Πολύς λόγος γίνεται στην σημερινή εποχή γύρω από την λέξη "Παράδοση". Κυρίως για την ανάγκη μίας παραδοσιακής στροφής της κοινωνίας. Μία παραδοσιακή κοινωνία έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που δεν εγκλωβίζονται στον χρόνο και συγκεκριμένες διαφορές από μία αντιπαραδοσιακή κοινωνία. Πολλές φορές όμως η έννοια της Παράδοσης χρησιμοποιείται και πολιτικά με πάρα πολλές στρεβλώσεις κυρίως από χώρους Συντηρητικών που αρνούνται το εσωτερικό και πνευματικό νόημα του όρου. Βλέπει κανείς μάλιστα, ότι έχει γίνει της μόδας σε διάφορους νεοφασιστικούς κύκλους της Ευρώπης και της Αμερικής, με αποτέλεσμα να επιτείνεται η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός όσων έχουν αναζητήσεις προσανατολισμού στον σύγχρονο κόσμο. Η εσωτερική έννοια της Παράδοσης είναι εντελώς αντίθετη με την συντήρηση των εξωτερικών μορφών (εθνικών, θρησκευτικών κλπ.) και είναι ακριβώς η ρήξη με αυτές. Αρκετά έχουν γραφτεί και από την Λυκώρεια και από άλλες εκδόσεις γύρω από το θέμα αυτό, θα ήταν όμως καλό να δούμε τι γράφει και ο φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα, τον οποίο επικαλούνται πολλοί, καθώς έχει αναφερθεί και αυτός εκτενώς στο βιβλίο "Άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια" για τον όρο. Ειδικά στο κεφάλαιο "Όπλα του απόκρυφου πολέμου" κάνει συγκεκριμένη κριτική στους διάφορους "διανοούμενους" που αποπροσανατολίζουν συνειδητά ή από άγνοια:
"Σύμφωνα με την αληθινή, ζωντανή της έννοια, η Παράδοση δεν είναι ούτε δουλοπρεπής υποταγή σε αυτό που έχει υπάρξει ούτε οκνηρή διαιώνιση του παρελθόντος μέσα στο παρόν. Η Παράδοση στην ουσία της, είναι κάτι ταυτόχρονα μεταϊστορικό και δυναμικό. Είναι μία γενική ρυθμιστική δύναμη, στην υπηρεσία των αρχών που έχουν το χρίσμα μίας υπέρτερης νομιμότητας (μπορούμε ακόμα να τις αποκαλέσουμε «αρχές εκ των άνω»).
Αυτή η δύναμη δρα δια μέσου των γενεών, με μία συνέχεια πνεύματος και φώτισης, δια μέσου θεσμών, νόμων και κοινωνικών ιεραρχήσεων που μπορεί να εμφανίζουν ακόμα και μία αξιοσημείωτη ποικιλία και διαφορετικότητα. Ένα ανάλογο λάθος με αυτό που έχω ήδη αποδοκιμάσει, συνίσταται το να ταυτίζεις ή να συγχέεις τις διάφορες μορφές ενός λίγο ή πολύ, μακρινού παρελθόντος με την ίδια την Παράδοση.
Όπως είπε ο Hegel, «Το ζήτημα είναι να αναγνωρίσεις στην εμφάνιση των πρόσκαιρων και παροδικών πραγμάτων, και την ύλη που είναι έμφυτη και το αιώνιο που είναι αληθινό».
