Οι νεο-ραγιάδες

 

Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια, ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός, έχει εξελιχθεί ταχέως στον –δυστυχώς ανήμπορο– μάρτυρα σημαντικών πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, οι οποίες λαμβάνουν χώρα και προδιαγράφουν αρνητικά το μέλλον και υποσκάπτουν την αρμονική εξέλιξή του.

Ο χαρακτηρισμός «ανήμπορος», φυσικά, δεν τον χρίζει ταυτόχρονα και άμοιρο των ευθυνών του, αλλά χρησιμοποιείται για να περιγράψει την πραγματικά οικτρή θέση στην οποία έχουμε περιέλθει ως Έλληνες. Μια θέση στην οποία, το λαϊκό σύνολο βρίσκεται ολοκληρωτικά φιμωμένο, με έντονη την παρουσία διαφόρων φυγόκεντρων τάσεων, οι οποίες επιμελώς ωθούν προς τον μετασχηματισμό του από το οργανικό σώμα που κάποτε υπήρξε, σε «σύνολο ιδιωτών» ή αλλιώς, σε όχλο και ως εκ τούτου δέσμιο, των «ισχυρών». Δέσμιο τόσο σε ότι αφορά τους εσωστρεφείς (κοινωνία) όσο και τους εξωστρεφείς τομείς έκφρασης της διαχρονικής του (συν-)ύπαρξης και των σχέσεών του με άλλους όμορους Λαούς και πληθυσμούς.

Έτσι λοιπόν, δεν θα έπρεπε τελικά να θεωρούνται «πρωτοφανείς» οι εκάστοτε καταστροφές κι όλες οι εθνικές μειοδοσίες, με τις οποίες τον βαραίνουν οι πολιτικοί «άρχοντές» του. Κι αυτό διότι είναι τουλάχιστον οξύμωρος ο συσχετισμός της έντονης αγανάκτησής του, με την εμμονή και τον φαινομενικά πειθήνιο εγκλεισμό του στο πολιτικό σύστημα που τον καταδυναστεύει –και προδιαγράφει αυτές τις απίστευτα εχθρικές παραμέτρους–, καθώς είναι εκείνος ο οποίος τροφοδοτεί και νομιμοποιεί μια αυθαίρετη και παράνομη εξουσία, βαστάζοντας το ψεύτικο «πλειοψηφικό» άλλοθί της, στους δικούς του ώμους.

Βέβαια, δεν θα έπρεπε να παραξενεύει ούτε και όλους αυτούς τους διάφορους κριτές και τηλεοπτικούς καρδιναλίους ή ακόμα κι εκείνους τους «πρόμαχους» Αριστερούς και μαρξιστές, που μιλούν στο όνομα του Λαού μας, μιας και είναι εκείνοι οι οποίοι δεν ξεχνούν ποτέ να δηλώνουν την «πίστη» τους στον κοινοβουλευτισμό. Είναι μάλιστα η ίδια η έξαρση πολιτικής ασυδοσίας των τελευταίων, που ήταν παρούσα σε κάθε μεταρρύθμιση και σε κάθε αντιλαϊκό μέτρο, το οποίο προέβαλαν οι «ισχυροί» προς εγκαθίδρυση στην κοινωνία και το υποσυνείδητο των Ελλήνων. Και σε κάθε περίπτωση ήταν η δική τους υποκρισία και μονομανία για λαϊκή ...αποκλειστικότητα (κοινώς το «καπέλωμα» κάθε κοινωνικού αγώνα), η οποία στάθηκε σαν το επικουρικό όργανο των φιλελεύθερων κυβερνήσεων, υπηρετώντας τες, μιας και το μόνο που ενδιέφερε, ενδιαφέρει και θα ενδιαφέρει αυτούς τους κοινωνικούς ινστρούχτορες, είναι μια θέση αναγνώρισης από το σημερινό καταστροφικό και σάπιο καθεστώς που μαστίζει το εκλογικά «αναλώσιμο μέσο», τον Ελληνικό Λαό.

Μιλώντας δε, για τον κοινοβουλευτισμό δεν θα ήταν δυνατόν να μην γίνει αναφορά στα …προϊόντα του: τον έντονο οικονομικό έλεγχο της πολιτικής, που ασκούν πολυεθνικές από κοινού με το εγχώριο κεφάλαιο (χρησιμοποιώντας την σήψη και την αδιαφάνεια του κομματικού κράτους) και τον διπολισμό/δικομματισμό που μεταφράζεται στα σύγχρονα φαινόμενα εγγύησης μονίμου εξουσίας όπως την οικογενειοκρατία. «Προϊόντα», σταθερά εδώ και δεκαετίες κι αδιαμφισβήτητα ακόμα και από τους πιο λαϊκιστές πολιτικάντηδες ανεξαρτήτου πολιτικής ταυτότητας, φύλλου και καταγωγής. «Προϊόντα», τα οποία αποτελούν τις βάσεις στήριξης της νέας φεουδαρχίας των δημοκρατών, που ανανεώνουν την ουσία και την «νομιμότητά» τους απλά και μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση.

Και για όσους ακόμα αμφιταλαντεύονται εις ότι αφορά την σύγχρονη μάστιγα της φιλελεύθερης παρομοίωσης με κράτος και των μέσων που χρησιμοποιεί για να διατηρεί την εξουσία του επί του Ελληνικού Λαού, δεν θα έπρεπε να ρίξουν το βλέμμα τους μακριά για να πεισθούν. Η αδιαφορία τους και μόνον, έστω και με την μορφή της –κατά τα άλλα δικαιολογημένης– πολιτικής απαξίωσης είναι αρκετή. Αρκετή για να δοθεί η άδεια και η ανοχή τους, στα όσα μεθοδεύουν όλοι οι «κύριοι» του σύγχρονου καθεστώτος των νέοραγιάδων –είτε αυτοί ονομάζονται ΜΚΟ, διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, μεγαλοαστοί είτε πολιτικοί και δημοσιογράφοι.

Θα πρέπει τελικά όλοι να το αντιληφθούν: ζώντας υπό αυτές τις συνθήκες οι Έλληνες χάνουν κάθε έννοια συνείδησης, και ως εκ τούτου βαδίζουν ανάστροφα στην κλίμακα της κοινωνικής και συνάμα πολιτειακής, εξέλιξης. Η κατεύθυνση αυτή δε, είναι και ο λόγος που –ας το αντιληφθούμε επιτέλους– η Πατρίδα μας ελέγχεται κυβερνώμενη από (κυριολεκτικά) τοποτηρητές των μεγάλων αυτών χρηματιστικών και γεωπολιτικών Ενώσεων που αυτοανακηρύσσονται ειρωνικά «ευρωπαϊκές» («Ε».Ε) και αμυντικές (ΝΑΤΟ).

Πωλώντας την αξιοπρέπεια μας, παραδίδοντας την δύναμή και τα κεκτημένα του Λαού μας, σε κίβδηλους θεούς που υπόσχονται την δική τους «ασφάλεια» κι «ευμάρεια», ας μην αμφιβάλουμε για την μοίρα της Πατρίδας – την μοίρα όλων...