Χειμερινό Ηλιοστάσιο: Η ημέρα του ανίκητου Ηλίου

Ένα κείμενο του Κωνσταντίνου Μπαϊκούση, που έφυγε τόσο νωρίς από κοντά μας, από το πρώτο φωτοτυπημένο φυλλάδιό μας, με τον τίτλο "Λυκώρεια" και εξώφυλλο τον θεό Απόλλωνα, πίσω στο 1996. Τέτοια εποχή, 20 χρόνια πριν...

Σε καιρούς χαλεπούς, σε εποχές σκοτεινές, πνευματικής συσκοτίσεως, ηθικής καταπτώσεως και ιδεολογικής συγχύσεως, η φλόγα ολίγων ενσυνειδήτων ανθρώπων είναι η ελπίδα πως θα χαραχθεί η ατραπός που θα οδηγήσει σε έναν νέο και καλύτερο κόσμο.

Προσβλέποντας σ’ αυτό τον ερχομό του νέου κόσμου, όσοι είναι γνώστες του απωτάτου ελληνικού παρελθόντος και των μυστικών του, άρα ικανοί να χαράξουν πορεία και για το μέλλον, εορτάζουν την επαναγέννηση του Ηλίου, που ζείδωρος αναγεννά την πλάση ολάκερη.

Στις 22 Δεκεμβρίου η νύκτα φθάνει στο ύπατο σημείο της και αμέσως αρχίζει να φθίνει, δίδοντας τη θέση της στο ολόχρυσο φως της ημέρας. Ο Ήλιος ξαναγεννιέται και ζειδωρεί την πλάση ολάκερη. Το (φως νικά το σκοτάδι, όπως και η κοσμική φλόγα λιώνει τον αέναο εχθρό της, τον πάγο. Ο πλανήτης εισέρχεται στον κύκλο της αναγεννητικής δραστηριότητος.

Η ακατάβλητη ζωική ορμή ξυπνά μέσα στους ναρκωμένους σπόρους των φυτών, οι χυμοί κυκλοφορούν στα δένδρα ολοένα και πιο ανεμπόδιστοι, το ζωικό βασίλειο αφυπνίζεται για να προετοιμασθεί εμπρός στον ερχομό της ανοίξεως. Η στάση, η φρίκη, η παγωνιά υποχωρούν αργά αλλά αμετακλήτως εμπρός στην προέλαση του ζειδώρου φωτός. Οι ακτίνες του Ηλίου απλώνονται και αγκαλιάζουν τον κόσμο μας κάθε ημέρα και περισσότερο.

Και όπως στην ετήσια πορεία του ο Ήλιος πεθαίνει και αναγεννάται έτσι, ακόμη και ο άνθρωπος έχει το δικό του «έτος» -ρυθμό-, πεθαίνει και αναγεννάται.

Ως ανίκητος θεωρείται ο Ήλιος, για την ένδοξη πορεία του κατά του σκότους. Για τούτο και λατρευόταν απ’ όλους τους Αρίους λαούς της αρχαιότητος και εορτάζονταν τα γενέθλιά του. Ο Ανώτατος φωτεινός Άρχων του κόσμου των Αρίων έστελνε τη δύναμή του στη Γη, χάριζε πάλι το φως του, εκδηλωμένο πραγματικώς, ψυχικώς και νοητικώς, ώστε να χαρούν οι λαοί: ο αγών συνεχίζεται απαύστως, η ζωή δεν παύει αλλά επανέρχεται δυνατότερη έχοντας προστάτη της τον πανίσχυρο Ηλιακό υιό - θεό αγαθοεργό και ηρωικό μαχητή ενάντια στο επίβουλο σκοτάδι, την αρρώστια και το θάνατο.

Στην αρχαία Ελλάδα εορταζόταν ο θεός του φωτός Απόλλων, στην αρχαία Ρώμη ο Sol invictus (ανίκητος Ήλιος), τα γενέθλια του οποίου (natalis Solis invicti) εορτάζονταν στις 24-25 Δεκεμβρίου, ημερομηνία η οποία υιοθετήθηκε απ’ το Χριστιανισμό. Σ’ αυτό φανερή ήταν η επιρροή της αρχαίας    ιρανικής παραδόσεως, μέσω του μιθραϊσμού, που ήταν η προσφιλής θρησκεία των μαχητών της αυτοκρατορίας, των Ρωμαίων λεγεωναρίων. Και εδώ έχουμε ενδιαφέρουσες επεκτάσεις, που φθάνουν μέχρις σε μία μυστική αντίληψη της νίκης και του προορισμού της αυτοκρατορίας.

Ο μονάρχης, ο οποίος ενσαρκώνει τη θέληση του Υπάτου Άρχοντος του κόσμου, καλείται μαζί με τους μαχητές του να υπερασπίσει τις ηθικές, πνευματικές και άλλες πολιτιστικές αξίες που έχουν αναπτύξει οι λαοί της αυτοκρατορίας χάρις στη ζωοποιό δύναμη του Ηλιακού υιού, εναντίον των κατωτέρων (πολιτιστικώς και ηθικώς) φυλών ή ομάδων που επιβουλεύονται την ύπαρξη της αυτοκρατορίας ως πολιτειακή και πολιτιστική σύσταση.

Βεβαίως η ίδια αντίληψη υπερασπίσεως του ιδιαιτέρου των πολιτισμού ισχύει σ’ όλα τα φύλα και τα έθνη των Αρίων. Διά τούτο και λατρεύεται ο Ανίκητος Ήλιος από τους πολεμιστές κάθε φυλής, πόλεως ή και αυτοκρατορίας, οι οποίοι υπερασπίζονται, από την καταστροφική μανία των εχθρών, το δημιουργικό έργο των μαχητών του πνεύματος, αυτού του πνεύματος που ταυτίζεται με τον Ηλιακό υιό του Κυρίου του Ενός Κόσμου.

Η αθάνατη εορτή των Γενεθλίων του Ανίκητου Ηλίου πάντοτε θα ενδυναμώνει τους μαχητές του φωτός, που ακόμη και στη σημερινή κορυφαία φάση του αντιανθρωπίνου και φθοροποιού κοσμικού κύκλου, της «Κάλι Γιούγκα»    της Ινδικής κοσμολογίας, τραγουδούν:

Η γη μας, γη των άφθαρτων αερικών κι’ ειδώλων
Πασίχαρος κι’ υπέρτατος θεός μας είν’ ο Απόλλων.

Μπαϊκούσης Κώστας