Κόναν: το αρχέτυπο της δράσης

Λίγοι χαρακτήρες στην λογοτεχνία ηρωικής φαντασίας είναι τόσο εμβληματικοί όσο ο Κόναν ο Κιμέριος, ο ήρωας που έπλασε ο Ρόμπερτ Χάουαρντ. Ο μαυρομάλλης βάρβαρος πολεμιστής με την εντυπωσιακή σωματική διάπλαση και τον περιπετειώδη χαρακτήρα.

Η γέννηση του Κόναν ως χαρακτήρα πηγάζει από τη συγγραφή ιστοριών μυθοπλασίας το 1932 στο περιοδικό Weird Tales. Παρουσιάζεται ψηλός και μυώδης, με ίσια μαύρα μακριά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Η εμφάνιση του ήρωα, παραπέμπει ακριβώς σε έναν εμβληματικό ή αρχετυπικό χαρακτήρα, που δημιουργεί μια ισχυρή εικόνα για εικονογράφηση. Συνειδητά ή ασυνείδητα παραπέμπει και σε ένα αρχαϊκό Κελτικό στοιχείο. Ο ήρωας δρα σε μια εποχή προϊστορική και βάρβαρη, γνωστή ως Υβοριανή Εποχή, την οποία ο συγγραφέας τοποθετεί μετά τη βύθιση της Ατλαντίδας και χιλιετίες πριν από τους παλαιότερους γνωστούς πολιτισμούς.

Ο Κόναν, διακατέχεται από “απέραντες μελαγχολίες και απέραντες ευθυμίες”. Είναι ένας άνθρωπος της δράσης που απελευθερώνεται από τα μεγαλύτερα βάρη του, μέσω της τάσης του να μάχεται. Η ικανότητα του Κόναν ειδικά στην βίαιη δράση, του προσφέρει μια πραγματική ελευθερία, ακόμα κι όταν πληρώνει το τίμημα. Για τον Κόναν η Ελευθερία είναι αξία ανώτερη της Ειρήνης.

Ένα άλλο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό είναι η αίσθηση του χιούμορ του, που σε μεγάλο βαθμό απουσιάζει στα κόμικς και τις ταινίες, αλλά αποτελεί μέρος του αρχικού οράματος του Χάουαρντ για τον χαρακτήρα, ιδιαίτερα εμφανές στο “Έρπουσα Σκιά”.

Ο Κόναν είναι αυτό που θα ονομάζαμε σήμερα “εραστής της ζωής”.

«Αφήστε με να ζήσω βαθιά όσο ζήσω. Αφήστε με να γευτώ τους πλούσιους χυμούς του κόκκινου κρέατος και του τσουχτερού κρασιού στον ουρανίσκο μου, την καυτή αγκαλιά των λευκών όπλων, την τρελή αγαλλίαση της μάχης όταν οι γαλάζιες λεπίδες φλέγονται και πυρώνουν, και είμαι ικανοποιημένος. Αφήστε τους δασκάλους και τους φιλόσοφους να σκέφτονται για ζητήματα πραγματικότητας και ψευδαίσθησης. Εγώ ξέρω αυτό: αν η ζωή είναι ψευδαίσθηση, τότε κι εγώ δεν είμαι λιγότερο ψευδαίσθηση, και όντας έτσι, η ψευδαίσθηση είναι πραγματική για μένα. Ζω, φλέγομαι από ζωή, αγαπώ, σκοτώνω και είμαι ικανοποιημένος». (“Η Βασίλισσα της Μαύρης Ακτής”)

Ως άνθρωπος της δράσης, κυνηγά το πεπρωμένο του και δεν διστάζει να ριψοκινδυνέψει, να ηττηθεί, να γίνει σκλάβος, ακόμα και να θυσιάσει και την ζωή του. Αποδέχεται τον κόσμο όπως είναι και μάχεται.

Άλλοτε εσωστρεφής, σκοτεινός, μυστηριώδης και αποτραβηγμένος, όπως ο Άδης.

Άλλοτε ρομαντικός, φλογερός, ορμητικός, παθιασμένος, όπως ο Άρης.

Εραστής της ζωής, όμως ο Κόναν δεν είναι αυτοκαταστροφικός. Είναι στρατηγικό μυαλό που δεν ολισθαίνει σε καταστάσεις των οποίων τη λογική δεν καταλαβαίνει. Διαθέτει τις τρεις ιδιότητες της θέλησης, της νοημοσύνης και της ικανότητας. Είναι παρατηρητικός και έχει διαίσθηση. Διαθέτει επίσης διοικητικές δεξιότητες και ηγετική προσωπικότητα. Αλλά είναι και ευθύς και άμεσος σαν βάρβαρος, ως και φανατικός θα λέγαμε και ορκισμένος εχθρός των ραδιούργων και πονηρών μάγων. «Οι πολιτισμένοι άντρες είναι πιο αγενείς από τους άγριους γιατί ξέρουν ότι μπορούν να είναι αγενείς χωρίς να κινδυνεύουν να τους ανοίξει κάποιος το κρανίο».

Ένα γεγονός που τονίζεται συχνά είναι ότι ο Conan είναι πολύ δύσκολο να νικηθεί σε μάχη σώμα με σώμα. Ο Κόναν χρειάζεται μόνο να έχει την πλάτη του στον τοίχο, ώστε να μην μπορούν να τον περικυκλώσουν, και μετά είναι ικανός να εμπλακεί και να σκοτώσει τους αντιπάλους του. Προτιμά να παλεύει με ένα μόνο σπαθί, ωστόσο, είναι πολύ επιδέξιος με ασπίδες, τσεκούρια, δόρατα, στιλέτα και πολλά άλλα όπλα.

Ωστόσο, ο Κόναν δεν είναι υπεράνθρωπος. Έχει ζητήσει βοήθεια και έχει αιχμαλωτιστεί πολλές φορές, αλλά ποτέ ως αποτέλεσμα μαχητικής αποτυχίας.

Τα ταξίδια του Κόναν τον έφεραν στα πέρατα του κόσμου της Υβοριανής Εποχής, ανακαλύπτοντας πολιτισμούς χαμένους στα βάθη των αιώνων. Από τη γενέτειρά του την Κιμμέρια ως το βασίλειο της Ακυλωνίας, άλλοτε πολεμώντας στη Ζάμορα και άλλοτε στην ερημιά των Πικτών. «Αυτός που έφυγε ως νέος από ένα απομακρυσμένο χωριό της Κιμμέριας για να γνωρίσει και να πατήσει κάτω από τα πόδια του τον κόσμο, είχε πολλές περιπέτειες ως σκλάβος, μονομάχος, δουλέμπορος, πειρατής, τυχοδιώκτης, μισθοφόρος, ηγέτης και τελικά ηγεμόνας του Βασιλείου της Ακυλωνίας…».

Στο τέλος του ταξιδιού του, ο ήρωας κτίζει το δικό του Βασίλειο, εκθρονίζοντας τον Νουμιδίδη που μέχρι τότε κυβερνούσε τυραννικά, μαθαίνει να το διαχειρίζεται με δίκαιο και καλοπροαίρετο τρόπο, αντιλαμβανόμενος τους λεπτούς δεσμούς του κόσμου, αναπτύσσοντας πλήρη επίγνωση, χωρίς όμως να χάσει το παιδί μέσα του και γνωρίζοντας πώς να ελαφρύνει, παίζοντας με τη ζωή. Ο Κόναν ακολουθεί τον δικό του κώδικα τιμής και δεν καταπιέζει αθώους, ενώ υπερασπίζεται το βασίλειο και τον λαό του από τους εχθρούς.

«Αφήστε τους άλλους να ονειρεύονται αυτοκρατορίες. Εγώ θέλω να κατέχω αυτό που είναι δικό μου. Δεν έχω καμία επιθυμία να κυβερνήσω μια αυτοκρατορία συγκρατημένη με αίμα και φωτιά. Είναι άλλο πράγμα να κατακτάς έναν θρόνο με τη βοήθεια των υπηκόων του και να τους κυβερνάς με τη συγκατάθεσή τους, και άλλο είναι να υποτάσσεις ένα ξένο βασίλειο και να το κυβερνάς με τον φόβο».

Κόναν (“Η Ώρα του Δράκοντα”)