιβλίο των Πέντε Δαχτυλιδιών
• Πρόλογος
• Το Ειλητάριο της Γης
• Το Ειλητάριο του Νερού
• Το Ειλητάριο της Φωτιάς
• Το Ειλητάριο του Ανέμου
• Το Ειλητάριο του Κενού
• Παράρτημα: Ντοκόντο, το Μοναχικό Μονοπάτι

Εκδόσεις Eurobooks. Σελίδες 131. Μετάφραση: Θωμάς Μαστακούρης. Τιμή: 12 ευρώ.

Νίτσε: Πέρα από το καλό και το κακό

(αποσπάσματα)
Το ευρωπαϊκό υβρίδιο ανθρώπου -ένας αρκετά άσχημος πληβείος, χρειάζεται σίγουρα μια ενδυμασία: χρειάζεται την ιστορία σα ντουλάπα για τις ενδυμασίες του. Αντιλαμβάνεται, βέβαια, ότι καμιά δεν του ταιριάζει απόλυτα -αλλάζει και ξαναλλάζει. Ας δει κανείς τον 19 αι. σε σχέση μ' αυτές τις γρήγορες προτιμήσεις κι αλλαγές της μασκαράτας του στιλ· ας δει επίσης τις στιγμές της απελπισίας, επειδή «τίποτε δεν μας ταιριάζει». Μάταια παρουσιαζόμαστε σα ρομαντικοί ή κλασικοί ή φλωρεντινοί ή μπαρόκ ή «εθνικοί», στα ήθη και στις τέχνες: τίποτε «δε μας πηγαίνει»! Το «πνεύμα» όμως, ειδικά το «ιστορικό πνεύμα», βλέπει πλεονέκτημα ακόμη και σ' αυτή την απελπισία: ξανά και ξανά δοκιμάζουμε ένα άλλο κομμάτι του παρελθόντος και της ξενικότητας, το φοράμε, το βγάζουμε και προπαντός το μελετάμε -είμαστε η πρώτη μελετηρή εποχή στο θέμα των ενδυμασιών, εννοώ των ηθικών, των άρθρων πίστης, των καλλιτεχνικών γούστων και των θρησκειών, προετοιμασμένοι όπως καμιά άλλη εποχή για το καρναβάλι του μεγάλου στιλ, για το πιο πνευματώδες αποκριάτικο γέλιο κι ευθυμία για τα υπερβατικά ύψη της ύψιστης ανοησίας και της γενικής αριστοφανικής κοροϊδίας. Ίσως να 'χουμε ανακαλύψει ακριβώς εδώ τη περιοχή της επινόησής μας, τη περιοχή που κι εμείς ακόμη μπορούμε να 'μαστε πρωτότυποι, ίσως επίσης παρωδοί της παγκόσμιας ιστορίας και παλιάτσοι του Θεού -ίσως να εξακολουθεί να 'χει κάποιο μέλλον ακριβώς το γέλιο μας, σήμερα που τίποτε δεν έχει πια μέλλον!
Η ιστορική αίσθηση (ή η ικανότητα να μαντεύουμε γρήγορα την ιεραρχία των αξιολογήσεων σύμφωνα με τις οποίες ένας λαός, μια κοινωνία, έν ανθρώπινο ον έχει ζήσει, το «μαντικό ένστικτο» για τις σχέσεις αυτών των αξιολογήσεων, για τη σχέση της αυθεντίας των αξιών με την αυθεντία των ενεργών δυνάμεων): αυτή η ιστορική αίσθηση, για την οποία εμείς οι Ευρωπαίοι μπορούμε να ισχυριζόμαστε πως είναι ειδικότητά μας, ήρθε σε μας ως επακολούθημα της τρελής και μαγεμένης ημιβαρβαρότητας στην οποία είχε περιέλθει η Ευρώπη λόγω της δημοκρατικής ανάμειξης των τάξεων και των φυλών, μόνον ο 19 αι. ξέρει αυτή την αίσθηση, ως έκτη του αίσθηση. Το παρελθόν κάθε μορφής και τρόπου ζωής, κουλτουρών που παλιότερα βρίσκονταν κοντά η μια στην άλλη, πάνω στην άλλη, κυλά μέσα σε μας, τις «μοντέρνες ψυχές», τα ένστικτά μας τώρα αναρρέουν προς όλες τις κατευθύνσεις, εμείς οι ίδιοι είμαστε ένα είδος χάους: στο τέλος, όπως είπα πιο πριν, το «πνεύμα» βλέπει το πλεονέκτημά του σε όλα αυτά.
Μέσω της ημιβαρβαρότητάς μας στο σώμα και στις επιθυμίες έχουμε κρυφή πρόσβαση παντού όπου δεν είχε μια ευγενής εποχή και προπαντός πρόσβαση στο λαβύρινθο των ανολοκλήρωτων κουλτουρών και σε κάθε ημιβαρβαρότητα που υπήρξε μέχρι τώρα πάνω στη γη και στο βαθμό που το σημαντικότερο μέρος της ανθρώπινης κουλτούρας μέχρι τώρα ήταν ημιβαρβαρότητα, η «ιστορική αίσθηση» σημαίνει σχεδόν την αίσθηση και το ένστικτο για καθετί, το γούστο και τη γλώσσα για καθετί: πράμα που αποδεικνύει πως είναι μια μη ευγενής αίσθηση.