Η διττότητα του χρόνου

Μια πρόσφατη επιστημονική ανακάλυψη για την Υφή του Χρόνου

Ιωάννης Αναστασίου, Δρ. Πυρηνικής Μηχανικής, Βρυξέλλες

Ο Χρόνος στην σύγχρονη επιστήμη

H φύση του χρόνου απασχόλησε τον άνθρωπο από την πιο βαθιά αρχαιότητα και οι μύθοι των διαφόρων πολιτισμών το φανερώνουν. Oι φιλόσοφοι είναι αυτοί που προσπαθούν ανέκαθεν να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «από πού προέρχεται ο χρόνος;», «τι είναι αυτό που κάνει τον χρόνο να κινείται έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε;». Το πλατύ κοινό όμως, στην καθημερινή του ζωή ασχολείται μόνο με τα αποτελέσματα του χρόνου όπως εμφανίζονται στην υποκειμενική πραγματικότητα. Για παράδειγμα, η μη αντιστρεψιμότητα των γεγονότων που είναι το βέλος του χρόνου που ζούμε καθημερινά, όπως επίσης ο ψυχολογικός χρόνος, δηλαδή το πως νιώθουμε το πέρασμα του χρόνου. Όλα αυτά όμως είναι απλώς φαινόμενα που προκαλεί ο χρόνος, και όχι μια ιδιότητα του χρόνου του ιδίου που είναι μια πολύ πιο βασική έννοια.

Kατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα έγιναν τεράστιες πρόοδοι στις επιστήμες και βασικές αναθεωρήσεις στον τρόπο που καταλαβαίνουμε την πραγματικότητα. Oι πιο γνωστές είναι η Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, που εξηγεί τον Μακρόκοσμο, και η Κβαντομηχανική με πολλούς πρωταγωνιστές, που εξηγεί τον Μικρόκοσμο των στοιχειωδών σωματιδίων που συμπεριφέρονται και σαν κύματα, εξαρτώμενα από το αν τα παρατηρούμε ή όχι. Tα θεωρητικά αποτελέσματα έχουν επιβεβαιωθεί πειραματικά για τις δυο αυτές θεωρίες, και υπάρχουν πλατειές εφαρμογές σε πολλούς τομείς της σημερινής επιστήμης και τεχνολογίας.

Tα μεγάλα αυτά οικοδομήματα της επιστήμης δεν αρκούν όμως να ικανοποιήσουν την γνώση μας για το πώς λειτουργεί το Σύμπαν. Aπό την αρχή των θεωριών αυτών οι επιστήμονες προσπάθησαν, με έναν από τους πρώτους τον Αϊνστάιν  και προσπαθούν ακόμη, να ενοποιήσουν τις θεωρίες τους. Να βρουν πιο βασικές και πιο απλές αρχές πίσω απ’ αυτά, που να εξηγούν με μια μοναδική θεωρία όλο το φάσμα των γεγονότων, από την κίνηση των γαλαξιών, μέχρι τα στοιχειώδη σωματίδια στα άδυτα της ύλης.

Πολλές προσπάθειες έγιναν τα τελευταία 80 χρόνια λοιπόν, που εντείνονται την τελευταία 20-ετία. Kάθε μία απ’ αυτές τις θεωρίες λύνει μερικά από τα παράδοξα των άλλων θεωριών αλλά δυστυχώς εισάγει καινούριες υποθέσεις και διορθωτικούς συντελεστές στις εξισώσεις χωρίς βάση και επομένως εισάγει καινούρια παράδοξα που πρέπει με την σειρά τους να λυθούν. Για παράδειγμα, ότι ο χρόνος είναι συνεχής και γραμμικός και ότι η ταχύτητα του φωτός είναι μοναδική και αξεπέραστη στο σύμπαν. Xωρίς εξηγήσεις. Παρόλα αυτά παρατηρούμε γαλαξίες που φαίνονται να απομακρύνονται με αδιανόητα μεγαλύτερες ταχύτητες ενώ στοιχειώδη σωματίδια άλληλοπληροφορούνται ακαριαία σε τεράστιες αποστάσεις. Χώρια που το big-bang απαιτεί την παραδοχή δημιουργίας ύλης εκ του μηδενός, ενώ ο αιθέρας που βασίζεται σε αυτή την αρχή από την αρχαιότητα έχει απορριφθεί από την ίδια αυτή επιστήμη. Ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς ακόμη και εάν δεν υπολογίσουμε την άγνοια μας για την λειτουργία της Ζωής. Κτίστηκε έτσι ένα τεράστιο διανοητικό οικοδόμημα με γυάλινες βάσεις ενώ το πλατύ κοινό έχει την εντελώς εσφαλμένη εντύπωση ότι η επίσημη επιστήμη τα έχει όλα είναι υπό έλεγχο και ιδίως τις πιο βασικές αρχές ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Ο θεμελιώδης λόγος της ασυναρτησίας αυτής είναι ότι έχουμε σοβαρότατο προβλήματα με την πιο βασική αρχή της Φύσης που είναι η έννοια του Xρόνου. Δεν γνωρίζουμε τελικά τι είναι στην ουσία, και από την αρχή κάναμε υποθέσεις περιοριστικές πάνω στον Xρόνο, που μας ακολουθούν σαν φαντάσματα και αποτελούν τα βασικά συστατικά των περαιτέρω προσπαθειών μας για εξηγήσεις. Θα έπρεπε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν κάτι πάει λάθος από την αρχή, έτσι ώστε αναθεωρώντας το να εξαφανισθούν όλα τα παράδοξα και να εμφανισθεί η απαραίτητη συνοχή. Όπως περίπου η ηλιοκεντρική θεωρία εξάλειψε την ανάγκη των επικύκλων του Πτολεμαίου που επέμεινε να έχει σαν κέντρο του συστήματος την Γη.

Mια τέτοια αναθεώρηση των πρώτων αρχών της Φυσικής θα αποτελούσε μια τεράστια "επανάσταση" για την ανθρώπινη σκέψη, εάν έλυνε όλα τα σημερινά παράδοξα και συμφωνούσε με τα πειραματικά αποτελέσματα. Tο άρθρο αυτό ανακοινώνει πως αυτή η αναθεώρηση έχει ήδη γίνει εδώ και μερικά χρόνια, λύνει τα παράδοξα της Φυσικής με μια μονοκονδυλιά (όπως θα περίμενε εξ’ άλλου κανείς, εφ’ όσον πρόκειται για τις βασικές αρχές) και έχει τεράστιες επιπτώσεις όχι μόνο στην Φυσική, αλλά και στην ζωή των οργανισμών, ιδίως του ανθρώπου με πιο εξελιγμένο επίπεδο συνείδησης. Είναι επίσης η πρώτη φορά που η επιστήμη μπόρεσε να ορίσει και να εξηγήσει το ένστικτο και την διαίσθηση.

Αυτή η πρόσφατη θεωρία (της Διττότητας) που αναθεωρεί δραστικά την έννοια του Χρόνου είναι αποτέλεσμα εργασίας 17 ετών του Δρ. Jean-Pierre Garnier Malet, φυσικού, συγγραφέα του πρόσφατου βιβλίου για το πλατύ κοινό «ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΑΣ ΜΕ ΤΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» (Εκδοτικός οίκος JMG, Γαλλία, Δεκέμβριος 2003) και έγινε αντικείμενο πολλών επιστημονικών δημοσιεύσεων (1997-2005). Tον Δεκέμβριο 2003 το περιοδικό Tρίτο Mάτι δημοσίευσε ένα άρθρο του Δρ. Garnier Malet με γενική παρουσίαση των βασικών αρχών της θεωρίας και των επιπτώσεων της στον καθένα μας και στο σύνολο, ενώ ένα διήμερο σεμινάριο από τον ίδιο στην Αθήνα τον Φεβρουάριο 2004 συγκέντρωσε 80 άτομα.

O χρόνος δεν είναι συνεχής, γραμμικός, όπως νομίζαμε, και όπως η καθημερινή ζωή μας δίνει την εντύπωση. Κυλά μόνο κάπου-κάπου, σε στιγμές τόσο μικρές που είναι ανεπαίσθητες στην βιολογία μας, δίνοντας μας την εντύπωση μιας συνεχούς ροής του χρόνου. Eίναι λοιπόν διακεκριμένος, κομματιαστός, στροβοσκοπικός, και η ταχύτητα με την οποία εκτυλίσσονται οι στιγμές του είναι διαφορετική σε κάθε πραγματικότητα. Αυτά που λέμε παρελθόν είναι στην ουσία μια πραγματικότητα όπου οι στιγμές κυλούν πολύ πιο αργά από ότι στο παρόν μας εδώ και τώρα (η δική μας αναφορά) ενώ σε αυτό που ονομάζουμε μέλλον οι στιγμές ρέουν με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι στο παρόν. Έτσι υπάρχουν και τρία όρια ταχυτήτων: η γνωστή μας ταχύτητα του φωτός 300.000km/sec (στο παρόν) και δύο άλλες πολύ μεγαλύτερες, εκ των οποίων η ταχύτερη είναι 3 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός (!!!) και λύνει άμεσα πολλά παράδοξα της Φυσικής, όντας η μόνη που εξηγεί πρόσφατα πειραματικά επιστημονικά αποτελέσματα.

Η Θεωρία της Διττότητας δεν αλλάζει στην ουσία τις εξισώσεις της Σχετικότητας και της Kβαντομηχανικής για να τις αντικαταστήσει με δικές της. Δίνει με ακριβή και τεκμηριωμένο μαθηματικά τρόπο την πολυπόθητη εξήγηση για το τι υπάρχει πίσω από αυτές τις σύγχρονες θεωρίες και πως είναι δυνατόν να λειτουργούν στην πραγματικότητα, χωρίς παράδοξα να παραμένουν στα ράφια των άλυτων ερωτήσεων.

Αποφασιστικές ωφέλειες για την υγειά μας - Καινούριες διαστάσεις θεραπείας

Oι παραπάνω επιπτώσεις στην επιστήμη είναι τεράστιας σημασίας και θα ήταν αρκετές για μια δραστική αναθεώρηση της πραγματικότητας. Υπάρχουν όμως και άλλες επιπτώσεις, ακόμη μεγαλύτερες, για την ύπαρξη του καθενός μας αυτή τη φορά, και όχι μόνο για την ικανοποίηση τους επιστημόνων.

Είδαμε ότι υπάρχουν "συγχρόνως" οι τρεις πραγματικότητες που μας αφορούν (παρελθόν, παρόν, μέλλον) αλλά εκτυλίσσονται με διαφορετικές ταχύτητες που δεν μας είναι αισθητές. Το ότι υπάρχουν "συγχρόνως" και οι τρεις ισχύει μόνο για έναν εξωτερικό παρατηρητή που παρατηρεί το σύνολο, έξω λοιπόν από την δική μας διάσταση πραγματικότητας και επομένως κατανόησης. Αυτή είναι και η πιο δύσκολη έννοια της θεωρίας και αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά της Δημιουργίας. Το θεμελιώδες στοιχείο είναι ότι υπάρχει επικοινωνία παρελθόν-παρόν-μέλλον, αρκεί να είμαστε ΔΥΟ (από όπου και ο όρος Διττότητα), δηλαδή εμείς (η διάσταση μας εδώ στο παρόν) και η διττή μας διάσταση. Διότι οτιδήποτε στο σύμπαν, από τα στοιχειώδη σωμάτια μέχρι τους γαλαξίες, είναι διττό, δηλαδή αποτελείται από δυο σκέλη μοιρασμένα σε δυο διαφορετικές ροές χρόνου. Με τον ίδιο τρόπο και όλα τα έμβια όντα.

Αυτό το διττό σώμα ταξιδεύει με μεγάλη ταχύτητα μεταξύ των τριών χρόνων, ερευνώντας για ζωτικές πληροφορίες. Η τεράστια επιτάχυνση των χρονικών στιγμών σε αυτό που καλούμε μέλλον επιτρέπει τον διττό εαυτό μας να ελέγξει τις επιπτώσεις των πράξεων μας πριν τις ζήσουμε στο παρόν μας, όπως οι ταχείς ηλεκτρονικοί υπολογιστές προβλέπουν την κακοκαιρία πριν αυτή φτάσει σε μας. Μόνο που στην περίπτωση της Ζωής μπορούμε να αποφύγουμε την κακοκαιρία χάρη στον διττό μας εαυτό και τα ταξίδια του στις τρεις ροές του χρόνου. Στην αργή ροή, που ονομάζουμε παρελθόν, έχει την πληροφορία σύνθεσης για όλα αυτά που είναι αρμονικά για μας, ενώ στην τάχιστη ροή, που ονομάζουμε μέλλον, παρατηρεί τις επιπτώσεις των πράξεων και σκέψεων μας. Αντί λοιπόν να υποστούμε μοιρολατρικά τις οποιεσδήποτε κακοκαιρίες (κακές επιπτώσεις στην ζωή μας : σωματική και ψυχολογική υγειά, συναισθηματική και επαγγελματική ζωή κτλ), ο διττός εαυτός στέλνει σε μας τις κατάλληλες πληροφορίες με τα ένστικτα και τις διαισθήσεις που έχουμε, έτσι ώστε να αλλάξουμε το σενάριο στο παρόν μας, και να ζήσουμε την καλύτερη δυνατή αρμονία του παρόντος.

Η απομνημόνευση των πληροφοριών που συλλέγονται κατά την διάρκεια των ταξιδιών δια μέσου του χρόνου, χάρη στην ύπαρξη των ανοιγμάτων του χρόνου, γίνεται στο φυσικό μας σώμα με το νερό που υπάρχει σ’ αυτό χάρη στις ειδικές δομές του. Δεν είναι δυνατό να ζήσουμε χωρίς νερό και χωρίς πληροφορία. Η επικοινωνία αυτή παρελθόν-παρόν-μέλλον εξηγεί επίσης με φυσικότητα και όλα τα ψυχικά και συχνά μυστικιστικά (μέχρι τώρα) φαινόμενα.

H ισορροπία μας λοιπόν εξαρτάται από την ισορροπία μεταξύ αυτών των τριών σκελών της πραγματικότητας μας και μπορούμε να την ελέγχουμε κατά βούληση χάρη στην διττή μας διάσταση. H επίγνωση και εφαρμογή της λειτουργίας αυτής των ανοιγμάτων του Xρόνου από την ανθρώπινη συνείδηση, οδηγεί από την πρώτη κιόλας νύχτα (διότι ο διττός εαυτός μας εκμεταλλεύεται τα χρονικά ανοίγματα που λαμβάνουν χώρα την νύχτα στον παράδοξο ύπνο μας) σε μεγαλύτερη γενική ισορροπία του οργανισμού που την αισθανόμαστε άμεσα το πρωί. Οι θετικές επιπτώσεις στα διάφορα προβλήματα μας είναι άμεσες και θεαματικές διότι πρόκειται κάθε φορά για εξεύρεση μιας χαμένης ισορροπίας.

Παράξενα όλα αυτά από πρώτη άποψη αλλά, αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι μια φυσιολογική συνέπεια, διότι τα πάντα στον οργανισμό φέρουν την σφραγίδα του Χρόνου. Ένας από τους βασικούς στόχους της θεωρίας είναι να μας διδάξει τον έλεγχο αυτών των ανταλλαγών που μας επιτρέπει να καλυτερεύσουμε το μέλλον πριν το ζήσουμε, να καταλάβουμε την ζωή μας, και να δημιουργήσουμε μια ισορροπία για τον καθένα μας και για τον πλανήτη.

Ο J.P. Garnier Malet γράφει ότι: «Συνδεδεμένος με ένα κύκλο της ηλιακής δραστηριότητας και μια ουσιώδη ιδιότητα του χρόνου, μια «Διττότητα» μας κάνει να ζούμε σε δύο διαφορετικούς χρόνους, δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα να προλαμβάνουμε το καλύτερο μας μέλλον και να διαλέγουμε τις πιο ευνοϊκές στιγμές για κάθε μια από τις πράξεις μας».

Το σώμα μας είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί αυτές τις εντολές που έρχονται πέρα από το παρόν για να επιτυγχάνει την ζωτική του ισορροπία και αυτό συμβαίνει ενστικτωδώς και τέλεια στα ζώα και στα μικρά παιδιά. Μεγαλώνοντας, κλεινόμαστε στις οποιεσδήποτε βεβαιότητες μας και αγνοούμε αυτές τις πληροφορίες διαίσθησης, δημιουργώντας στρες με όλη την ακολουθία από στενοχώριες και αγωνίες που οδηγούν σε φυσικές και ψυχικές ανισορροπίες. Αντίθετα, ακολουθώντας αυτές τις πληροφορίες, μπορούμε να διακρίνουμε τα προβλήματα από πριν, να προβλέπουμε τις λύσεις, να ανακαλύπτουμε τα απαραίτητα και χρήσιμα σχέδια μας και να εγκαταλείπουμε τα άλλα χωρίς λύπη. Χωρίς ποτέ να ενοχλούν την ελευθερία του καθενός, μας επιτρέπουν να δημιουργούμε ένα δυνητικά ευχάριστο μέλλον και να δίνουμε ένα ακριβή σκοπό σε κάθε στιγμή της ζωής μας.

Αυτή η θεωρία καθιστά μια βασική και ζωτική πληροφορία για τον καθένα μας και επιτρέπει την άμεση ανακάλυψη μέσα μας ενός μεγάλου ενεργειακού δυναμικού. Καταλαβαίνοντας και ελέγχοντας αυτό το δυναμικό μας, επιτρέπει να βάλουμε τάξη στις ανισορροπίες όλων των μορφών (φυσικές, ψυχικές, συναισθηματικές, επαγγελματικές, οικονομικές, κτλ.). Αυτός ο έλεγχος των ανοιγμάτων του Χρόνου δεν έρχεται σε καμία αντίθεση με τις διάφορες θεραπείες και άλλες μεθόδους ισορροπίας του οργανισμού, αλλά μεγιστοποιεί τα αποτελέσματα τους.

Οι αρχαίοι Έλληνες τα γνώριζαν όλα και η γλώσσα μας φέρνει τα σημάδια της θεωρίας

Η εξισορρόπηση της ανθρώπινης υγείας χάρη στα ανοίγματα του χρόνου, που δίνει θεαματικά αποτελέσματα σε όλα τα προβλήματα ανισορροπίας χωρίς εξαίρεση, είναι μια πρώτη εφαρμογή. Αυτή η θεωρία όμως ανοίγει στενούς δεσμούς με πολλούς άλλους τομείς και παραδόσεις, διότι αναθεωρείται η πιο θεμελιώδης αρχή της Φύσης. Ερμηνεύονται επίσης οι βασικές διεργασίες στην Βιολογία (γονιμοποίηση, φαινόμενο πλασέμπο, παιδιά indigo, ομοιοπαθητική, κλπ), ο συμβολισμός των κύκλων στους αγρούς (crop circles στην Αγγλία και αλλού), το σύμβολο του Ταο, οι βασικές αρχές του Yi-King, η ελληνική μυθολογία, τα γραπτά της αρχαίας κλασσικής ελληνικής γραμματείας, ο μύθος της γένεσης στη Βίβλο, οι μύθοι των Σουμερίων και των Αιγυπτίων, η Αστρολογία κτλ. Για παράδειγμα, ο Πλάτωνας εκφράζει αναμφίβολα τις μορφές του Χρόνου σύμφωνα με την θεωρία της Διττότητας όπως τις περιγράφει με λεπτομέρεια στον Τίμαιο. Ανακαλύπτουμε εκεί την αρχέγονη σημασία του Άλφα και του Ωμέγα, τον λόγο 243/256 στην δημιουργία της ψυχής, την σχέση αστεριών και ψυχών, τα Πλατωνικά στερεά, την δωδεκαεδρική και πενταγωνική δομή του σύμπαντος, κτλ.

Η ευκαιρία αυτής της διάλεξης είναι ιδιαίτερα σημαντική για μας τους Έλληνες διότι ο J.P. Garnier Malet θα μας αποδείξει επιπλέον «τον κεντρικό ρόλο που έπαιξε η ελληνική γλώσσα από τα βάθη των αιώνων στην κωδικοποίηση των γνώσεων που αφορούν την διαίρεση των χρόνων (Ώρα), ορίζοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, καθώς και τις εφαρμογές στην καθημερινή ζωή μιας ζωτικής αρχής που ονομαζόταν από τους Έλληνες, η καλύτερα τους "γιους του Ήλιου" το "άλφα και το ωμέγα"».

Αυτή η κωδικοποίηση των ανοιγμάτων του χρόνου που πιστοποιούμε με την μελέτη της ελληνικής γλώσσας και των αρχαίων κειμένων, αποδεικνύει το ότι η ελληνική γλώσσα υπήρξε προγενέστερη όλων των άλλων γλωσσών.

Το ηλιακό μας σύστημα εξελίσσεται σύμφωνα με ένα κύκλο 24840 ετών για να χωρίσει το παρελθόν και το μέλλον από το παρόν σε 12 περιόδους των 2070 ετών. Στην Βίβλο αναφέρεται αυτός ο κύκλος των 6 ημερών και 6 νυχτών που διαχωρίζει τον επιβραδυμένο χρόνο (φωτεινή ταλάντωση = ημέρα) από τον επιταχυνόμενο χρόνο (σκοτεινή ταλάντωση = νύχτα). Οι αρχαίοι πολιτισμοί πολύ σωστά μιλούσανε για το φως και το έρεβος που χωρίζουν το παρελθόν από το μέλλον. Οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που μετέδωσαν αυτή την βασική έννοια του διαχωρισμού (Ωρα) που επιτρέπει σε ένα δημιούργημα να μεγαλώσει στο μέλλον (αρΩ). Έχοντας τώρα πια αποδειχθεί επιστημονικά, αυτός ο διαχωρισμός ονομαζόταν από τους Έλληνες η « αρχή του άλφα και του Ωμέγα», του πρώτου (α = 1) και του τελευταίου (Ω = 800). Σε μια μακρινή εποχή όπου έχουμε την εντύπωση πως ο άνθρωπος ζούσε σαν άγριος, αυτή η αρχή επέτρεψε σε ασύγκριτους επιστήμονες, αστρονόμους και μαθηματικούς να καταγράψουν τις 54 απαραίτητες διακλαδώσεις, του χρόνου, που ονομάζονται στην σημερινή θεωρία υποχρεωτικά σημεία περάσματος, με την βοήθεια 27 μικρών και 27 κεφαλαίων σημάτων που αποτελούν το αρχαίο Ελληνικό αλφάβητο.

Χάρη στην θεωρία της Διττότητας (Doubling theory) είναι τώρα πια δυνατόν να καταλάβουμε την πρωταρχική σημασία της ελληνικής γλώσσας και του αλφαβήτου της που κωδικοποιούν στην εντέλεια τις αυστηρά επιστημονικές έννοιες αυτής της θεωρίας. Αυτό σημαίνει επίσης ότι πολύ πριν από όλους τους άλλους, ο πολιτισμός αυτός έφερε στους ανθρώπους μια ουσιώδη αρχή της ζωής, που βασίζεται στην χρησιμοποίηση των πληροφοριών από το παρελθόν και το μέλλον στο παρόν. Το κηρύκειο, σύμβολο της μαντείας του Ερμή, χρησιμοποιεί την διπλή έλικα της Διττότητας. Αυτός ο ελικοειδής δεσμός, που παρουσιάζεται σαν φίδι, ενώνει τους διάφορους χρόνους, επιτρέποντας τις προβλέψεις που ονομάζονται στην σημερινή θεωρία «προβλεπτικές» πληροφορίες (anticipatory, hyperincursive information).

Η ελληνική μυθολογία, που έχει διαστρεβλωθεί από χιλιετηρίδες σκοταδισμού, επιτρέπει την διδασκαλία της δημιουργικής αρχής του άλφα και του Ωμέγα που μπορεί να παρατηρηθεί τόσο στους γαλαξίες όσο και στα σωματίδια. Είναι από εδώ και πέρα δυνατόν να εξηγήσουμε τον δεσμό μεταξύ της αρχαίας ελληνικής γραφής και της θεωρίας της Διττοτητας. Αυτό μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα την θεμελιώδη αρχή του Χρόνου που μας δίνει την δυνατότητα να προ-καταλαβαίνουμε τα δυνητικά μας μέλλοντα. Όπως το εφαρμόζανε κάποτε οι Έλληνες που γνωρίζανε την χρήση του φιδιού της θεωρίας της Διττότητας (Πύθιος Απόλλων) για να προβλέψουν (Πυθία) τους κινδύνους και έτσι να τους αποτρέψουν, αντί να τους περιμένουν μοιρολατρικά. Όπως τότε οι Έλληνες, μπορούμε ξανά εμείς σήμερα να χρησιμοποιήσουμε την ασυνέχεια του Χρόνου που μας τροφοδοτεί με συνεχείς πληροφορίες μέσα από τα ανεπαίσθητα ανοίγματα του με την μορφή διαισθήσεων και προμηνυμάτων. Οι Πυθαγόρειοι εφαρμόζανε αυτή την αρχή καθημερινά στην ζωή τους, όπως διαβάζουμε στα χρυσά έπη.

Η διδασκαλία στα μυστήρια της Ελευσίνας και στα άδυτα των Αιγυπτιακών ιερών των ιστορικών εποχών, ήταν προσπάθειες να διασωθούν πολύ αρχαιότερες γνώσεις για την δημιουργία και την ζωή. Ο πέπλος μυστηρίου ήταν απαραίτητος για να περάσει ακέραιο το μήνυμα μέσα από τις γενιές Μυστών για τους κίνδυνους που καραδοκούσαν στο μέλλον. Σήμερα, στο τέλος του Πλατωνικού ενιαυτού των 25 000 ετών, φθάσαμε και αποτελούμε αυτό το μέλλον των πολύ αρχαίων Ελλήνων, και αντιμετωπίζουμε στο ηλιακό μας σύστημα την αμείλικτη σύγκλιση των τριών ροών του Χρόνου σε μια μόνο ροή, και επομένως τον κίνδυνο να ζήσουμε δυσάρεστα δυναμικά που έχουμε σπείρει εμείς οι ίδιοι όλες αυτές τις χιλιετίες. Ήταν λοιπόν φαίνεται απόλυτα επείγον να γίνουν τα μυστήρια αυτά κοινός τόπος, γνώσεις διαθέσιμες στον καθένα μας, για να επιτύχουμε μια προσωπική και συλλογική ισορροπία και να αποφύγουμε έτσι τους κίνδυνους.

Ο Δρ. Garnier Malet γράφει: «Η εξισορρόπηση του καθενός μας συμβάλλει στην εξισορρόπηση των άλλων και του πλανήτη. Δεν είναι λοιπόν πια καιρός για κάτι τέτοιο, ιδίως στην χώρα όπου ζουν οι απόγονοι αυτών των καταπληκτικών γιων του Ηλίου, δημιουργών και μεταδοτών μιας θεμελιώδους συμπαντικής θεωρίας που η επιστήμη μας μόνο τώρα ξανά ανακαλύπτει;»

Ο Γάλλος επιστήμονας αποδεικνύει αναμφίβολα τον πρωταρχικό ρόλο που έπαιξαν η αρχαία ελληνική γλώσσα και σκέψη στην κατανόηση από τον άνθρωπο για το πώς λειτουργούν το Σύμπαν και η Zωή μας. Πολλές χιλιάδες χρόνια αργότερα αυτές οι γνώσεις ξανάρχονται στην επιφάνεια σαν... "καινούργιες" επαναστατικές ιδέες που αποδεικνύονται επιστημονικά. H καμπή στην κατανόηση των επιστημών θα είναι τεράστια στα επόμενα μερικά χρόνια. Eμείς οι Έλληνες μπορούμε να ξαναπαίξουμε ένα πολύ σημαντικό ρόλο, διότι έχουμε πάντα την γλώσσα μας και είμαστε διαποτισμένοι περισσότερο από κάθε άλλον από την αρχαία Eλληνική σκέψη. Oι επιστήμονές μας (φυσικοί, ιατροι, θεραπευτες, γλωσσολόγοι, λατρες του Ελληνισμου, κτλ) και οι λόγιοι μας, μπορούν, πέρα από την κατανόηση, να νοιώσουν επίσης πολύ βαθύτερα από άλλους την ουσία των πραγμάτων, για να προχωρήσουν ακόμη πιο μακριά.