Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια, ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός, έχει εξελιχθεί ταχέως στον –δυστυχώς ανήμπορο– μάρτυρα σημαντικών πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, οι οποίες λαμβάνουν χώρα και προδιαγράφουν αρνητικά το μέλλον και υποσκάπτουν την αρμονική εξέλιξή του.
Ο χαρακτηρισμός «ανήμπορος», φυσικά, δεν τον χρίζει ταυτόχρονα και άμοιρο των ευθυνών του, αλλά χρησιμοποιείται για να περιγράψει την πραγματικά οικτρή θέση στην οποία έχουμε περιέλθει ως Έλληνες. Μια θέση στην οποία, το λαϊκό σύνολο βρίσκεται ολοκληρωτικά φιμωμένο, με έντονη την παρουσία διαφόρων φυγόκεντρων τάσεων, οι οποίες επιμελώς ωθούν προς τον μετασχηματισμό του από το οργανικό σώμα που κάποτε υπήρξε, σε «σύνολο ιδιωτών» ή αλλιώς, σε όχλο και ως εκ τούτου δέσμιο, των «ισχυρών». Δέσμιο τόσο σε ότι αφορά τους εσωστρεφείς (κοινωνία) όσο και τους εξωστρεφείς τομείς έκφρασης της διαχρονικής του (συν-)ύπαρξης και των σχέσεών του με άλλους όμορους Λαούς και πληθυσμούς.
Έτσι λοιπόν, δεν θα έπρεπε τελικά να θεωρούνται «πρωτοφανείς» οι εκάστοτε καταστροφές κι όλες οι εθνικές μειοδοσίες, με τις οποίες τον βαραίνουν οι πολιτικοί «άρχοντές» του. Κι αυτό διότι είναι τουλάχιστον οξύμωρος ο συσχετισμός της έντονης αγανάκτησής του, με την εμμονή και τον φαινομενικά πειθήνιο εγκλεισμό του στο πολιτικό σύστημα που τον καταδυναστεύει –και προδιαγράφει αυτές τις απίστευτα εχθρικές παραμέτρους–, καθώς είναι εκείνος ο οποίος τροφοδοτεί και νομιμοποιεί μια αυθαίρετη και παράνομη εξουσία, βαστάζοντας το ψεύτικο «πλειοψηφικό» άλλοθί της, στους δικούς του ώμους.
