Lemmy

Αλλάζοντας το τοπίο

"Το δέντρο είναι μια αργή, σταθερή δύναμη που υψώνεται για να κερδίσει τον ουρανό"
Αντουάν ντε Σεντ Εξυπερύ
 

 

Ματωμένα χέρια, πόδια, ιδρώτας, χώμα, κούραση... και 100 νέες βελανιδιές στα πιο δύσβατα σημεία των κυνηγότοπων της Φθιώτιδας. Τρεις ημέρες που άξιζαν τον κόπο. Περίπου 30 βελανίδια την ημέρα και λίγο περισσότερα την Κυριακή, με την αμέριστη βοήθεια του συλλόγου φίλων της Βελανιδιάς η Δράση Δρυς αλλάζει το τοπίο για ένα καλύτερο αύριο στον τόπο μας. Το σύνθημά μας λέει "είμαστε ότι κάνουμε", για την καλή χρονιά λοιπόν εμείς επιλέξαμε να μαζεύουμε σκουπίδια και να φυτεύουμε βελανίδια και πράγματι αυτό που κάνουμε σήμερα μπορεί να αλλάξει όλα μας τα αύριο, ενάντια στην μιζέρια και τον αρνητισμό. Είναι η τρίτη χρονιά που "κολυμπήσαμε" στα πουρνάρια για να αναβιώσουμε τα παλιά δάση βελανιδιάς της κεντρικής Ελλάδος, όπως το ίδιο κάνουν και άλλες ομάδες σε όλη την χώρα. Σε 20 χρόνια το τοπίο θα είναι πολύ διαφορετικό για τις επόμενες γενιές. Από εμάς εξαρτάται να το αλλάξουμε.

Χειμερινό Ηλιοστάσιο 2015

Ποταμός Αώος - Βωβούσα και ανάβαση στον Καράμπαμπα. 

Το μυστικό

Σποροφύτευση Βελανιδιάς

Οι κάρτες μας για την νέα τροπή

Οι κάρτες μας για τις φετινές γιορτές που συνοδεύουν τις καλύτερες ευχές μας για όλους τους αγαπημένους. Χρόνια πολλά και καλά σε όλους και όλες για τις ημέρες των εορτών. Υγεία, αγάπη και αγωνιστικότητα.

Χειμερινό Ηλιοστάσιο: Η ημέρα του ανίκητου Ηλίου

Ένα κείμενο του Κωνσταντίνου Μπαϊκούση, που έφυγε τόσο νωρίς από κοντά μας, από το πρώτο φωτοτυπημένο φυλλάδιό μας, με τον τίτλο "Λυκώρεια" και εξώφυλλο τον θεό Απόλλωνα, πίσω στο 1996. Τέτοια εποχή, 20 χρόνια πριν...

Σε καιρούς χαλεπούς, σε εποχές σκοτεινές, πνευματικής συσκοτίσεως, ηθικής καταπτώσεως και ιδεολογικής συγχύσεως, η φλόγα ολίγων ενσυνειδήτων ανθρώπων είναι η ελπίδα πως θα χαραχθεί η ατραπός που θα οδηγήσει σε έναν νέο και καλύτερο κόσμο.

Προσβλέποντας σ’ αυτό τον ερχομό του νέου κόσμου, όσοι είναι γνώστες του απωτάτου ελληνικού παρελθόντος και των μυστικών του, άρα ικανοί να χαράξουν πορεία και για το μέλλον, εορτάζουν την επαναγέννηση του Ηλίου, που ζείδωρος αναγεννά την πλάση ολάκερη.

Στις 22 Δεκεμβρίου η νύκτα φθάνει στο ύπατο σημείο της και αμέσως αρχίζει να φθίνει, δίδοντας τη θέση της στο ολόχρυσο φως της ημέρας. Ο Ήλιος ξαναγεννιέται και ζειδωρεί την πλάση ολάκερη. Το (φως νικά το σκοτάδι, όπως και η κοσμική φλόγα λιώνει τον αέναο εχθρό της, τον πάγο. Ο πλανήτης εισέρχεται στον κύκλο της αναγεννητικής δραστηριότητος.

Η ακατάβλητη ζωική ορμή ξυπνά μέσα στους ναρκωμένους σπόρους των φυτών, οι χυμοί κυκλοφορούν στα δένδρα ολοένα και πιο ανεμπόδιστοι, το ζωικό βασίλειο αφυπνίζεται για να προετοιμασθεί εμπρός στον ερχομό της ανοίξεως. Η στάση, η φρίκη, η παγωνιά υποχωρούν αργά αλλά αμετακλήτως εμπρός στην προέλαση του ζειδώρου φωτός. Οι ακτίνες του Ηλίου απλώνονται και αγκαλιάζουν τον κόσμο μας κάθε ημέρα και περισσότερο.

Και όπως στην ετήσια πορεία του ο Ήλιος πεθαίνει και αναγεννάται έτσι, ακόμη και ο άνθρωπος έχει το δικό του «έτος» -ρυθμό-, πεθαίνει και αναγεννάται.

Ως ανίκητος θεωρείται ο Ήλιος, για την ένδοξη πορεία του κατά του σκότους. Για τούτο και λατρευόταν απ’ όλους τους Αρίους λαούς της αρχαιότητος και εορτάζονταν τα γενέθλιά του. Ο Ανώτατος φωτεινός Άρχων του κόσμου των Αρίων έστελνε τη δύναμή του στη Γη, χάριζε πάλι το φως του, εκδηλωμένο πραγματικώς, ψυχικώς και νοητικώς, ώστε να χαρούν οι λαοί: ο αγών συνεχίζεται απαύστως, η ζωή δεν παύει αλλά επανέρχεται δυνατότερη έχοντας προστάτη της τον πανίσχυρο Ηλιακό υιό - θεό αγαθοεργό και ηρωικό μαχητή ενάντια στο επίβουλο σκοτάδι, την αρρώστια και το θάνατο.

Στην αρχαία Ελλάδα εορταζόταν ο θεός του φωτός Απόλλων, στην αρχαία Ρώμη ο Sol invictus (ανίκητος Ήλιος), τα γενέθλια του οποίου (natalis Solis invicti) εορτάζονταν στις 24-25 Δεκεμβρίου, ημερομηνία η οποία υιοθετήθηκε απ’ το Χριστιανισμό. Σ’ αυτό φανερή ήταν η επιρροή της αρχαίας    ιρανικής παραδόσεως, μέσω του μιθραϊσμού, που ήταν η προσφιλής θρησκεία των μαχητών της αυτοκρατορίας, των Ρωμαίων λεγεωναρίων. Και εδώ έχουμε ενδιαφέρουσες επεκτάσεις, που φθάνουν μέχρις σε μία μυστική αντίληψη της νίκης και του προορισμού της αυτοκρατορίας.

Ο μονάρχης, ο οποίος ενσαρκώνει τη θέληση του Υπάτου Άρχοντος του κόσμου, καλείται μαζί με τους μαχητές του να υπερασπίσει τις ηθικές, πνευματικές και άλλες πολιτιστικές αξίες που έχουν αναπτύξει οι λαοί της αυτοκρατορίας χάρις στη ζωοποιό δύναμη του Ηλιακού υιού, εναντίον των κατωτέρων (πολιτιστικώς και ηθικώς) φυλών ή ομάδων που επιβουλεύονται την ύπαρξη της αυτοκρατορίας ως πολιτειακή και πολιτιστική σύσταση.

Βεβαίως η ίδια αντίληψη υπερασπίσεως του ιδιαιτέρου των πολιτισμού ισχύει σ’ όλα τα φύλα και τα έθνη των Αρίων. Διά τούτο και λατρεύεται ο Ανίκητος Ήλιος από τους πολεμιστές κάθε φυλής, πόλεως ή και αυτοκρατορίας, οι οποίοι υπερασπίζονται, από την καταστροφική μανία των εχθρών, το δημιουργικό έργο των μαχητών του πνεύματος, αυτού του πνεύματος που ταυτίζεται με τον Ηλιακό υιό του Κυρίου του Ενός Κόσμου.

Η αθάνατη εορτή των Γενεθλίων του Ανίκητου Ηλίου πάντοτε θα ενδυναμώνει τους μαχητές του φωτός, που ακόμη και στη σημερινή κορυφαία φάση του αντιανθρωπίνου και φθοροποιού κοσμικού κύκλου, της «Κάλι Γιούγκα»    της Ινδικής κοσμολογίας, τραγουδούν:

Η γη μας, γη των άφθαρτων αερικών κι’ ειδώλων
Πασίχαρος κι’ υπέρτατος θεός μας είν’ ο Απόλλων.

Μπαϊκούσης Κώστας

Ρούντολφ Στάινερ: "Η φιλοσοφία της ελευθερίας"

Βασικά χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης κοσμοθεωρίας

Έξι άνθρωποι διαφορετικού τρόπου σκέψης και τοποθέτησης συναντιούνται σε κάποια ορεινή τοποθεσία και συζητούν περί της ελευθερίας του ανθρώπου λαμβάνοντας υπόψη και τα νεότερα φιλοσοφικά ρεύματα. Σε 14 συναντήσεις, με ένα κύριο θέμα κάθε φορά, και με τη μορφή διαλογικής συζήτησης, γίνεται βατό ένα δύσκολο φιλοσοφικό έργο του Ρούντολφ Στάινερ: "Η φιλοσοφία της ελευθερίας". Μελετώντας αυτούς τους διαλόγους αισθάνεσε ότι συμμετέχεις, γιατί θα βρεις και δικές σου ερωτήσεις. Γενικά, θα αισθανθείς μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, παρόλο που θα έρθεις αντιμέτωπος με το ερώτημα: Υπάρχει ελευθερία ή αναγκαιότητα σε ό,τι αποφασίζεις και πράττεις; Η φύση του "εγώ", της σκέψης και της συνειδητότητας, ο ρόλος της τέχνης, της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της θρησκείας και η ένωση του ανθρώπου με την ολότητα του σύμπαντος αποτελούν κύρια θέματα του έργου. Επίσης προβάλλεται ως αναγκαία μια βασική γνώση του πνευματικού κόσμου, προτού ο άνθρωπος να είναι σε θέση να εισέλθει σε αυτόν συνειδητά ως ελεύθερο πνευματικό ον. Γίνεται λόγος για ηθική αντίληψη και πρακτική έξω από συνήθειες, παραδόσεις κλπ, μια ηθική που πηγάζει από την αρμονία του Σύμπαντος. Γενικά η μελέτη αυτού του έργου βοηθά τον άνθρωπο να γίνει ένα ελεύθερο πνεύμα, δημιουργό ενός ανώτερου πολιτισμού.

Ο Clement Clarke Moore και το Πνεύμα των Χριστουγέννων

Το ποίημα του ρομαντικού Clement Clarke Moore που ουσιαστικά γέννησε την σημερινή πασίγνωστη και αγαπημένη φιγούρα του Santa Claus, το 1822 στην Αμερική. Ο Clement Clarke Moore υπήρξε καθηγητής Ανατολικών σπουδών και ελληνικής λογοτεχνίας και φανατικός λάτρης των μύθων και παραδόσεων των ευρωπαϊκών λαών. Επηρεασμένος από τα φινλανδικά παραμύθια και τις αγγλοσαξωνικές και ολανδογερμανικές παραδόσεις, δημιούργησε τον συμπαθητικό γέροντα με το έλκηθρο με τα οκτώ ελάφια, να μοιράζει δώρα. 38 χρόνια αργότερα, αυτή την φιγούρα ζωγράφισε ο γερμανικής καταγωγής Αμερικανός Τόμας Ναστ, κάνοντάς την διάσημη κατά την διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου.

"Βίκινγκ": η επική ταινία της χρονιάς έρχεται από την Ρωσία.

Ντοκιμαντέρ "Τα βουνά της Ελλάδας": ΟΙΤΗ (1985)

Η ψευδής ιστορία της ζωής μας (Έκχαρτ Τόλε)

Ο Τόλε μιλά για την Ταυτότητα και τις Μορφές, το Είμαι και το Εγώ, τον αιώνιο και τον παροδικό εαυτό, μία απατηλή θεώρηση της ζωής μας. (Μεταφράσεις video: Κίμων Πετρόχειλος - www.youtubetranslations.gr)

Αλλαγή νου, συνηθειών και πράξεων.

"Ερχεται ο καιρός που το ελληνικό εθνος από ανάγκη για επιβίωση θα αναζητήσει να βρει φωνές καθαρές, χωρίς παρελθόν φτιαγμένο από φάμπρικες επίπλαστων προσωπικοτήτων, και θα επισκεφθεί το παρελθόν αναζητώντας την ιστορική αλήθεια που θα τον οδηγήσει στην αλλαγή νου, συνηθειών και πράξεων. Είναι σημαντικό ο ελληνισμός να κατανοήσει πλέον εις βάθος πως το «ψευδορωμαίικο» είχε κοντά ποδάρια, καλείται να επαναδιεργαστεί την Ιστορία του. Η Αθήνα κρίνεται ακόμη και έπειτα από 181 χρόνια μικρή για να χωρέσει όλη την αλήθεια του ελληνισμού. Κι αν θελήσει να τη χωρέσει, θα πρέπει να αλλάξει."

Κ. Παπαλουκάς

(Αν. καθηγητης βιοπληροφορικής Παν. Ιωαννίνων)

Οι ονειρόκοσμοι του Daniel Merriam στο Thiker's Garden

www.thethinkersgarden.com

www.bubblestreetgallery.com

Χειμερινό Ηλιοστάσιο στο Μαυροβούνι

Η βασική πεζοπορική διαδρομή δεν χρειάζεται ιδιαίτερες ικανότητες. Διάρκεια πεζοπορείας 2:30 ωρες (περίπου) μέχρι το καταφύγιο, από το σημείο που θα φτάσουμε με τα οχήματα, (αναλόγως του χιονιού).

Εάν δεν έχετε μεταφορικό μέσο, ενημερώνετε για να έρθετε με τα υπάρχοντα από τις πόλεις που θα ξεκινήσουν. Θα συντονιστούμε τηλεφωνικά για την ώρα συνάντησης όλων στο Μέτσοβο.

Δηλώστε συμμετοχή με ένα email στο lykoreia@gmail.com. Επίσης για πληροφορίες και συμμετοχές: 6947492797.

Ο εξοπλισμός λόγο υψομέτρου και χιονιού, θα είναι απολειστικά χειμερινός. Φροντίστε να έχετε μαζί σας τα βασικά:

• Χειμερινό υπνόσακο
• Σκούφο και γάντια
• Ορειβατικά ή άνετα παπούτσια πεζοπορίας
• Μπουφάν και χειμερινό ρουχισμό
• Δεύτερη αλλαξιά ρούχα και κάλτσες
• Καπέλο για τον ήλιο
• Αντιηλιακή κρέμα
• Χαρτομάντηλα
• Φαγητό
• Νερό
• Την καλύτερή σας διάθεση

Η θέση ισχύος

Το κείμενο που παραθέτουμε περιέχει τις σκέψεις που διατύπωσε γραπτώς, η φοιτήτρια Γεωργία Αναγνώστου με αφορμή τη συζήτηση που έγινε στο πλαίσιο του μαθήματος Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Φυσικών Επιστημών (ΙΦΦΕ) την Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015.

Πιστεύω ότι οι σοφοί των Υπουργείων που θα εκπονήσουν τα νέα σχέδια για την συγκρότηση μιας ακόμα εκπαιδευτικής αλλαγής, πολλά έχουν να μάθουν από τους απλούς φοιτητές τους οποίους πάντοτε αγνοούν… Ιδιαίτερα για την αμφιλεγόμενη λογική της έννοιας της «αριστείας». (Μάνος Δανέζης)

Η θέση ισχύος

Πόσες φορές δεν έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να διαμαρτύρεται όταν βρεθεί στην δύσκολη θέση του «αδικημένου» σε μία διαμάχη με κάποιον πάσης φύσης ανώτερο; Πόσες φορές δεν έχουμε αισθανθεί ένα αίσθημα πνιγμού και αδυναμίας να μας υποτάσσει τη στιγμή που θέλουμε να υψώσουμε το ανάστημά μας και να αντιμετωπίσουμε τον αντίπαλο στα ίσια, προσφέροντάς του στο πιάτο τον ενεργό και ανεπεξέργαστο θυμό μας; Πόσες φορές έχουμε καταχωνιάσει δειλά και αδύναμα αυτό το τεράστιο ποσό ενέργειας από την κατάπνιξη των συναισθημάτων μας στο όνομα του φόβου, της υποταγής και της ανελευθερίας;

Χειμερινό Ηλιοστάσιο 2015

Toss The Feathers

Παραδοσιακή μουσική της Ιρλανδίας, συνδυασμένη με πιάνο.

American Loneliness

Το "American Loneliness" αφηγείται το μοναχικό ταξίδι του σκηνοθέτη Mathieu Le Lay σε μια από τις πιο όμορφες περιοχές του πλανήτη: την αμερικανική Δύση. Η ιστορία του είναι ένα σακίδιο στην πλάτη και μία περιπέτεια έξι εβδομάδων μέσα από το Κολοράντο, το Ουαϊόμινγκ, την Μοντάνα και την Ουάσιγκτον. Από τις χιονοθύελλες του Yellowstone μέχρι την άγρια ακτή του Ειρηνικού, αυτή είναι η ιστορία της αναζήτησης του για την ελευθερία, την φύση και την λιτή ζωή.

Samsara

Samsara είναι μια θιβετιανή λέξη που στα σανσκριτικά σημαίνει τον ατέρμονο κύκλο της ζωής, μια έννοια τόσο ευρεία αλλά και εσωτερική, που ορίζει την ίδια την ψυχή του κόσμου, εκδηλωμένη παντού. Είναι το σημείο εκκίνησης για τους κινηματογραφιστές Ron Fricke και Mark Magidson, καθώς ψάχνουν για το αόριστο ρεύμα διασύνδεσης που περνά μέσα από τη ζωή μας. Γυρισμένο σε διάστημα σχεδόν πέντε ετών και σε είκοσι πέντε χώρες, το Samsara μας μεταφέρει σε ιερούς χώρους, ζώνες βιβλικής καταστροφής, βιομηχανικές περιοχές, καθώς και στα θαύματα της φύσης, μέσα από μια ασύγκριτη εμπειρία αισθήσεων.

Ολόκληρο το ντοκιμαντέρ εδώ

Ιουλίου Έβολα: "Το μονοπάτι της αυτοπραγμάτωσης στα μυστήρια του Μίθρα".

Νέα έκδοση!

5 ευρώ (+ ταχυδρομικά)
Παραγγελίες:
Lykoreia@gmail.com

Τηλ.: 6947492797

Facebook: Λυκώρεια

και στα βιβλιοπωλεία των Αθηνών

Τέχνη και Δίκαιο

"Η έννοια του πολιτισμού περιλαμβάνει, στην ευρύτητά της, την έννοια της καλλιέργειας, αλλά υπό στενότερη θεώρηση, μπορεί να διαφοροποιηθεί από την καλλιέργεια επί τη βάσει του ισχυρισμού ότι ο πολιτισμός συνίσταται στα μέσα και στο αποτέλεσμα της προσπάθειας μια συλλογικής συνείδησης, της συνείδησης της πόλεως, να επιτύχει για τον εαυτό της καλύτερους όρους προσαρμογής στον κόσμο, ενώ καλλιέργεια είναι το αποτέλεσμα μιας αναστοχαστικής στάσης του ανθρώπου απέναντι στη ζωή του και στον εαυτό του.

Συνεπώς, ο πολιτισμός μπορεί να θεωρηθεί ως μια δομή η οποία αποτελείται από τεχνολογία και θεσμούς, ενώ η καλλιέργεια ως μια αναστοχαστική κριτική στάση απέναντι στους θεσμούς και την τεχνολογία και μια προσπάθεια υπέρβασης των θεσμών με τη χρήση των μύθων και των αρχετύπων.

Η πολύπλοκη δομή του μύθου αντιστοιχεί στη δομή των θεσμών, αλλά επειδή ο μύθος αφορά στο πνευματικό περιεχόμενο των πραγμάτων, υπερβαίνει τους θεσμούς και γι αυτό η αλλαγή των θεσμών προϋποθέτει αλλαγή της κυρίαρχης μυθολογίας.

Σε τελευταία ανάλυση, η καλλιέργεια μπορεί να αποτελεί αφενός αντανάκλαση, και αφετέρου υπέρβαση του υλικού πολιτισμού και του ενγένει τρόπου δόμησης μιας κοινωνίας αποτελώντας είτε το φαντασιακό της υποστύλωμα, είτε τον φαντασιακό της αναμορφωτή ανάλογα με τις εποχές, τους καιρούς και τα είδη των κοινωνιών στις οποίες αναπτύσσεται.

Όπως έγραφε και ο HUGO BALL, ένας από τους πρωτεργάτες του καλλιτεχνικού κινήματος ΝΤΑΝΤΑ, στις 5 Μαίου 1917 για την πολιτική διάσταση της τέχνης: η τέχνη είναι για μας μια ευκαιρία για κοινωνική κριτική, και για πραγματική κατανόηση του αιώνα στον οποίο ζούμε.

Έτσι, η καλλιτεχνική συνείδηση χαρακτηρίζεται από μια ιδιόμορφη καλλιτεχνική διαλεκτική σχέση μεταξύ ελευθερίας και λογικής, αλήθειας και πλάνης, τάξης και κατάλυσης της τάξης, αποτελεί μια πράξη αυτονομίας και όχι ανομίας."

Χριστίνα Φλώρου

Στράτος Θεοδοσίου: "Η μυθολογία των άστρων και των αστερισμών"

Τα ουράνια σώματα, σε συνδυασμό με την τρομακτική εμφάνιση άλλων γήινων φαινομένων, όπως ο κεραυνός και η αστραπή γέμισαν τις καρδιές των πρώτων ανθρώπων με δέος και φόβο. Αποτέλεσμα ήταν η συγκλονισμένη ανθρώπινη σκέψη να θεοποιήσει και να λατρέψει αρκετά από αυτά, στην προσπάθειά της να τα εξευμενίσει και να τα κάνει φιλικά.
Μη μπορώντας όμως η ανθρώπινη νόηση να δώσει λογικά ικανοποιητικές εξηγήσεις, για την ύπαρξη και τα φαινόμενα του κόσμου, τα συνέδεσε, μέσα από πολύπλοκους και θαυμαστούς μύθους, με φιλικά και αγαπημένα πρόσωπα ή με ισχυρούς θεούς και ήρωες, που η παράδοση τους ήθελε αθάνατους και κραταιούς να ελέγχουν και να κατευθύνουν τις τύχες των ανθρώπων από ψηλά.
Έτσι, γεννήθηκε η υπέροχη ελληνική αστρονομική μυθολογία, αυτό το θαυμαστό παραμύθι των άστρων, που θα το δούμε να ξετυλίγεται από τους αειφανείς αστερισμούς του Βόρειου ουρανού.

Διαβάστε περισσότερα για τον καθηγητή και τα βιβλία του:

• http://www.stratos-theodosiou.gr/ 
• http://www.diavlos-books.gr/author.asp?catid=277&title=stratos-theodosioy

"Κάστρο τον χειμώνα"

Friedrich August de Leeuw "Winterliche Burgansicht"

 

Ο νέος παγκόσμιος πόλεμος: Ασύμμετρη απειλή και τρομοκρατία

Απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη «Θεωρία του Πολέμου» (Εκδόσεις Θεμέλιο 1997), σελ. 375-6
 

«Χώρες ανήμπορες να ανταποδώσουν, έστω καί μέ λίγα, αλλα έπώδυνα πλήγματα από μακριά, τα πολλά πλήγματα πού θα δέχονταν από κοντά, θα ήσαν αθύρματα στα χέρια του̃ πλανητικου̃ ήγεμόνα καί θα μεταβάλλονταν σέ πεδίο ασκήσεων καί δοκιμών της στρατιωτικής του τεχνολογίας και τής πολεμικής του έτοιμότητας. Έτσι, σύντομοι καί έντατικοί, οἰονεί «χειρουργικοί» πόλεμοι, όπου ή ὐψηλή στρατιωτική τεχνολογία θα έκδιπλώνει ανεμπόδιστα τίς δυνατότητές της καί θα κρίνει αποκλειστικά την έκβαση του πολέμου, εἶναι πιθανοί μονάχα όταν ὁ ένας από τούς δύο ἐμπολέμους, ὁ «χειρούργος» δηλαδή, ὐπερέχει λίγο πολύ συντριπτικά· ὅσοι λοιπόν προβλέπουν ότι στό μέλλον θα έπικρατήσει αὐτή ή μορφή πολέμου, στήν πραγματικότητα έχουν απλώς κατά νου̃ν έναν ορισμένο συσχετισμό δυνάμεων. Μέ δεδομένον αὐτόν τόν συσχετισμό, ὁ ασθενέστερος μόνο μία δυνατότητα έχει να μεταφέρει (ἐν μέρει) τόν πόλεμο στό έδαφος του̃ ἰσχυροτέρου, να έπιτύχει δηλαδή μέ αλλα μέσα ὅ,τι μια μεσαία ή μείζων Δύναμη θα κατάφερνε μέ τούς βαλλιστικούς της πυραύλους· ή δυνατότητα αὐτή εἶναι ή τρομοκρατία καί η δολιοφθορα. Οἱ Δυναμεις, οί ὁποίες διεκδικούν αύτονόητα για τόν ἑαυτό τους τό δικαίωμα ἐπεμβασεως όπου καί όποτε θέλουν, έπικαλούμενες και αὐτό ούτε καν παντα «ανθρωπιστικούς» καί «είρηνευτικούς» σκοπούς, θα μαθουν σέ διαφορες περιπτώσεις στό μέλλον ότι επέμβαση δέν έξαγεται μόνον ὑπό μορφή στρατιωτικών ἐπιχειρήσεων αλλα καί είσαγεται ὑπό μορφή τρομοκρατικών ἐνεργειῶν. Όπου αύτές έχουν πολιτικά κίνητρα, μπορούν να χαρακτηρισθου̃ν ὡς ή απαντηση του̃ φτωχού στή στρατιωτική ίσχύ του̃ πλουσίου· πρόκειται δηλαδή για μια πολιτική βούληση πού δέν έχει τα πολεμικά μέσα για να έκφρασθεί πλήρως καί ανοιχτα σέ έπίπεδο ισοτιμίας μέ τον αντίπαλο. Ώστόσο κάθε γενικός ὁρισμός τής τρομοκρατίας είναι επισφαλής, όχι μόνον ἐξ αίτίας του̃ πλήθους τών μορφών καί τών πηγών της, αλλά καί γιατί δύσκολα αποφεύγει κανείς, ὡς φίλος, τόν ἐξωραισμό ή, ὡς έχθρός, τό ανάθεμα. Ἄς μείνουμε λοιπόν σέ κριτήρια πιό χειροπιαστα κι ας παρατηρήσουμε ότι τρομοκρατία ασκούμενη ὡς ὑποκαταστατο πολεμικής πραξης έναντια σέ μια μεγαλη Δύναμη δέν είναι πιθανό να προσλαμβανει τή μορφή τής δολοφονικής απόπειρας κατά μεμονωμένων προσώπων, όπως γινόταν τόν 19ο αί. καί στίς αρχές τοῦ 20ου̃ στή Ρωσσία, αλλα καί στήν ὑπόλοιπη Εύρώπη, καί όπως έν μέρει ξαναγινε κατα τή δεκαετία του̃ 1970 καί του̃ 1980, κυρίως στή Γερμανία καί στήν Ἱταλία. Σε όλες αύτές τίς περιπτώσεις, φορείς τών τρομοκρατικών πραξεων ήσαν μικρές όμαδες έξεγειρόμενες έναντίον του̃ έσωτερικου̃ καθεστώτος τής χώρας τους, τό ὁποῖο στα ματια τους τό συμβόλιζαν κατά τόν ένα ή τόν άλλο τρόπο τα δολοφονούμενα πρόσωπα. Ἄν όμως οί τρομοκρατικές ἐνέργειες κατευθύνονται από ἔνα εξωτερικό κέντρο καί σκοπεύουν να βλάψουν μια ξένη Δύναμη, εί δυνατόν όσο θα τήν έβλαπτε καί ένας κανονικός πόλεμος, τότε πρέπει ν' αναζητήσουν άλλο πεδίο. Αύτό τό προσφέρει ή ἴδια ή ὑφή τής υψηλα ἐκτεχνικευμένης κοινωνίας, ή ὁποία από πρώτη όψη είναι απείρως περίπλοκη, διακλαδωμένη καί κατακερματισμένη, ἐνώ στην πραγματικότητα ή λειτουργία της ἐξαρτάται από σχετικά ὀλιγαριθμα ἐνεργειακα καί πληροφορικα κέντρα. Γι' αὐτό καί εἶναι στό σύνολό της τόσο τρωτή όσο δέν ήταν καμμία κοινωνία του̃ παρελθόντος. Ένας αξιωματούχος της Ἀμερικανικής Ύπηρεσίας Πληροφοριών εἶπε πρόσφατα ότι αν είχε στή διαθεσή του ένα δισ. δολλαρια καί 20 ὶκανούς hackers θα μπορου̃σε να παραλύσει τίς Ἡνωμένες Πολιτεἰες. Σίγουρα δέν πρόκειται για κομπορρημοσύνη, αλλά για δήλωση βασιζόμενη σέ βαθειά γνώση τών πραγμάτων καί τών συσχετισμών τους. Έάν οι τρομοκρατικές ένέργειες έπικεντρωθου̃ν μέ τήν ἴδια γνώση καί μέ τήν αναλογη επιμονή σέ τέτοιους κρίσιμους κόμβους, τότε είναι βέβαιο ότι μποροῦν να γονατίσουν μια σύγχρονη δυτική κοινωνία. Καί κρίσιμοι κόμβοι δέν είναι μόνον τα παντοειδή ηλεκτρονικα συστήματα, αλλά καί οἱ μεγαλοι ένεργειακοί σταθμοί ή τα αποθέματα νερου̃, πού προσβαλλονται εύκολα μέ ίούς· η χρήση χημικών καί βιολογικών μέσων μπορεί ἐπίσης να έχει σαρωτικα αποτελέσματα, αν σκεφθου̃με λ.χ. ότι μέ 30 κιλα ανθρακος σκοτώνονται 30.000 άνθρωποι. Τό μεγαλο μειονέκτημα μικρών, καί μάλιστα μή δυτικών χωρών, οί ὁποίες θα έπιθυμου̃σαν να καμουν έξαγωγή τρομοκρατικών ἐνεργειών στίς δυτικές μητροπόλεις, είναι ή έλλιπής γνώση του̃περιβαλλοντος καί ή οργανωτική αδεξιότητα, ίδιαίτερα σέ σύνθετα καί φιλόδοξα έγχειρήματα, όπως έπίσης καί η σχετική ανικανότητα αριστου συσχετισμου̃ μέσων καί σκοπών, έτσι ὥστε να έπιτευχθεί τό μέγιστο πολιτικό καί ψυχολογικό αποτέλεσμα· αλλωστε ή πρόκληση γενικής ὑστερίας σέ κοινωνίες έθισμένες στήν ευημερία καί στήν ασφαλεια δέν αποτελεί καθί έαυτήν δύσκολη ὑπόθεση, απεναντίας μαλιστα: φαίνεται ὅτι ακριβώς σέ τέτοιες κοινωνίες η ροπή πρός τήν ὑστερία είναι ίδιαίτερα έντονη.

Έφ’ όσον ἐδώ δέν έξετάζουμε τήν τρομοκρατία γενικά, αλλά μονάχα ὡς ὑποκαταστατο ή ὡς συνέχιση ένός πολέμου μεταξύ κρατών, μιλούμε όχι για γηγενή, αλλα για είσαγόμενη τρομοκρατία (έστω καί αν γηγενείς συνεργάζονται μέ τό ξένο κρατος πού ύποκινεί τίς τρομοκρατικές ἐνέργειες). Ἡ διάκριση είναι κρίσιμη ὡς πρός τήν πιθανή έκταση καί τίς πιθανές προοπτικές τής τρομοκρατικής δρασης. Ἡ είσαγόμενη τρομοκρατία μπορεί να έπιφέρει αξιόλογα αποτελέσματα, ὅμως προφανώς δέν είναι δυνατόν να παρει αξιόλογες διαστασεις, τουλαχιστον μέ τήν έννοια ὅτι θα βρεί έρείσματα σα έναν ευρύτερο κύκλο συμπαθούντων. Ἀπεναντίας, φιλοδοξία καθε γηγενούς τρομοκρατίας, αν καί συνήθως απραγματοποίητη, εἴτε να μετεξελιχθεί σέ ανταρτοπόλεμο μέ απόρθητες βασεις έξορμήσεως καί μέ πληθος υποστηρικτών ή συνοδοιπόρων. Όπως βέβαια διδασκει ή ίστορική έμπειρία, ή διεξαγωγή ανταρτοπολέμου συνεπάγεται κατά κανόνα πράξεις τρομοκρατίας, ὡστόσο αναμεσα σέ ανταρτοπόλεμο καί τρομοκρατία μπορούμε να χαραξουμε μια ἐννοιολογική διαχωριστική γραμμή λέγοντας ότι ανταρτοπόλεμος είναι μια ένοπλη αμφισβήτηση της κατεστημένης έξουσίας, η οποία λόγω της πραγματικής έκτασης καί του ὁρατου̃ ή λανθάνοντος δυναμικού της θέτει απτά ζήτημα αλλαγής του̃ κατόχου της έξουσίας, ἐνώ από τήν τρομοκρατία, ὅσο έπιδεικτικα κι αν αμφισβητεί αὐτή τήν κατεστημένη ἐξουσία, λείπει ακριβώς τούτη η διασταση.» … «διαφορισμένη καί περίπλοκη κοινωνία, της όποίας η λειτουργία, καθώς είπαμε, εξαρτάται από σχετικά λίγα κέντρα τους στόχους της τρομοκρατίας στό μέλλον, συγκεντρώνει ταυτόχρονα τούς ανθρώπους στίς πόλεις, κάνει τήν ύπαιθρο πληθυσμιακά, οίκονομικά καί πολιτικά αμελητέα. Καθώς η διαδικασία αὐτή επιτελείται σέ παγκόσμιο επίπεδο, ό ανταρτοπόλεμος χανει τό πεδίο της εκδίπλωσής του ακόμα καί στήν Ἀσία ή στή Λατινική Ἀμερική· αλλωστε ή ήδη αποψιλωμένη ύπαιθρος εἶναι όσο ποτέ άλλοτε εκτεθειμένη στα όπλα καί προσιτή στα μεταφορικά μέσα του̃ τακτικου̃ στρατου̃. Έτσι, τα μειονεκτήματα τῶν ανταρτικῶν σωματων εναντι του̃ τελευταίου επαυξανονται, ενῶ παραλληλα εκλείπουν όλο καί περισσότερο οί ἱστορικές προϋποθέσεις πού εξεθρεψαν τα ανταρτικα κινήματα, πρό παντός ὁ εθνικοαπελευθερωτικός καί αντιαποικιακός αγώνας. Μπορούμε λοιπόν να επαναλαβουμε εμφατικα τή θέση ότι ὁ ανταρτοπόλεμος σήμερα ἔχει προοπτικες μόνον εκεί όπου ταυτίζεται με ένα πανεθνικό κίνημα εναντίον μιας ξένης Δύναμης ή όπου δεν συνοιντα καμμιαν αντίσταση γιατί τό εσωτερικό καθεστώς έχει καταρρεύσει…»

Αφοσίωση και Ιπποτικό ιδεώδες

Όταν εξαφανίστηκαν από τον κόσμο η πιστότητα, η δικαιοσύνη, η αλήθεια και άρχισαν να κυριαρχούν το μίσος, η δολιότητα, η προσβολή, το ψεύτισμα, εμφανίστηκε η Ιπποσύνη, γράφει ένας από τους κορυφαίους διανοητές του Μεσαίωνα, ο Ραϋμόνδος Λιούλ (βλ. X. Μ. Γκητάκου, Το Βιβλίο της Ιπποσύνης του Ραϋμόνδου Λιούλ, εκδ. Γκοβόστη, σ. 173). Πράγματι, ο όρος Ιππότης προσδιορίζει έναν «τύπο» ανθρώπου αφιερωμένου σε υψηλό σκοπό: Η υψηλή αποστολή εκφράζεται στον τρόπο δράσης και στο ήθος της δράσης. Ο Ιππότης είναι ο θεματοφύλακας της Παράδοσης, δηλαδή της αιώνιας και αμετάβλητης αλήθειας, όπως εμφανίστηκε στη μεσαιωνική περίοδο.

Η ιπποτική στάση ζωής αποτυπώνει ένα βαθύτερο εσωτερικό όραμα, εμπνεόμενο από υπερβατικές αξίες.

Γι' αυτό και η αποστολή του Ιππότη δεν είναι απλά αρρενωπή, ηρωική, πολεμική, αλλά συνεχής άσκηση και άνοδος με υπερβατική διάσταση. Ο Άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ γράφει ειδικότερα για τη Ναϊτική Ιπποσύνη ότι είναι αφιερωμένη ακατάπαυστα και ταυτόχρονα σε διπλή σύγκρουση, κατά της σάρκας και του αίματος και κατά του πνεύματος του κακού (βλ. Βύρωνα Πολύδωρα και X. Μ. Γκητάκου, Θρύλοι των Σταυροφοριών και η Ναϊτική Ιπποσύνη, εκδ. Αρσενίδη). Η πνευματική διάσταση της Ιπποσύνης είναι γεγονός με χαρακτήρα πραγματικά υπερφυσικό κατά το μέτρο που συγκεντρώνει χαρακτηριστικά δύναμης, θάρρους, απόλυτης ανιδιοτέλειας και εσωτερικής αγνότητας, έναντι των οποίων οι πολεμικές αρετές δεν εκφράζουν αντίθεση, αλλά ανάλογη εξωτερική αντανάκλαση (Renato del Ponte, Η μεσαιωνική αυτοκρατορική ιδέα. Ανακοίνωση στην Εταιρεία Παραδοσιακών Σπουδών, μετ. X. Μ. Γκητάκος).

Παναγιώτη Κονδύλη: Συντηρητισμός

Ιστορικό περιεχόμενο και παρακμή

Ο συντηρητισμός κατανοείται συνήθως ως ένα ιδεολογικό ρεύμα που γεννήθηκε σαν αντίδραση στη Γαλλική Επανάσταση και στις αστικές-φιλελεύθερες ιδέες της. Στη μνημειώδη αυτή μελέτη, που μεταφράζεται για πρώτη φορα στα ελληνικά, ο Παναγιώτης Κονδύλης δείχνει πως, αντίθετα, ο συντηρητισμός πρέπει να κατανοηθεί με τρόπο πολύ ευρύτερο, ως μια συνολική ιδεολογική και κοινωνικοπολιτική αντίδραση (των ανώτερων στρωμάτων) της προνεωτερικής κοινωνίας ενάντια στη διάλυσή της, την οποία αρχικά σηματοδότησε η ανάδυση του νεότερου συγκεντρωτικού κράτους, και αργότερα ολοκλήρωσε ο εκτοπισμός της αγροτικής οικονομίας από τη βιομηχανική-καπιταλιστική. Μετά την οριστική αποσάθρωση της προνεωτερικής κοινωνίας, οι εκπρόσωποι του συντηρητισμού συμμαχούν με τους φιλελεύθερους τέως άσπονδους εχθρούς τους εναντίον της ριζοσπαστικής δημοκρατίας, η οποία με τη σειρά της απλώς ριζοσπαστικοποιεί τα φιλελεύθερα ιδανικά, ενώ ταυτόχρονα προσαρμόζει στους σκοπούς της μοτίβα της συντηρητικής κριτικής στον καπιταλισμό. Ο συντηρητισμός είναι προ πολλού νεκρός, λέει ο Κονδύλης• πέθανε μαζί με την εποχή και την κοινωνία η οποία τον γέννησε. Χάρη στη σφαιρικότητα της προοπτικής του, το βιβλίο αποτελεί μια συνθετική ιστορική παρουσίαση των κύριων ιδεολογικών και πολιτικών εξελίξεων που σημάδεψαν τους νεότερους χρόνους, από τις απαρχές τους μέχρι και τον 20ό αιώνα.

Εσωτερική ερήμωση

"Ο άνθρωπος δεν προσπαθεί πλέον να συναντήσει τη ζωή, αλλά να αποφύγει τον θάνατο. Τούτο σημαίνει ότι ο χαρακτήρας της ανθρώπινης πράξης δεν είναι θετικός αλλά αρνητικός. Ο σκοπός της τροφής λ.χ. δέν είναι να προσφέρει την ευωχία του γεύματος, αλλά να αφαιρέσει τον εφιάλτη της πείνας. Γι' αυτό στον άνθρωπο της αρνητικής ηθικής η πείνα προηγείται του γεύματος..."

Δημήτρης Λιαντίνης

Η Βαρκελώνη ξεκινά το δικό της τοπικό νόμισμα.

Τοπικοποίηση εναντίον της παγκοσμιοποίησης.

"Ό,τι πληρώνεται στη Βαρκελώνη, να μένει στη Βαρκελώνη" είναι το σύνθημα του Δήμου που αρχίζει να οργανώνει και αυτός, μεταξύ αρκετών ακόμα στην Ευρώπη, το δικό του τοπικό νόμισμα, για να μπορέσει να έχει ένα σημαντικό όπλο απέναντι στην παγκόσμια οικονομική κρίση και την πολιτική των ανοικτών αγορών, που καταστρέφει την οικονομικά βιώσιμη κοινωνία.

Η νεοεκλεγείσα Δήμαρχος της Βαρκελώνης, δίνει μία μεγάλη μάχη με την νομοθεσία της χώρας, αλλά και με την διοίκηση της Κεντρικής Τράπεζας που χαρακτήριζε το αίτημα "αδύνατο και ανεπιθύμητο". Όμως τα επιτυχημένα οικονομικά της Βαρκελώνης κινδυνεύουν και το σχέδιο για τοπικό νόμισμα, παράλληλα με το εθνικό, φαίνεται ότι μπαίνει σε τροχιά εφαρμογής, με στόχο την ενίσχυση των τοπικών επιχειρήσεων, έναντι των μεγάλων πολυεθνικών αλυσίδων.

"Έχουμε εργαστεί αρκετά στην δημόσια διοίκηση για να φέρουμε εξωτερικές επενδύσεις. Και αυτό είναι καλό, αλλά ίσως δεν έχουμε δουλέψει αρκετά για να κρατήσουμε τις εισροές μέσα στον Δήμο προς όφελος του πληθυσμού." Αυτό εξήγησε μεταξύ άλλων ο Επίτροπος της Βαρκελώνης για θέματα εμπορίου και αγορών Miquel Ortega, οποίος έχει πολύ μεγάλη εμπειρία με τα κοινοτικά νομίσματα. 

Σύμφωνα με τον Ciaran Mundy, διευθύνων σύμβουλο του Bristol Pound, ένα τοπικό νόμισμα στην Αγγλία με τρία χρόνια ζωής τώρα, περίπου το 80% των χρημάτων που δαπανώνται σε καταστήματα αλυσίδων, εγκαταλείπουν την περιοχή, ενώ με ένα τοπικό νόμισμα, όπως το Bristol Pound περίπου το 60% παραμένει στον τόπο.

Το παλαιότερο τοπικό νόμισμα είναι το Φράγκο WIR, ένα νόμισμα που 80 χρόνια τώρα, χρησιμοποιείται από 60.000 εταιρείες στην Ελβετία. Παρ' όλ' αυτά όμως, πολλοί άλλοι έχουν ξεκινήσει τοπικά νομίσματα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά απέτυχαν. Απαιτείται ένα συνολικό πλαίσιο καλής οικονομικής πολιτικής, εκτός από το νόμισμα και η Βαρκελώνη φαίνεται ότι το έχει.

Fedora 23

Νέα έκδοση του δημοφιλούς λειτουργικού Fedora. ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ λογισμικό στον υπολογιστή σας και όχι εταιρικό. Γιατί έχει σημασία. Το Fedora είναι πλήρως στα ελληνικά, ελεύθερο και δωρεάν, έχει ένα repository με ό,τι πρόγραμμα μπορεί να χρειαστεί κανείς και κυρίως είναι ό,τι πιο σταθερό και ασφαλές κυκλοφορεί. Δουλεύει χωρίς προβλήματα. Είναι σημαντικό να αναπτύσσεται λογισμικό σύμφωνα με τις ανάγκες των χρηστών και όχι να επιβάλλουν οι εταιρείες στους χρήστες, το πως αυτοί θα δουλεύουν και θα λειτουργούν.

• http://fedoramagazine.org/fedora-23-released/
• https://getfedora.org/

Καλό μήνα εξερευνητές της μυθικής Λυκώρειας

Στην αναζήτηση της μυθικής κορυφής της αναγέννησης, ο άνθρωπος ανακαλύπτει στην πορεία ότι αυτή κρύβεται βαθειά μέσα του. Αυτό το όρος το οποίο είναι ο προορισμός του ταξιδιού μας είναι εσωτερικό και δεν είναι άλλο από το κέντρο της ύπαρξής μας. Έτσι λοιπόν ξεκινάμε ένα ταξίδι, για να ανακαλύψουμε τελικά τον εαυτό μας. 

Το παράδοξο είναι μία εγγενής ιδιότητα της φύσης. Η επιστήμη μπροστά σε μία νέα κοσμοθέαση.

Σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature, μια διεθνής ομάδα επιστημόνων υποστηρίζει πως επιβεβαίωσε πειραματικά ένα από τα πλέον θεμελιώδη φαινόμενα της κβαντικής φυσικής, δηλαδή ότι δύο υποατομικά σωματίδια μπορούν να αλληλεπιδρούν από απόσταση, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη είναι αυτή, μεταβάλλοντας έτσι ακαριαία τις ιδιότητές τους.

Το πείραμα πραγματοποιήθηκε με επικεφαλής ερευνητές του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας του Ντελφτ και είναι ορόσημο στην ιστορία της φυσικής, αφού αποτελεί την πιο βάσιμη μέχρι σήμερα ένδειξη ότι δεν ισχύει η «τοπικότητα», μία θεμελιώδης αρχή της κλασικής φυσικής.

Σύμφωνα με την κλασική φυσική, καμία αλληλεπίδραση δεν μπορεί να διαδοθεί ταχύτερα από το φως, ενώ όταν δύο συστήµατα που αλληλεπιδρούν µεταξύ τους αποµακρυνθούν πάρα πολύ, τότε διαχωρίζονται και δεν υπάρχει καµία αλληλεπίδραση µεταξύ τους.

Στην αρχή της τοπικότητας είχε βασισθεί ο Άλμπερτ Αϊνστάιν για να υποστηρίξει πως η κβαντική φυσική δεν είναι μία πλήρης θεωρία που καταφέρνει να περιγράψει την πραγματικότητα. Ο Αϊνστάιν δεν αποδεχόταν ότι η αβεβαιότητα είναι μία εγγενής ιδιότητα της φύσης, όπως πρεσβεύει η κβαντική, λέγοντας χαρακτηριστικά «πως ο Θεός δεν παίζει ζάρια με τον κόσμο».

Η βουνολατρεία του Καζαντζάκη

«-Παππού, αλήθεια δεν υπάρχει σωτηρία;
Μα η γλώσσα μου είχε κολλήσει στο λαρύγγι μου, έκαμα να σε ζυγώσω, μα τα γόνατά μου λύγισαν.
Άπλωσες τότε το χέρι, σαν να πνίγουμουν κι ήθελες να με σώσεις.
Αρπάχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου, πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα, έκαιγε. Άγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω:
-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ’μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου, δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά, ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
-Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου...
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να’βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης.
Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ’μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι ολομεμιάς, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
-Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο, είχε πια ξημερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν, τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτωμένα δάκρυα.
-Φτάσε όπου δεν μπορείς!»

Η βουνολατρεία του Καζαντζάκη είναι ομολογουμένη. Ομολογουμένη σε κάθε σχεδόν σελίδα του τιτανικού του έργου, σε κάθε γωνία της πολυδιάστατης αλληλογραφίας του.
Ομολογουμένη και εξομολογημένη σ’ όλους τους συναισθηματικούς τόνους, σε όλες τις ψυχικές διαβαθμίσεις.
Εξομολογημένη σαν αχνή επιθυμία, σαν απλός ψίθυρος κι άλλοτε σαν έντονη και επίμονη λαχτάρα, σαν σπαραχτική κραυγή απ’ αυτές που μονάχα η γερακίσια ψυχή του Καζαντζάκη μπορούσε να ξεσέρνει.
Κι ήταν η κραυγή αυτή όμοια ασφαλιστική δικλείδα που μπόδιζε την καρδιά του να πλαντάξει.
Διέξοδος λυτρωτική από την καμπίσια ζωή, την καμπίσια σκέψη και τα καμπίσια συναισθήματα.

Ιουλίου Έβολα: Το μονοπάτι της αυτοπραγμάτωσης στα μυστήρια του Μίθρα

Τα Μιθραϊκά Μυστήρια γνώρισαν μεγάλη άνθιση στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία περίπου από τον 1ο έως τον 4ο αι μ.Χ. Το όνομα του θεού Μίθρα (Μίτρα στην αρχική ινδο-ιρανική του εκδοχή), συνεδέθη με μία νέα μορφική έκφραση. Συγγραφείς της περιόδου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αναφέρονται σ' αυτή την μυστηριακή θρησκεία ως Μυστήρια του Μίθρα ή Περσικά Μυστήρια, ενώ οι σύγχρονοι ιστορικοί την αποκαλούν Ρωμαϊκό Μιθραϊσμό. Με επίκεντρο την Ρώμη, ο Μιθραϊσμός μετέδιδε εσωτερικά πανάρχαιες ιερές παραδόσεις, ενώ διαδόθηκε ιδιαίτερα στους στρατιώτες των ρωμαϊκών Λεγεώνων. Με ένα σύστημα επτά βαθμών μύησης, τελετές, γεύματα, εορτές και μία ανεπτυγμένη συντροφικότητα, οι "συνδέξιοι" είχαν τις συναθροίσεις τους στα Μιθραία. Πολλοί τέτοιοι υπόγειοι ναοί έχουν βρεθεί στην Ρώμη.
Μέσα από αυτά τα τρία δοκίμια, ο Βαρώνος Giulio Cesare Andrea Evola, ένας από τους σπουδαιότερους φιλοσόφους του 20ού αιώνα, ερμηνεύει σε μεγάλο βάθος την λατρεία που ανταγωνίστηκε τον Χριστιανισμό για την πνευματική υπεροχή στην Δύση, τα διάφορα σύμβολα, τα οποία δίνουν ζωή στον μύθο του Μίθρα και τέλος, εξετάζει την προσπάθεια του Αυτοκράτορα Ιουλιανού να επανορθώσει το ηλιακό και ιερό ιδεώδες της Αυτοκρατορίας.
Κυκλοφορεί την επόμενη εβδομάδα. Σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, στις λέσχες μας και ταχυδρομικά από την Λυκώρεια.

Back to the Wild: A practical manual for uncivilized times

Back To The Wild: A Practical Manual for Uncivilized Times by Alain Saury

Φθινόπωρο με ένα βιβλίο

"Χάσαμε τη σοφία για χάρη της γνώσης, χάσαμε τη γνώση για χάρη της πληροφορίας."
Τ.Σ.Έλιοτ

 

Το φθινόπωρο είναι η μυρωδιά της βροχής και των σελίδων ενός παλιού βιβλίου. Αφιερώνοντας χρόνο στην ανάγνωση, αφιερώνουμε πολύτιμο χρόνο στον εαυτό μας κι έτσι μια εσωτερική βροχή καθαρίζει και αναζωογονεί τον ψυχικό μας κόσμο. Του δίνει τροφή όπως και τα δέντρα αυτή την εποχή αναπτύσσουν τις ρίζες τους. Το φθινόπωρο ας ξεκινήσουμε ένα ταξίδι παρέα με ένα βιβλίο. Ας δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να επιλέξει τι θα σκεφτεί κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο όπλο ενάντια στο άγχος. Ελέγχουμε τα συναισθήματά μας. Ένα κεφάλι γεμάτο φόβους, δεν έχει καθόλου χώρο για όνειρα

Η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα

Οι ημέρες του καλοκαιριού του 2015 πέρασαν ανεπιστρεπτί και ήταν γεμάτες εντάσεις. Οι περισσότεροι συνάνθρωποι μας, ήταν ως συνήθως βυθισμένοι στον αρνητισμό της καθημερινότητας, στην κριτική και στην διαμαρτυρία, σε πολιτικούς διχασμούς, εκλογές ή αποχές, αναμασώντας τα τετριμμένα... πάντα όμως ουσιαστικά αδρανείς ακολουθώντας τον ρυθμό που δίνουν τα τύμπανα της οθόνης, είτε τηλεοπτικής, είτε διαδικτυακής. Όσο για εμάς... όλη αυτή η θερινή περίοδος ήταν αντιστρόφως έντονη. Ακατάπαυστη εργασία για τον σκοπό μας, ταξίδια, συγκινήσεις και επιτεύγματα στην πράξη, ατομικά και συλλογικά. Όσο οι περισσότεροι σήμερα ασχολούνται με την πολιτική με την πιο μίζερη έννοια του όρου, για εμάς αντιστρόφως, αυτή σημαίνει να ξαναβρούμε την αίσθηση της Κοινότητας. Όσο ο ωφελιμισμός, ο εγωισμός, ο ατομικισμός και η ασθένεια της κριτικής, είναι οι κινητήρες της κοινωνικής δράσης που καταστρέφουν όλες τις μορφές αλληλεγγύης, εμείς με πείσμα πορευόμαστε στην αντίθετη κατεύθυνση. Σήμερα η χρήση της λέξης Κοινότητα γίνεται από πάρα πολλές ομάδες και με αντίστοιχα πάρα πολλές ερμηνείες. Έχουμε πολλών ειδών κοινότητες, οι οποίες όμως στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αποτελούν Κοινότητα με την ολιστική και διαμορφωτική έννοια του όρου, αλλά απλές συναθροίσεις ατόμων με βάση κάποιες κοινές συμβάσεις – συνθήκες, παρονομαστές ή μορφές. Τα άτομα στην κοινωνία, πολλές φορές, δεν έχουν καμία αληθινή σχέση μεταξύ τους και αυτό που καθορίζει την δημιουργία μιας κοινότητας, είναι είτε ένας κοινός σκοπός, είτε ένα απατηλό «κοινωνικό συμβόλαιο» (που κατοχυρώνεται στην αρχή του φιλελευθερισμού - «δίνω και λαμβάνω»), όπου ο δεσμός της αλληλεγγύης αντικαθίσταται από ατομικά συμφέροντα και βλέψεις προσωπικής ανάδειξης. Οι σχέσεις μέσα σε μία αληθινή Κοινότητα και στις κοινωνικές της προεκτάσεις, βασίζονται σε μία συνείδηση, σε ένα «καθήκον» και μία «δέσμευση» που οδηγεί στον σεβασμό, στην αλληλεγγύη και κατόπιν σ' αυτή την αίσθηση του ανήκειν. Στον μεσαίωνα οι θρυλικοί ιππότες αυτό το αποκαλούσαν «Τάξη». Οι περισσότεροι άνθρωποι των καιρών μας, περιμένουν εύκολες και γρήγορα λύσεις στα προβλήματα, με τον ίδιο τρόπο που θέλουν και «κάποιος» να τους φέρει «ανάπτυξη» τόσο στο κοινωνικό επίπεδο, όσο και στο οικονομικό τους. Η εικόνα της «επανάστασης» που έχουν είναι ενός «ξεσηκωμού», βασικό στοιχείο του οποίου είναι η ποσότητα, η μαζικότητα, το «κίνημα». Έτσι πάνε όπως πάει το ρεύμα. Ενθουσιάζονται και απογοητεύονται εύκολα, αλλά δεν έχουν συνηθίσει να εργάζονται με επιμονή και υπομονή σε έναν δρόμο συνείδησης και αλλαγής. Μία αληθινή επανάσταση, προϋποθέτει βαθιά αλλαγή νοοτροπίας και βάθος χρόνου. Δεν φτάνει μια ανατροπή. Αντίθετα λοιπόν με όλους αυτούς, ένα πολύ βασικό μας χαρακτηριστικό είναι ότι εμείς ΔΕΝ επιζητούμε εξουσία για ν' αλλάξουμε τα πράγματα, γιατί γνωρίζουμε καλά ότι οι μεγάλες αλλαγές γίνονται σε άλλο επίπεδο και με άλλο τρόπο. Και κυρίως από αυτές τις σημαντικές μειοψηφίες που έχουν διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Επιζητούμε τα ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας σε μία ενεργητική στάση ζωής. Εμείς δεν θέλουμε ανάμεσά μας ούτε χομπίστες, ούτε οπαδούς, ούτε φετιχιστές που θέλουν απλά κάπου να ανήκουν. Ούτε βεβαίως όσους περιμένουν Σωτήρες και Αρχηγούς να τους δώσουν λύσεις, ή να τους ακολουθούν, κάτι που τους απαλλάσσει από τις ευθύνες τους και τους επιτρέπει να κάνουν την προσφιλή στην Ελλάδα μας, εκ του ασφαλούς κριτική.
Με Like στο Facebook και μεγάλα λόγια δεν αλλάζει ο κόσμος. Αναπτύσσουμε λοιπόν τις δομές μας, επάνω στις τρεις διαστάσεις του ιπποτικού μας συμβόλου: Σχολή - Κοινότητα - Κοινωνία. Κι αυτό δίνει νόημα στην ζωή μας και δημιουργεί μία παράλληλη πραγματικότητα. Αυτό το καλοκαίρι, ξεκίνησε δεύτερος κύκλος σχολής παράλληλα με τον τρέχοντα. Δημιουργήσαμε μία βιβλιοθήκη 2.000 βιβλίων, χάρη στην συνεισφορά και την κινητοποίηση πολλών φίλων. Άλλος με πέντε και άλλος με εκατοντάδες βιβλία. Μεταξύ αυτών μπορεί να βρει κανείς σπάνιες και παλιές εκδόσεις των αρχών του περασμένου αιώνα. Θέλει πολύ δουλειά όμως ακόμη. Έγινε η κατασκήνωσή μας, για 3 ημέρες αυτή τη φορά, στο βουνό πάνω από τις Θερμοπύλες, με πάρα πολλές θεματικές, πολύ πεζοπορία στη φύση και πολλά ευτράπελα που θα έχουμε να θυμόμαστε γιατί πάντα πρέπει να γίνεται κάτι να θυμόμαστε... Αναπτύξαμε την συνεργασία με άλλες ομάδες με τις οποίες έχουμε κοινές αντιλήψεις και νοιώθουμε συνοδοιπόροι προς τις ιδέες μας. Ξεκινούν νέοι κοινοτικοί χώροι στην Αττική και γιαυτό χρειαζόμαστε κάθε έναν και κάθε μία που θέλει να βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο.  Αυτοί οι ζωτικοί χώροι είναι απαραίτητοι για να αναπνεύσουν ελεύθερα οι διαφορετικοί και δημιουργικοί άνθρωποι, αλλά και για τον ενεργό ρόλο μας στα κοινωνικά προβλήματα. Επίσης για πρώτη φορά μεταφράστηκε ένα όχι και μικρό μέρος της ύλης μας, στα ισπανικά, χάρη στην ηρωική προσπάθεια ενός μόνο ανθρώπου που αφιέρωσε πολλές νύχτες κοπιώδους εργασίας. Έτσι στον όμορφο ισπανικό βορρά φυτεύτηκε άλλο ένα μικρό «βελανίδι» από την Ελλάδα. Και τέλος κάθε μήνα οι εξορμήσεις μας στην ιερή ελληνική φύση με ατελείωτες συζητήσεις και δραστηριότητες. Θα έχουμε να θυμόμαστε αυτό το καλοκαίρι. Βέβαια όλ' αυτά μας ανάγκασαν να αφήσουμε πίσω πολλά άλλα πράγματα, όπως την ιστοσελίδα και το περιοδικό μας, θα επανέλθουν όμως όλα στον ρυθμό τους. Και αυτό το φθινόπωρο ξεκινούν πάλι οι δενδροφυτεύσεις βελανιδιάς σε πρώην δασικές εκτάσεις, ενώ τα περσινά και προπέρσινα δεντράκια έχουν φθάσει τα 20 εκατοστά ύψος! Μαζί μ' αυτά μεγαλώνουμε κι εμείς γεμάτοι αποφασιστικότητα για το μέλλον. Όπως κι αν τα φέρουν οι καιροί. Εμείς άλλωστε μαθαίνουμε ν' αναπτυσσόμαστε με όλους τους καιρούς. Πότε γρήγορα, πότε αργά. Άλλοτε με ρίζες, άλλοτε με κλαδιά. Πάντα όμως προς το φως. Νέα σπορά ελπίδας μέσα στην καμμένη γη και σίγουρα όχι κάτι απ' τα παλιά.

Η δύναμη της κοινότητας σε δράση!

Το λευκό ελάφι

Όταν ο "κυνηγός" συναντήσει στον δρόμο του το λευκό ελάφι, αυτό το σύμβολο της ανώτερης συνείδησης, στέκεται μπροστά σε ένα μήνυμα αποκάλυψης. Το λευκό ελάφι θα οδηγήσει την πορεία του, εκεί που λίγοι βάδισαν. Εκεί όπου τα όνειρά του είναι μεγαλύτερα από τους φόβους του και οι νίκες του μιλούν δυνατότερα από τα λόγια του. Το μήνυμα του λευκού ελαφιού είναι: "Προετοιμάσου". Για τους ιθαγενείς της Αμερικής το λευκό ελάφι αποτελούσε ένα ηλιακό σύμβολο αναγέννησης και πνευματικής ανάπτυξης. Προμήνυμα του "μεγάλου πνεύματος", όπως οι ακτίνες του ηλίου. Στην αρχαία Κίνα ήταν σύμβολο καλής τύχης και γενναιοδωρίας και το τιμούσαν κατά την πανσέληνο. Αντιστοιχούσε στο τσάκρα της Καρδιάς. Αν εμπιστευθεί ο άνθρωπος την καρδιά του, αυτή μπορεί να τον οδηγεί και να του δώσει την πιο δυνατή πνευματική ίαση σαν ανταμοιβή. Οι Κέλτες πίστευαν ότι τα ελάφια έχουν σχέση με τα ξωτικά, και ότι οδηγούν πίσω τους στρατεύματα από νεράιδες και εκατοντάδες ξωτικών όταν πορεύονταν σ' ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος. Το ελάφι συμβόλιζε την ομορφιά, γονιμότητα, αυτογνωσία, αναγέννηση, δημιουργικότητα, πνευματικότητα, αφθονία, αγάπη, επαγρύπνηση και γενναιότητα. Έτσι ο "κυνηγός" στέκεται μπροστά στο λευκό ελάφι της καρδιάς του για να του δείξει τον δρόμο προς αυτόν τον εσωτερικό του θησαυρό. Είναι ο οδηγός του για να φθάσει στο κέντρο του σκοτεινού δάσους.

Wolfstone: Σκωτία

"Καλύτερα να αποτύχεις πρωτοτυπώντας παρά να πετύχεις μιμούμενος."

Herman Melville

 

Στην κορυφή της Γκιώνας (2.510 μ.)

"Self-Sufficiency" του John Seymour

Το διάσημο βιβλίο "Αυτάρκεια" του John Seymour σε μορφή pdf.

 

7 γυναίκες φιλόσοφοι από την αρχαία Ελλάδα

Αν εξαιρέσουμε την, σχετικά γνωστή, μεγάλη Ελληνίδα φιλόσοφο Υπατία, δύσκολα οι πιο πολλοί θα μπορούσαμε να ονοματίσουμε κάποια άλλη. Όμως υπήρχαν σημαντικές και πολυγραφότατες γυναίκες  φιλόσοφοι, που συνέβαλαν τα μέγιστα στο θαύμα της αρχαίας Ελλάδας. Μερικές από αυτές ήταν οι εξής:

Αρήτη της Κυρήνειας  – 5ος αιώνας π.Χ.

Η Αρήτη ήταν σύγχρονη του Σωκράτη. ∆ίδασκε φιλοσοφία στη σχολή της Αττικής. Ήτανε κόρη του Αριστίππου, του ιδρυτή της Κυρηναϊκής Σχολής της φιλοσοφίας. Ακόµη και την εποχή του Βοκάκιου (1313 - 1375 µ.Χ.) χίλια χρόνια αργότερα µνηµονευόταν ως πολύτιµη πηγή γνώσεων, συγγραφέας 40 βιβλίων, και δασκάλα περισσοτέρων από 110 φιλοσόφων. Ο γιος της Αρίστιππος επίσης φιλόσοφος, συνέχισε την οικογενειακή παράδοση ως διευθυντής της Κυρηναϊκής Σχολής. Ονοµάστηκε «Μητροδίδακτος», επειδή διδάχτηκε τη φιλοσοφία από τη µητέρα του, πράγµα σπάνιο για την εποχή εκείνη.

Διοτίμα από τη Μαντινεία – 5ος αιώνας π.Χ.

Ο Πλάτωνας έγραψε ότι τιµήθηκε από τον Σωκράτη (469 - 399 π.Χ.) ως δασκάλα του. Ο Πλάτωνας δίδαξε δύο γυναίκες στο σχολείο του: τη Λασθένια και Αξιόθεα του Φύλου (350 π.Χ). Υπήρξε επίσης ιέρεια στην Μαντινεία της Αρκαδίας. Σήµερα, κέντρα µελετών και ιδρύµατα φέρουν το όνοµά της.

Περικτιώνη – 5ος αιώνας π.Χ.

Υπήρξε µαθήτρια του Πυθαγόρα (569 – 475 π.Χ.) και πιθανόν δίδασκε στη σχολή του. ∆ύο από τα έργα της που έχουν διασωθεί µέχρι σήµερα και αποδίδονται σ’ αυτήν είναι η «Σοφία» και «Αρµονία της Γυναίκας».

Θυµίστα – 4ος αιώνας π.Χ.

Ήταν σύζυγος του Λέοντος, και επιστολογράφος του Επίκουρου (371 – 271 π.Χ.). Ονοµαζόταν “η θηλυκή Σόλων” και ήταν γνωστή ως φιλόσοφος. (Ο Σόλων ήταν ο µεγάλος νοµοθέτης της Αρχαίας Αθήνας).

Υππαρχία των Κυνικών – 360 – 280 π.Χ.

Υπήρξε µέλος της µη δηµοφιλούς σχολής των κυνικών. H Υππαρχία παντρεύτηκε έναν άλλο κυνικό φιλόσοφο που λεγόταν Κράτης και επέλεξαν τον τρόπο ζωής των κυνικών. Έτσι διάλεξε µια ζωή χωρίς ανέσεις, ιδιοκτησία και τεχνητούς συµβατικούς κανόνες, συµπεριλαµβανοµένου και του γάµου. Οι κυνικοί πίστευαν ότι για να γίνουν πολίτες του σύµπαντος πρέπει να απορρίψουν την ισχύουσα κοινωνική και πολιτική τάξη πραγµάτων.

Λασθινία – Φυσική φιλόσοφος

Ο Πλάτωνας αναφέρει αρκετές γυναίκες οι οποίες ήταν αναγνωρισµένες φιλόσοφοι στην αρχαία Ελλάδα. Η Λασθινία ήταν µία από αυτές.

Θεανώ η Θουρία – 6ος αιώνας π.Χ.

Ήταν αρχαία Ελληνίδα μαθηματικός και αστρονόμος. Καταγόταν από τους Θούριους της Κάτω Ιταλίας και άκμασε περί τον 6ο αιώνα π.Χ.

Η Θεανώ ήταν κόρη του ιατρού Βροντίνου. Υπήρξε αρχικά μαθήτρια και στη συνέχεια σύζυγός του κατά 30 χρόνια μεγαλύτερού της Πυθαγόρα. Δίδαξε αστρονομία και μαθηματικά στις Σχολές του Πυθαγόρα στον Κρότωνα και μετά το θάνατο του συζύγου στη Σάμο.

Επιμελήθηκε τη διάδοση της διδασκαλίας και του έργο του, τόσο στον κυρίως Ελλαδικό χώρο, όσο και στην Αίγυπτο, σε συνεργασία με τα παιδιά της την Δαμώ, την Μύια, την Αριγνώτη τον Μνήσαρχο και τον Τηλαύγη που ανέλαβαν με τη σειρά τους και τη διοίκηση των Πυθαγορείων σχολών.

Πηγή: Αντικλείδι

Φθινοπωρινή ισημερία στην Γκιώνα

Hμέρα των Αστουριών

Η πανάρχαια πατρίδα των Κελτών της Ιβηρικής χερσονήσου, μέχρι σήμερα. Τα βουνά, οι κοιλάδες και τα χωριά των Αστουριών είναι η μοναδική χώρα της Ισπανίας που δεν κατακτήθηκε ποτέ από τους Άραβες. Το τελευταίο κομμάτι της Ιβηρικής που οι Ρωμαίοι στην αρχαιότητα κατάφεραν να κατακτήσουν. Χρειάστηκαν δέκα χρόνια μαχών, οκτώ λεγεώνες με πάνω από 50.000 λεγεωναρίους με αρχηγό τον ίδιο τον Αυτοκράτορα. O "Bellum Asturicum" ήταν από τις πιο αιματηρές εκστρατείες των Ρωμαίων. Οι γενναίοι αυτοί άνθρωποι παρά την ήττα τους, παρέμειναν ανυπότακτοι με εστιές ανταρτών επί δύο αιώνες ακόμα, αναγκάζοντας την Ρώμη να διατηρεί δύο λεγεώνες στην περιοχή (την Germanica και την Macedonica) Τα χωριά αυτά παραμένουν ακόμα αυτόνομα. Σήμερα τα αχανή δάση της περιοχής είναι τα πιο προστατευόμενα της Ευρώπης και φιλοξενούν μεγάλο εύρος άγριας πανίδας. Στους δρυμούς είσοδος επιτρέπεται μόνο μία φορά την εβδομάδα και μόνο σε 20 άτομα μέχρι την δύση του ηλίου, μετά από ειδική άδεια. Οι Picos de Europa είναι οι επιβλητικές κορυφογραμμές 20 χιλιομέτρων που αντίκρισαν τα πλοία των εξερευνητών της Αμερικής πρώτα όταν επέστρεφαν πίσω στην Ευρώπη. Αυτή την βορειοδυτική θάλασσα οι ντόπιοι την αποκαλούν κατά παράδοση Θάλασσα των Ελλήνων. Σήμερα είναι η ημέρα των Αστουριών. Τιμή στους ελεύθερους ανθρώπους!

Fritjof Capra: Σύνθεση

Η μετάφραση στα Ιταλικά και παρουσίαση του βιβλίου του Fritjof Capra για την θεωρία των Συστημάτων, έτυχε πολύ μεγάλης ανταπόκρισης στην γειτονική χώρα. Τόσο από τους πρωτοπόρους των αιώνιων αυτών φιλοσοφικών ιδεών, όσο και από πολλούς απλούς ανθρώπους που αντιλαμβάνονται ότι η απάντηση στην κρίση, βρίσκεται στις ιδέες αυτές που ενέχουν μια πολύ διαφορετική κοσμοθέαση από αυτή του μοντέρνου μεταβιομηχανικού κόσμου. Μία κοσμοθέαση που είναι “αίρεση” για το κατεστημένο σήμερα. Η θεωρία της πολυπλοκότητας και της αλληλεπίδρασης των συστημάτων, αντανακλάται στην οικολογία, στην τεχνολογία, στην κοινοτιτιστική αντίληψη και την θρησκευτική. Κυρίως αποτελεί ένα νέο επιστημονικό πνεύμα, βασιζόμενο σε Παραδοσιακές αντιλήψεις, ικανό να επαναφέρει τον σύγχρονο άνθρωπο σε μία ισορροπία με τον κόσμο και τον εαυτό του. Ειδικά στην Δύση.
Πληροφορίες: www.fritjofcapra.net

Νησιά Σβάλμπαρντ

Το αρκτικό σκηνικό της τηλεοπτικής σειράς Fortitude που γοήτευσε πέρα από την ιστορία, παρουσιάζει η βρετανική Daily Mail σε μία σειρά φωτογραφιών από τα νησιά Σβάλμπαρντ. https://en.wikipedia.org/wiki/Svalbard

http://www.dailymail.co.uk/travel/travel_news/article-2931224/Visit-Arctic-town-Svalbard-experience-real-life-Fortitude-minus-grisly-crime-course.html 

Καλό μήνα!

Νίκος Λυγερός: Χρονοστρατηγική - Τοποστρατηγική

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στους Οθωνούς από το Νίκο Λυγερό, καθηγητή Στρατηγικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο της Λυών στη Γαλλία, το 5ο Master Class Τοποστρατηγικής και Χρονοστρατηγικής από 25-28/08/2015.

 Video από το  Master Class δημοσιεύει ο "Οθωνιώτης Παρατηρητής" και πληροφορίες η ιστοσελίδα Lygeros.org

Ο Νίκος Λυγερός είναι καθηγητής Στρατηγικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο της Λυών στη Γαλλία. Σύμφωνα με την κλίμακα Standford-Binet είναι ο Έλληνας με τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης (189) και ένας από τους 50 εξυπνότερους ανθρώπους στον κόσμο.

Μαθηματικά, συγγραφή, ποίηση, ζωγραφική είναι μερικές μόνο μερικές ασχολίες της πολυσχιδούς προσωπικότητάς του. Η Στρατηγική και η Γεωπολιτική είναι οι τομείς στους οποίους εξειδικεύεται. Είναι ειδικός σύμβουλος στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, στην Αστυνομική Ακαδημία και τη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας.

Ο Έλληνας επιστήμονας γεννήθηκε το 1968 στο Βόλο και λίγα χρόνια αργότερα η οικογένεια του μετακόμισε στη Γαλλία.

Ως ερευνητής έχει ασχοληθεί με τους τομείς της Άλγεβρας, της Θεωρίας Αριθμών και της Συνδυαστικής. Ανήκει στις ομάδες των ερευνητών που ανακάλυψαν το 1998, δέκα πρώτους διαδοχικούς αριθμούς σε αριθμητική πρόοδο και το 2010 την έκτη λύση της εξίσωσης του Ramanujan, μέσω υπολογιστών.

Έχει ιδρύσει την οργάνωση The Pi Society στην οποία για να εγγραφεί κάποιος πρέπει να έχει IQ 176 και πάνω, βαθμός νοημοσύνης που σύμφωνα με στατιστική πιθανότητα μια στο εκατομμύριο.

Είναι μέλος της Mensa, η οποία έχει 115.000 μέλη ανά τον κόσμο, της Parssociety, στις οποίες συμμετέχουν άτομα μόνο με υψηλό δείκτη νοημοσύνης.

Στην προσωπική του ιστοσελίδα υπάρχουν πάνω από 14.590 γραπτά κείμενα του ιδίου που περιλαμβάνουν άρθρα πάνω σε διάφορα θέματα από Φιλοσοφία μέχρι Ζωγραφική και Κινηματογράφο.

Είναι ένας εκ των τριών καθηγητών που συνέταξαν την συμβουλευτική έκθεση για τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας που τέθηκε στη διάθεση της Ελληνικής Κυβέρνησης.

Περιοδικό "Telos"

Παλιά τεύχη του περιοδικού Telos στην βιβλιοθήκη της Λυκώρειας στην Καλλιθέα, από Σεπτέμβριο.

http://www.telospress.com/

Η περιπέτεια δίνει νόημα στην ύπαρξή μας

Και αν ήταν κοντά...

Της Μελίνας Κονταξή

1920 εκλογές. Οι Έλληνες της κυρίως Ελλάδας αποφασίζουν ότι η Σμύρνη ήταν μακριά . Και που μεγάλωσε η Ελλάδα εσένα μήπως μεγάλωσε το χωράφι σου ρωτούσε βουλευτής Μεσσηνίας της εποχής ψηφοφόρο του. Και όμως το χωράφι του και τα χωράφια όλων των Ελλήνων της ενδοχώρας είχαν μεγαλώσει εξαιτίας του Ελληνισμού που βρισκόταν έξω από τα σύνορα του μικρού κράτους . Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας απορροφούσαν την υλική και πνευματική παραγωγή της μητρόπολης διψούσαν γι΄αυτή. Και έτσι η μεγάλη Ελλάδα μεγάλωνε και τα χωράφια. Και όμως το 1920 οι Ελλαδίτες αποφάσισαν ότι δεν χρειαζόταν την μεγάλη Ελλάδα...

Και ποιος σας ρώτησε Πλακιώτες στενόψυχοι και αποφασίσατε ότι δεν θέλετε το ένωμα της φυλής, έγραφε η Πηνελόπη Δέλτα τοτε και έτσι το 1922 η Ελλάδα μίκρυνε χωρίς να αυξηθεί το μέγεθος κανενός χωραφιού αντίθετα καταδικάστηκαν και τα χωράφια και το μεγάλο οικόπεδο η πατρίδα να μείνουν μικρά για πάντα.

Ασκομαντούρα

Η ασκομαντούρα είναι ποιμενικό πνευστό κρητικό μουσικό όργανο. Κουβαλά μέσα του την ψυχή της Κρήτης και με τον επιβλητικό του ήχο μαγεύει τα αυτιά των ακροατών και προκαλεί δέος, ξυπνώντας αρχέγονα συναισθήματα. Λέγεται και ασκομπαντούρα ή φλασκομαντούρα.
Οι Γεργιανοί είναι κατασκευαστές και δάσκαλοι ασκομαντούρας και σε κάθε ευκαιρία, επιτρέπουν στον ήχο της να γίνει ο πιο καλός μουσαφίρης της παρέας.

 

"Ο τελευταίος Λύκος"

Μια πανέμορφη ταινία που μιλά για τις αξίες της κοινότητας, της ελευθερίας και του καθήκοντος, μέσα από την συμβίωση με τους λύκους και τους νομάδες της Μογγολίας. Αυτοί οι μυστικοί δεσμοί του ανθρώπου και της φύσης παρουσιάζονται σε μία από τις καλύτερες φετινές παραγωγές.

"Ο τελευταίος Λύκος" του Jean-Jacques Annaud. Αύριο Τετάρτη 19/8, στις 22.00, προβολή στον κοινοτικό χώρο "Λοίκος" στη Λαμία. Υψηλάντου 50 και Βελισσαρίου.

Με έτοιμη δουλειά από άλλους δεν γίνεται πολιτισμός...

"Δεν με αποσχολεί που μου έκλεψαν την ιδέα.
Με αποσχολεί το ότι δεν έχουν καμία δική τους."
Νίκολα Τέσλα

Η καλύτερη φυλακή είναι αυτή που σε πείθει ότι είσαι ελεύθερος

Τρεις βασικοί μέθοδοι για να υποδουλώνεις τους ανθρώπους:
1) Προγραμματισμός των νέων μέσω της εκπαίδευσης, τηλεόρασης, προτύπων κλπ.
2) Κατασκευή εξωτερικών απειλών ώστε οι άνθρωποι να δεχτούν τον απόλυτο έλεγχο για να έχουν "ασφάλεια".
3) Στροφή του ενός εναντίον εναντίον του άλλου. Διαίρει και βασίλευε. Συντήρηση παρατάξεων.

Τα χαρακτηριστικά του μεταμοντέρνου κόσμου

Πολιτικές επισημάνσεις του Ρώσου πολιτειολόγου Αλεξάντερ Ντούγκιν (Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας) για τη σύγχρονη πραγματικότητα, προς περίσκεψη... Ο Ντούγκιν έχει περιγράψει τα χαρακτηριστικά της μετα-ανθρωπότητας του μεταμοντέρνου κόσμου της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ως εξής:

1) Απο-πολιτικοποίηση: η πολιτική του μετα-ανθρώπου είναι ο πόλεμος ενάντια στην πολιτική. Η αποδόμηση της πολιτικής, πρώτα απ’ όλα, γίνεται με τη μετάβαση στην οικονομία (ο "οικονομικός άνθρωπος" αντικαθιστά τον "πολιτικό άνθρωπο") και αμέσως μετά με την κατάργηση της διάκρισης μεταξύ οικονομικού υποκειμένου - αντικειμένου, στο πλαίσιο ενός μετα-μοντέρνου δικτύου ελεύθερου παιχνιδιού, όπως εξήγησαν το 2000, στο βιβλίο τους με τίτλο Empire (Αυτοκρατορία), οι φιλόσοφοι Αντόνιο Νέγκρι (Antonio Negri) και Μάικλ Χαρντ (Michael Hardt). Επίσης, η απο-πολιτικοποίηση προωθείται μέσω της μόδας, των διασημοτήτων, της γοητείας, του γκλάμουρ και της σόου μπίζνες, που μας "διδάσκουν" ότι η κοινωνική και πολιτική καταξίωση δεν εξαρτάται από την κλασική έννοια της εργασίας, αλλά από το να ενταχθεί και να διακριθεί κάποιος μέσα στο συνεχώς μεταβαλλόμενο δίκτυο γοητείας και σαγήνης.

2) Αυτονομισμός: Ο μετα-πολιτικός μετάνθρωπος κατ’ αρχάς αποδομεί τη διοίκηση και τη συλλογική ταυτότητα και κοινότητα και στη συνέχεια προχωρεί στην αποδόμηση και του ίδιου του δικού του εαυτού. Ο μετα-πολιτικός μετάνθρωπος δεν αναγνωρίζει τη διάκριση πάνω ή κάτω από αυτόν (ιεραρχία), ούτε μπορεί να συνειδητοποιήσει τον "εαυτό" και τον "άλλο", ούτε μπορεί να κατανοήσει ο,τιδήποτε βρίσκεται έξω από τον ατομικό μικρόκοσμό του. Η μόνη σχέση που έχει με την πολιτική υπαγορεύεται από επιθυμίες και όχι από λογική και αρχές.

3) Μικροσκοπισμός: Συσσωματώσεις πνευματικά κατακερματισμένων ατόμων δημιουργούν το μετα-κράτος, το οποίο είναι μια τραγική παρωδία του κράτους, ένα φάντασμα κράτους. Στο μετα-κράτος υπάρχουν μόνο εφήμεροι και προσωρινοί θεσμοί. Οι πολιτικές και οι νομικές αρχές υπόκεινται σε συνεχείς αλλαγές και εφήμερες σκοπιμότητες, οι δε κοινοβουλευτικές διαδικασίες είναι απλώς ένα μεταμοντέρνο παιχνίδι σαν αυτά που παίζονται στο Play Station.

4) Απανθρωπισμός: Στο πλαίσιο της πολιτικής μετα-ανθρωπολογίας, τονίζει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, κυριαρχεί ο κανόνας της αντιστροφής. Τα πάντα αντιστρέφονται: η εργασία, η αργία, η γνώση, η άγνοια, το δημόσιο και το ιδιωτικό. Η παρακολούθηση τηλεοπτικών σόου γίνεται μέρος της εργασίας (συντηρεί τον πολιτισμό και τη βιομηχανία του θεάματος), η ενασχόληση με μικροσκοπικές και βλακώδεις λεπτομέρειες της ζωής κάποιου είναι η ουσία των ριάλιτι σόου και των lifestyle εκπομπών, η αντιστροφή ρόλων και εικόνων ανδρών και γυναικών και τα δικαιώματα των LGBT (Λεσβιών - Γκέι - Μπαϊσέξουαλ - Τρανστζέντερ) γίνονται μείζονα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και καθήκοντα, οι πολιτικοί, αντί να είναι σεβάσμια και επιβλητικά πρόσωπα, επιλέγονται και προβάλλονται για τα νιάτα τους, τη γοητεία τους, το στυλ τους και πάνω απ’ όλα για τον κομφορμισμό τους στον "αυτόματο πιλότο" της αγοράς.

5) Κατακερματισμός: Το υφολογικό και στρατηγικό οπλοστάσιο του κόμματος στην εποχή της μετα-πολιτικής μετα-ανθρωπότητας είναι η μόδα, οι δημόσιες σχέσεις και οι διαδραστικές τεχνολογίες πληροφοριών. Στη γαλλική, το μοδάτο και μοντέρνο λέγεται "branche", που σημαίνει κατά λέξη συνδεδεμένος. Αντίστοιχα, στα ελληνικά, το μοδάτο και μοντέρνο λέγεται ότι είναι "του συρμού". Η μόδα και η τεχνολογία αλλάζουν γρήγορα και αυτός που είναι "συνδεδεμένος" (branche), ή έχει ανέβει στον "συρμό", αλλάζει μαζί τους. Δεν υπάρχουν για αυτούς παραδόσεις, αιωνιότητα, υπεριστορικές αξίες, ούτε καν χθες, σήμερα και αύριο, αλλά υπάρχει μόνο ένα "τώρα". Γι’ αυτό, άλλωστε, ψηφίζονται νομοσχέδια χιλιάδων σελίδων και τεράστιων επιπτώσεων με διαδικασίες φραπέ, υπάρχει δε άρνηση για κάθε συζήτηση που αφορά σε θέματα αρχών, μεγάλων αφηγήσεων, παραδόσεων, και τελικά υπαρξιακής στρατηγικής.

Στην αναζήτηση του Κέντρου

"Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις κρύβει τον θησαυρό που ψάχνεις."
Joseph Campbell

Η χαρά του να δίνεις και να δίνεσαι

Τί σημαίνει δόσιμο; Όσο κι αν φαίνεται απλή η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, ωστόσο είναι γεμάτη από αμφισβητήσεις και περιπλοκές. Η πιο διαδεδομένη παρεξήγηση είναι εκείνη σύμφωνα με την όποια υποτίθεται ότι δόσιμο σημαίνει χάσιμο, παραχώρηση, να στερείσαι κάτι, να θυσιάζεις κάτι. Το άτομο του οποίου ο χαρακτήρας δεν εξελίχτηκε πέρ' από το στάδιο του προσανατολισμού προς την απολαβή, την εκμετάλλευση, την αποθησαύριση, νιώθει το δόσιμο μόνο μ' αυτόν τον τρόπο. Ο εμπορικός αυτός χαρακτήρας είναι πρόθυμος να δώσει, αλλά μόνο σαν αντάλλαγμα γι' αυτό που θα λάβει. Το να δώσει χωρίς να λάβει σημαίνει γι' αυτόν ότι ζημιώθηκε. Οι άνθρωποι που ο κύριος προσανατολισμός τους είναι μη δημιουργικός, νιώθουν το δόσιμο σαν δική τους πτώχευση. Τα πιο πολλά άτομα αυτού του τύπου λοιπόν αρνούνται να δώσουν.

Άλλοι δίνουν το νόημα της θυσίας στο δόσιμο και το ονομάζουν αρετή. Νιώθουν ότι, ακριβώς επειδή είναι οδυνηρό να δίνεις, οφείλεις να δίνεις. Η αρετή του να δίνεις βρίσκεται γι' αυτούς ακριβώς στο γεγονός της αποδοχής της θυσίας. Γι' αυτούς, η αρχή ότι είναι προτιμότερο να δίνεις παρά να παίρνεις, σημαίνει ότι είναι προτιμότερο να υποφέρεις στη στέρηση, παρά να νιώθεις χαρά.

Για το δημιουργικό χαρακτήρα το δόσιμο έχει μια ολότελα διαφορετική σημασία. Το να δίνεις είναι η πιο υψηλή έκφραση του δυναμισμού. Στην ίδια την πράξη του δοσίματος νιώθω τη δύναμή μου, τον πλούτο, την ικανότητά μου. Αυτό το αίσθημα της πλουτισμένης ζωτικότητας και του δυναμισμού με γεμίζει χαρά. Νιώθω τον εαυτό μου να πλημμυρεί, να χαρίζει ολοζώντανο, και γι' αυτό χαρούμενο. Το να δίνω μου φέρνει μεγαλύτερη χαρά από το να παίρνω, όχι γιατί είναι αποστέρησή μου, αλλά γιατί στην πράξη της προσφοράς εκφράζεται ή ζωντάνια της ζωής.

Στη σφαίρα των υλικών πραγμάτων το να δίνεις σημαίνει να είσαι πλούσιος. Πλούσιος δεν είναι εκείνος που έχει πολλά, αλλά εκείνος που δίνει πολλά. Ο αποθησαυριστής, που έχει την αγωνία και την έγνοια μη χάσει κάτι, είναι, από την ψυχολογική άποψη, ο φτωχός και ξεπεσμένος άνθρωπος, άσχετα με το πόσα έχει. Όποιος έχει τη δύναμη να δίνει από τον εαυτό του, από το δικό του, είναι πλούσιος. Νιώθει τον εαυτό του σαν κάποιον που μπορεί να παρέχει από τον εαυτό του στους άλλους. Μόνο εκείνος που έχει στερηθεί απ' όσα ξεπερνούν τις βασικές ανάγκες για την επιβίωση θα ήταν ανίκανος να χαρεί την πράξη της προσφοράς υλικών πραγμάτων.