Όλυμπος 12-14 Ιουλίου 2013

Ενάντια στο δόγμα της παγκοσμιοποίησης, το οποίο επιτάσσει την ισοπέδωση των ηθών και των αξιών, τον καπιταλισμό, τη νωθρότητα και την απόλυτη πνευματική σήψη, η οργάνωση «La muvra» (Ιταλία) και η κοινότητα «Λυκώρεια» (Ελλάδα), στις 12,13 και 14 Ιουλίου 2013, αντιτάχθηκαν στη σύγχρονη πνευματική, ψυχική και σωματική υποδούλωση ενσαρκώνοντας έναν ακτιβιστικό τρόπο δράσης.

Πιο συγκεκριμένα, προτίμησαν αντί της «ξαπλώστρας», να περπατήσουν στα μυθικά μονοπάτια του Ολύμπου, με απώτερο και ύψιστο στόχο την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας (Μύτικας, 2917μ.), αποδίδοντας φόρο τιμής στη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την πρώτη ανάβαση, η οποία πραγματοποιήθηκε επιτυχώς τον Ιούλιο του 1913, από τον Χρήστο Κάκαλο μαζί με τους Ελβετούς Frederic Boissonnas και Daniel Boud-Bovy.

Παρά τις φυσικές δυσκολίες που συναντήσαμε (βροχή, δύσβατα και ανηφορικά μονοπάτια), το φρόνημα παρέμενε υψηλό τραγουδώντας. Άλλωστε, η βίωση της πραγματικότητας είναι ατομική υπόθεση και η προσπάθεια για την επίτευξη της ύψιστης πνευματικής κορύφωσης (της αναβίωσης του πνεύματος και της ζωής), συνεπάγεται κακουχίες και ψυχική ωριμότητα.

Αναπνέοντας τον καθαρό αέρα της κορυφής στην κατοικία των Θεών, διαβάστηκε στα ιταλικά και στα ελληνικά ένα κείμενο το οποίο, συνέταξαν οι Ιταλοί Σύντροφοί μας και εμείς σας παραθέτουμε ένα τμήμα του μεταφρασμένο.

«Έναν αιώνα μετά την πρώτη ανάβαση, οι “La Muvra” επιθυμούν να αποδώσουν φόρο τιμής στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, την κορυφή «Μύτικας» του Ολύμπου.
Αν είναι πεπρωμένο κάθε κορυφή να πλησιάζει το μεταφυσικό/ το υπερβατικό, ο Όλυμπος, η μυθική κατοικία των Θεών, αποτελεί τότε το πιο λαμπρό παράδειγμα.
Και αν, όπως ισχυρίστηκε ο Omar Vecchio, η  Ορειβασία, είναι για την πνευματικότητα  και την ψυχή η μόνη αυθεντική δυτική πολεμική τέχνη, το όρος Όλυμπος δεν μπορεί να μην θεωρηθεί το  ευγενέστερο όλων.
Είναι δύσκολο να βρεθούν οι σωστές λέξεις για να γιορτάσουμε το πνεύμα που μας φωτίζει σε αυτή την ανάβαση. Ως εκ τούτου αναθέτουμε σε έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές που είχε η Ευρώπη , και ο οποίος αγαπούσε την Ελλάδα με τρόπο ολοκληρωτικό και υψηλό, το καθήκον να μας συνοδεύσει μέσα από τη σιωπή του «Μεγάλου Όρους»: Friedrich Hoelderlin.

Για τον Θεό Ήλιο (Dem Sonnengott)
Πού είσαι; Η ψυχή μου σκοτεινιάζει
μεθυσμένη από τη χαρά σου: τώρα έχω δει
τον αξιοθαύμαστο νεαρό θεό
να βυθίζεται μέσα στο χρυσό του σύννεφου
......
......
......
Σ 'αγαπώ, Γη: θλιμμένη είσαι μαζί μου.
Και η θλίψη μας μας αποκοιμίζει
όπως ο πόνος της παιδικής ηλικίας. Και όπως
μεταξύ των  χορδών μιας άρπας ο άνεμος αναπνέει και ψιθυρίζει
μέχρι τα δάχτυλά να ξυπνήσουν τους ήχους,
γύρω μας περνούν η ομίχλη και το όνειρο
ώσπου να επιστρέψει η αγαπημένη
και να ανάψει μέσα μας το πνεύμα και τη ζωή».

P.S.Ringraziamo i Camerati Italiani per la loro presenza, ci hanno lasciato un ricordo indimenticabile.

"Ποσειδωνία"