Η ζωή αναπνέει στη μάχη!

"Εγώ είμαι ο Γουίλιαμ Γουάλας! Βλέπω ολόκληρο στρατό από συμπατριώτες μου που αψηφούν την τυραννία! Ήρθατε να πολεμήσετε σαν ελεύθεροι άνθρωποι! Και είστε ελεύθεροι! Τι θα κάνετε χωρίς ελευθερία; Θα πολεμήσετε; ...
Πολεμήστε, κι ίσως πεθάνετε. Τρέξτε, κι ίσως ζήσετε. Τουλάχιστον για λίγο. Και πεθαίνοντας στα κρεβάτια σας σε πολλά χρόνια... θα εύχεστε να είχατε ανταλλάξει όλες τις μέρες σας με μια ευκαιρία να γυρίσετε πίσω εδώ και να πείτε στον εχθρό ότι μπορεί να μας πάρει τη ζωή αλλά ποτέ δε θα μας πάρει την ελευθερία μας!"

Καλή χρονιά!

Η Ελλάδα σε εθνικό διχασμό. Η Ευρώπη στην αρχή ενός παγκοσμίου πολέμου. Τα σύνορα αλλάζουν. Κοινωνικές επαναστάσεις από την Δύση μέχρι την Ρωσία. Ο παλιός κόσμος γυρίζει σελίδα. Σήμερα... ταξιδεύουμε στην ατμόσφαιρα μιας γοητευτικής εποχής. Πρωτοχρονιά 1915. Πάμε έναν αιώνα πίσω. Έτσι γιατί βαριόμαστε τα συνηθισμένα :-) Μόνο για αντισυμβατικούς!!! 

Το ταξίδι της ανθρωπότητας

"Ένα καράβι διασχίζει τον ατελεύτητο ωκεανό. Δεν γνωρίζει από που ξεκίνησε, δεν γνωρίζει για που πηγαίνει. Γνωρίζει μόνο πως μπορεί να βουλιάξη. Ιδού η ιστορία μας.

Οι επιβάτες έχουν χαθή μέσα στους δαιδάλους του καραβιού. Εκεί μέσα γεννιούνται και πεθαίνουν. Λίγοι αξιώνονται να ανεβούν στη γέφυρα. Βλέπουν τον αινιγματώδη ωκεανό, τους αστερισμούς να σελαγίζουν στο νυχτωμένο στερέωμα. Τα μηνύματά τους φτάνουν κάτω δυσερμήνευτα και αντιφατικά: Πως πλησιάζουμε σε λιμάνι, πώς μας περιμένει κάποιος αντίπερα, πως το ταξίδι δεν έχει τέλος ή πως μας καραδοκεί το ναυάγιο. Ιδού ο πολιτισμός μας.

Ωστόσο η ζωή μας μέσα στο καράβι γίνεται ολοένα και πιο άνετη. Και τόσο περισσότερο λησμονούμε πως έξω εκτείνεται ο μυστηριακός ωκεανός και η ριζική αβεβαιότητα του ταξιδιού. Ιδού ή ζωή μας."

Cinematographe Lumiere

Στις 28 Δεκεμβρίου 1895 οι αδελφοί Lumiere, προβάλουν την πρώτη ταινία μικρού μήκους στην ιστορία του κινηματογράφου.

Sonnenwende

Παλιές κάρτες για τον εορτασμό του Χειμερινού ηλιοστασίου (Sonnenwende) του "Deutscher Schulverein" (Συνδέσμου Γερμανικής Σχολής), ο οποίος από το 1880 αφιερώθηκε στην αναβίωση της αρχαίας γερμανικής παράδοσης και κληρονομιάς ως σημαντικού στοιχείου για μία Ευρώπη που μόλις εισέρχονταν στον 20 αιώνα. Το ρομαντικό στοιχείο και το ιπποτικό ιδεώδες έντονα στον χαρακτήρα του συνδέσμου, ο οποίος συνεχίζει μέχρι σήμερα να δραστηριοποιείται στην Αυστρία, με πολλές και ωραίες δραστηριότητες διαμόρφωσης στον χώρο της νεολαίας, γύρω από την φύση, την κοινότητα και τον πολιτισμό. www.oelm.at

Μικρές φωτιές

Κέδρος, αγριελιά, αρώματα και τρία κεριά για την Λυκώρεια, λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη. Αργά και σταθερά μικρές φωτιές ανάβουν παντού. Η νέα τροπή θα είναι πολύ δημιουργική.

Καλές γιορτές

Καλά Χριστούγεννα και χρόνια καλά σε όλους τους φίλους μας, με υγεία, αγάπη και ζέστη στην καρδιά για αυτή την παγωμένη εποχή. Ας κρατήσουμε τη φλόγα στην καρδιά και το φως θα ξανάρθει, όπως οι εποχές αλλάζουν. Σημασία πάντα έχει να κρατάμε άσβεστες τις αληθινές αξίες.

Χειμερινό Ηιοστάσιο 2014 στο Μιτσικέλι (Φωλιά της αρκούδας) στην Ήπειρο.

 

Joseph Campbell: Η περιπέτεια του Ήρωα στην μυθολογία

Joseph Campbell: Σίγουρα ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ερευνητές των πολιτισμού και της φιλοσοφίας, του οποίου το έργο "Η δύναμη του Μύθου" είναι στην βασική ύλη της σχολής μας όσον αφορά την κοινωνική ανθρωπολογία και την συμβολολογία. Αυτό είναι ένα απόσπασμα που μεταφράσαμε από την γνωστή μεγάλη συνέντευξή του στον Bill Moyers, στο ράντζο του George Lucas, λίγο πριν πεθάνει. Πάντα εύθυμος και συναρπαστικός τύπος. Έχει τίτλο "Η περιπέτεια του Ήρωα".

Natalis solis invicti

Πρέπει κατ' αρχήν να υπενθυμίσουμε ένα γεγονός που αγνοείται από πολλούς, δηλαδή, το ότι η ημερομηνία των Χριστουγέννων και η έναρξη του νέου έτους συμπίπτουν και δεν είναι αυθαίρετο αυτό, αλλά συνδέονται με μια συγκεκριμένη κοσμική εκδήλωση, το χειμερινό ηλιοστάσιο. Το χειμερινό ηλιοστάσιο είναι στις 25 Δεκεμβρίου (21 Δεκεμβρίου με την αλλαγή του ημερολογίου), ημέρα η οποία είναι γνωστή ως η ημερομηνία των Χριστουγέννων, αλλά η προέλευσή της είχε ουσιαστικά την σημασία της ως "Ηλιούγεννα" (Solare). Αυτό υπάρχει ακόμα και στην αρχαία Ρώμη: Η ημέρα της γέννησης στην αρχαία Ρώμη ήταν η αναζωπύρωση του ανίκητου Θεού Ηλίου —Natalis solis invicti—. Σύμφωνα με αυτή την παράδοση, την ημέρα του νέου ήλιου —dies solis novi— στην αυτοκρατορική εποχή ξεκινούσε ένα νέο έτος, ένας νέος κύκλος. Αλλά αυτά τα "Ηλιούγεννα" της αυτοκρατορικής περιόδου της Ρώμης, με τη σειρά τους, αναφέρονται σε μια παράδοση πολύ πιο απομακρυσμένης αριο-νορδικής προέλευσης. Ο Σολ, ο θεός Ήλιος φαίνεται ήδη ανάμεσα στους Dii Indigetes, δηλαδή, μεταξύ των θεών ρωμαϊκής προέλευσης που έχουν όμως ληφθεί από ακόμα πιο μακρινούς κύκλους του πολιτισμού. Στην πραγματικότητα, όπως λέμε, η ηλιακή θρησκεία της αυτοκρατορικής περιόδου, είχε σε μεγάλο βαθμό μια έννοια ανάκαμψης και μιας αναγέννησης, η οποία δυστυχώς αλλοιώθηκε από διάφορους παράγοντες αποσύνθεσης μιας αρχαίας αρίας κληρονομιάς.

Ιούλιος Έβολα

Χρήστος Τσιαχρής: Μιναρέδες - οι λόγχες του Ισλάμ στην Ευρώπη

Εκδήλωση για τα 40 χρόνια από τον θάνατο του Ιουλίου Έβολα.

Ο καθηγητής Renato del Ponte, εκδότης του ιστορικού περιοδικού Arthos, φίλος και υποστηρικτής της έκδοσης της Λυκώρειας, στην χθεσινή εκδήλωση στην Ιταλία, για τα 40 χρόνια από τον θάνατο του Ιουλίου Έβολα. Το περιοδικό Arthos φιλοξένησε πολλά άρθρα του Ιταλού φιλοσόφου.

Χειμερινό Ηλιοστάσιο στην Ήπειρο.

Ευρωσιβηρία

Η μελλοντική Ευρώπη δε θα πρέπει να αντιμετωπιστεί υπό το μαλακό και ακυβέρνητο σχήμα της τωρινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία είναι μια μέδουσα χωρίς κυρίαρχη εξουσία, με ανοιχτά σύνορα, κυριαρχούμενη από το δόγμα της ελεύθερης ανταλλαγής, υποτεταγμένη στην αμερικανική επιθυμία και στον Οθωμανισμό. Πρέπει να σκεφτούμε μια μελλοντική αυτοκρατορική και ομοσπονδιακή Μεγάλη Ευρώπη, εθνικά ομοιογενή (δηλαδή «ευρωπαϊκή»), θεμελιωμένη σε μεγάλα αυτόνομα γεωγραφικά διαμερίσματα και κυρίως, σύμμαχο, χωρίς αποστασίες, με τη Ρωσία. Αυτό το απέραντο ηπειρωτικό σύμπλεγμα το ονόμασα «Ευρωσιβηρία». Αυτός ο γιγάντιος σκαντζόχοιρος, που δε θα ήταν σε καμία περίπτωση επιθετικός, αλλά απλώς απρόσβλητος, θα ήταν μακράν η πρώτη παγκόσμια δύναμη (ο επερχόμενος κόσμος θα είναι αυτός των μεγάλων συμπλεγμάτων) και κυρίως θα έπρεπε να είναι «αυτο-κεντροποιημένος» και να ξεκόψει με τα πολύ επικίνδυνα δόγματα της παγκοσμιοποίησης. Θα είχε στην εντέλεια τα μέσα να εφαρμόσει την «αυτάρκεια των μεγάλων εδαφών», των οποίων τις αρχές ανέπτυξα, μαζί με τον Γάλλο Νομπελίστα Οικονομίας Maurice Allais. To πεπρωμένο της χερσονησιακής Ευρώπης δεν μπορεί να διαχωρίζεται από αυτό της απέραντης Ρωσίας, για εθνοπολιτισμικούς και γεωπολιτικούς λόγους. Αυτονόητο είναι ότι,  το να εμποδίσει τη γέννηση μιας τέτοιας Ευρωσιβηρίας, είναι ζωτικός στόχος για την εμπορική αμερικάνικη θαλασσοκρατία, η οποία, (σε αντίθεση με τον αγώνα ενάντια στην ισλαμική τρομοκρατία που διαλαλεί), ενθαρρύνει κυνικά το Ισλάμ να εμφυτευθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη Ρωσία.

Guillaume Faye
Μόσχα, 12-5-2005

Εισαγωγή στην Διδασκαλία της Ιλιάδας

Χοσέ Ορτέγκα υ Γκασσέτ: «Η εξέγερση των μαζών»

 Μερικά επίκαιρα αποσπάσματα από το βιβλίο «Η εξέγερση των μαζών»:

Ο μαζάνθρωπος ποτέ δε θα δεχόταν αυθεντία έξω από τον εαυτό του, αν οι περιστάσεις του δεν τον ανάγκαζαν βιαίως να το κάμη. Καθώς σήμερα οι περιστάσεις του δεν τον εξαναγκάζουν, συνεπής προς τον χαρακτήρα του, παύει να αναφέρεται σε άλλες αυθεντίες και νοιώθει κύριος τής υποστάσεώς του. Αντίθετα, o εκλεκτός άνθρωπος, o εξαιρετικός άνθρωπος επείγεται, από εσωτερική Αναγκαιότητα, να αναφερθεί, ξεκινώντας από τον εαυτό του, προς κάποιο πρότυπο πέραν του εαυτού του, ανώτερο από αυτόν, στου οποίου την υπηρεσία τάσσεται ελευθέρως. Ας θυμηθούμε πως από την αρχή διακρίναμε τον εξαιρετικό άνθρωπο από τον κοινό άνθρωπο, λέγοντας πώς ο πρώτος έχει μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό του, ενώ ο δεύτερος δεν έχει καμιά απαίτηση από τον εαυτό του, άλλα ικανοποιείται μ' αυτό πού είναι, και είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του.

Αντίθετα προς αυτό πού συνήθως πιστεύεται, είναι ο εξαιρετικός άνθρωπος και όχι ο κοινός άνθρωπος πού ζη «ουσιαστικά» σε δουλεία. Η ζωή του δεν έχει νόημα γι' αυτόν, παρά μόνον αν την αφιερώση σε έναν ανώτερο σκοπό. Και συνεπώς δεν θεωρεί την αναγκαιότητα τής υπηρέτησης ωσάν καταπίεση. Όταν κατά τύχη μια τέτοια αναγκαιότητα λείπει, νοιώθει ανήσυχος και επινοεί κάποιο νέο πρότυπο, πιο δύσκολο και πιο απαιτητικό, με το όποιο να καταπιέζει τον εαυτό του. Τούτη είναι ή ζωή πού την ζη κανείς ως πειθαρχία — ή ευγενική ζωή. Ή ευγένεια ορίζεται από τις Απαιτήσεις πού μας επιβάλλει — από τις υποχρεώσεις, όχι από τα δικαιώματα. Noblesse oblige.

Ένας λαός Ιρανικής καταγωγής στον Καύκασο.

Οι Οσέτιοι είναι μια μοναδική εθνική ομάδα του Καυκάσου στην ομώνυμη περιοχή της Οσετίας. Είναι ένας λαός που βρίσκεται διαιρεμένος τόσο στη βόρεια όσο και στη νότια πλαγιά του βουνού, μιλώντας και οι δύο πληθυσμοί μια Ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα, περιβαλλόμενοι από Καυκάσιες εθνογλωσσικές ομάδες. Το μιτοχονδριακό DNA μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καθορίσει τους γενετικούς πληθυσμούς γεωγραφικά. Τα γενετικά στοιχεία της Υ-απλοομάδας υποδηλώνουν ότι η φυλετική ομάδα της Βόρειας Οσετίας είναι περισσότερο παρόμοια με άλλες ομάδες του Βόρειου Καυκάσου, ενώ της Νότιας Οσετίας είναι περισσότερο παρόμοια με άλλες ομάδες του Νοτίου Καυκάσου. Αλλά, σύμφωνα πάλι με το mtDNA, οι Οσέτιοι και των δύο περιοχών είναι στενοί συγγενείς περισσότερο με ιρανικές ομάδες παρά με τους Καυκάσιους. Θεωρείται λοιπόν, ότι υπάρχει μια κοινή προέλευση των Οσέτιων από το Ιράν, που επηρεάστηκε μετέπειτα από ανδρικό πληθυσμό των Καυκάσιων γειτόνων τους. Κυρίως στην Νότια Οσετία έχουν αφομοιώσει πολλά στοιχεία του πολιτισμού των Κιρκάσιων και άλλων. Στην Βόρεια Οσετία έχουν αφομοιώσει στοιχεία της Ρωσικής λαϊκής παράδοσης. Όμως η Οσετική γλώσσα -κλάδος ιρανικής- και οι αρχαίες παραδόσεις διατηρούνται, με μεγάλη διαφορά από τους γύρω ανθρώπους, παρά την συνύπαρξη. Oι Οσέτιοι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι μόλις από τον 19ο αιώνα, αν και τα έθιμά τους είναι πολύ αρχαία. Αυτό συμβαίνει γιατί μετέτρεψαν πολύ απλά όλους τους θεούς που λάτρευαν στην παγανιστική τους περίοδο σε αγίους. Είχαν δεχτεί πιέσεις και ξεριζωμούς από τον Στάλιν, ενώ στην Νότια Οσετία πάλι σήμερα δέχονται μεγάλο διωγμό από την Γεωργία που κατέχει την περιοχή τους. Τα χωριά των Οσετίων του νότου, μεταναστεύουν προς βορά, στην Δημοκρατία της Βόρειας Οσετίας. Εκεί έχουν μεν αυτονομία, αλλά οι νέες γενιές σταδιακά "ρωσοποιούνται" και αυτοπροσδιορίζονται ως Ρώσοι.

http://caucasus-explorer.com/en/yuzhnaya-osetiya-leto-v-gorax/

Η παλιά τέχνη του βιβλίου

Η αντιπολεμική φωνή της Αμερικής

Αφιερώστε πέντε λεπτά για να ακούσετε την φωνή της άλλης Αμερικής. Της Αμερικής που αντιστέκεται στον επεκτατικό πόλεμο την διεφθαρμένη εξουσία και την εκμετάλλευση. Καθήκον μας είναι να διαδώσουμε αυτή τη φωνή.

«Η Ελένη στο μουσείο της Σπάρτης»

του Μωρίς Μπαρρές (1906)

«Μέσα στο φτωχικό μουσείο της Σπάρτης, πάνω σε πολλά ανάγλυφα, βλέπουμε τους Διόσκουρους. Συνήθως κρατάνε τα άλογά τους από τα χαλινάρια. Μερικές φορές είναι όρθιοι, γυμνοί, με τους σκούφους των μάγων. Στηρίζονται πάνω στις λόγχες τους. Ανάμεσά τους έχουν την αδελφή τους την Ελένη, να φοράει στο κεφάλι έναν πλατύ πώλο, άκαμπτη, σε στάση αρχαϊκού ειδώλου. Στα χέρια της είναι άραγε κοσμήματα; Ή μήπως είναι μια σπασμένη αλυσίδα; Θλιμμένη ανάμεσα στους δύο άνδρες, ακατάληπτη και ίσως δέσμια, μου στέλνει μέσα από εκείνα τα βάθη των αιώνων χίλια αισθήματα θλίψης, φόβου και επιθυμίας.

Νάτην λοιπόν, μικρή βάρκα, προτού μπει μέσα στη βαθιά θάλασσα...

Αυτή η Ελένη, κλεισμένη μέσα στο ασιατικό της περίβλημα, είναι το άνθος της μανόλιας που είναι ακόμα κλειστό και πρέπει, την επόμενη αυγή, να ανοίξει και να μεταμορφωθεί. Όμως αυτή η τραχιά Ελένη του μουσείου περιέχει καλύτερα τα χρώματα και τα αρώματα ενός θαυμαστού ροδόδενδρου. Από τα τείχη της Τροίας έχει δει τις μάχες, των οποίων αποτελούσε το έπαθλο. Τι σιωπή! Τι απόμακρο βλέμμα! Οι κορφές του Ταΰγετου και οι πολεμικές του επάλξεις ρίχνουν τη σκιά τους πάνω σ’αυτήν την αρχέγονη Ελένη.

Παρότι αγγίζει παντού τις καρδιές, μη νομίσετε ότι η Τυνδαρίδα ανήκει σε όλα τα τοπία. Είναι γέννημα αυτής της κοιλάδας του Ευρώτα και του Ταΰγετου. Μάταια συνεχίζει, μέσα στους αιώνες, τη μεγάλη της περιπέτεια, ο θρύλος της διατηρεί τη μορφή αυτών των αξέχαστων μοντέλων, και μόνο μέσα σε αυτό το ηρωικό περιβάλλον η ηδυπάθειά της αποκτά όλη της την ισχύ.»

Απόσπασμα από Το ταξίδι της Σπάρτης του Μωρίς Μπαρρές. Διάσημος Γάλλος συγγραφέας, ο Μπαρρές ταξίδεψε στη Σπάρτη την Άνοιξη του 1900. (Maurice Barrès, Le Voyage de Sparte, Παρίσι: 1906. eurotas.wordpress.com)

Κρυμμένος ανάμεσα στα φύλλα

 "Θα πρέπει να καλλιεργήσουμε τρία εσωτερικά χαρακτηριστικά: τη σοφία (Τσι), την αλληλεγγύη (Τζιν) και το θάρρος (Γιου). Η Σοφία συνίσταται απλώς στο να είμαστε σε θέση να συνομιλούμε. Από την πρακτική του διαλόγου έρχεται σοφία ανεκτίμητη. Η αλληλεγγύη είναι να ενεργούμε για τον άλλο. Υπάρχουμε σε σχέση με τους άλλους, και θέλουμε το κοινό καλό. Θάρρος είναι να σφίγγουμε τα δόντια. Να προχωρούμε προς τα εμπρός χωρίς να σκεφτόμαστε συνέπειες, εξαλείφοντας κάθε αμφιβολία."

Ήταν ένα μοναδικό Κυριακάτικο απόγευμα αυτή η τελευταία ημέρα του μήνα. Μετά από μία πεζοπορία ανάμεσα στα χρυσά φυλλώματα των πλατανιών που σκεπάζουν το μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι, φτάσαμε στην αγαπημένη μας θέση. Ένα σημείο κρυμμένο μέσα στο δάσος όπου υπάρχει ένας φυσικός βράχος και θυμίζει βωμό. Εκεί, "κρυμμένοι" κι εμείς, κοντά πάντα στο μικρό ποτάμι νοιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε μια ιδιαίτερη επικοινωνία με το δάσος που μας φιλοξενεί. Τότε, βγήκε από το σακίδιο και το βιβλίο "Χαγκακούρε", το οποίο είναι ένα από τα κλασσικά κείμενα της παραδοσιακής Ιαπωνικής σοφίας και κυρίως της ηθικής των Σαμουράι. Ένα από τα αγαπημένα βιβλία του Γιούκιο Μισίμα. "Χαγκακούρε" σημαίνει "Κρυμμένος ανάμεσα στα φύλλα". Διαβάζοντας και συζητώντας, η ώρα πέρασε, μα ο χρόνος ήταν σαν να κυλούσε διαφορετικά... σιγά σιγά τα φθινοπωρινά φύλλα των δέντρων που έκρυβαν τη συντροφιά μας, άρχισαν να φαντάζουν χρυσά κεντημένα στολίδια επάνω στην πορφύρα του ορίζοντα. Καθώς ο ήλιος βασίλευε στο στερέωμα, το δάσος γύρω μας είχε γίνει ένας παράξενος ναός ηρωικού μεγαλείου. Συνειδητοποιώντας αυτή την καθηλωτική ομορφιά, μείναμε σκεπτικοί, ώσπου το κρύο έγινε κάπως πιο αισθητό. Επιστρέψαμε ξανά στην συμβατική διάσταση, ενώ μία μυστήρια αίσθηση μας είχε κυριεύσει... Είχαμε ταξιδέψει στον χρόνο! Σε έναν υπερβατικό άχρονο χρόνο, κάτι που λίγοι φυσικοί ναοί έχουν την ικανότητα να επιτυγχάνουν. Μια εμπειρία που σίγουρα δεν μπορεί κανείς ούτε να περιγράψει εύκολα, ούτε να ξεχάσει. Ξεκινήσαμε σιωπηρά τον δρόμο της επιστροφής, ενώ ο σκύλος μας προσπαθούσε να μας προκαλέσει απτόητος σε παιχνίδια! Όμως εμάς η έξοδός μας από αυτόν τον φανταστικό ναό τον "Κρυμμένο ανάμεσα στα φύλλα", μας άφησε μια ακατανόητη αίσθηση μοναξιάς. Ποιος είναι ο δρόμος του Σαμουράι;

Tιμή, πίστη, συνείδηση, αγάπη, χρέος... Αξίες που κτίζουμε μέρα με τη μέρα σε έναν κόσμο που βυθίζεται στο μίσος και στον υλισμό.