Ο Αλεξάντρ Ντούγκιν προς την Ελλάδα

Με αφορμή την παρουσίαση του νέου του βιβλίου στα ελληνικά "Η τέταρτη πολιτική θεωρία", ο Ρώσος διανοούμενος και γεωπολιτικός απευθύνεται προς το ελληνικό κοινό. Ο Αλεξάντρ Ντούγκιν απορρίπτει τις παλιές του πολιτικές αντιλήψεις και πλέον οι απόψεις του διαμορφώνονται από την εσωτερική φιλοσοφική Παράδοση. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική του σκέψη πλέον απεγκλωβίζεται από τα καλούπια της νεοτερικότητας (φιλελευθερισμό, κομμουνισμό, φασισμό) και αποκτά μία πολύ ενδιαφέρουσα προοπτική. Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου.

Να Ζεί κανείς ή να μη Ζεί
(μετάφραση: Αgartha Existe)

Στον σημερινό κόσμο η εντύπωση μεγαλώνει ότι η πολιτική έχει τελειώσει – τουλάχιστον η πολιτική που ξέραμε μέχρι τώρα. Ο φιλελευθερισμός πολέμησε πεισματικά τους πολιτικούς του αντιπάλους, που πρόσφεραν εναλλακτικές συνταγές – με τον συντηρητισμό, την παραδοσιοκρατία, τον φασισμό, τον σοσιαλισμό και τον κομουνισμό – και τελικά στο τέλος του 20ου αιώνα τους νίκησε όλους. Θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι ενώ η πολιτική γινόταν Φιλελεύθερη και όλοι οι αντίπαλοι του Φιλελευθερισμού είχαν αποκοπεί στην περιφέρεια, ότι, θα ξεκινούσαν να ξανασκέφτονται στρατηγικές για να οργανώσουν ένα νέο μέτωπο : την περιφέρεια ενάντια στο κέντρο (Alain de Benoist). Όμως στις αρχές του 21ου αιώνα όλα ακολούθησαν ένα διαφορετικό σενάριο.

Ο Φιλελευθερισμός εμμένοντας στην ελαχιστοποίηση του πολιτικού, αποφάσισε μετά την νίκη του να αναδιατάξει την πολιτική ολοκληρωτικά, πιθανόν για να μην επιτρέψει δυνατότητες και πληροφορίες πολιτικών εναλλακτικών και να κάνει την κυριαρχία του αιώνια ή από την ολοκλήρωση των πολιτικών συζητήσεων, λόγω της έλλειψης εχθρών, που είναι απαραίτητοι, σύμφωνα με το Carl Schmitt, για την σωστή συγκρότηση μιας πολιτικής θέσης. Σε κάθε περίπτωση, ο φιλελευθερισμός οδήγησε στην ολοκλήρωση, το πακετάρισμα της πολιτικής. Την ίδια στιγμή ο ίδιος ο εαυτός του άλλαξε, μετακινούμενος από το πεδίο των ιδεών, των πολιτικών προγραμμάτων και δηλώσεων και εισήρθε στην πιο βαθιά σύνθεση της κοινωνικής πραγματικότητας, που έγινε φιλελεύθερη, όχι με έναν πολιτικό τρόπο αλλά με έναν «φυσικό», καθημερινό τρόπο. Σαν συνέπεια μια τέτοιας στροφής της ιστορίας, όλες οι πολιτικές ιδεολογίες που πολεμούσαν με πάθος η μία την άλλη , στο τελευταίο αιώνα έχασαν το αντίκρισμα τους. Ο συντηρητισμός, ο φασισμός και ο κομουνισμός μαζί με τις δευτεροβάθμιες παραλλαγές τους, έχασαν. Αλλά ο φιλελευθερισμός, νικώντας, γρήγορα μεταλλάχτηκε σε ένα τρόπο ζωής: καταναλωτισμός, ατομικισμός και σε μεταμοντέρνο τύπο κατακερματισμένου και υπο – πολιτικού όντος. Η Πολιτική έγινε βιο – πολιτική, αναδιατάχτηκε σε ένα ατομικό και υπο – ατομικό επίπεδο. Αποδεικνύεται ότι όχι μόνο οι ηττημένες πολιτικές ιδεολογίες αλλά και η πολιτική η ίδια έφυγε από την σκηνή – συμπεριλαμβανομένου και της φιλελεύθερης παραλλαγής. Για αυτό τον λόγο ο σχηματισμός εναλλακτικών εξαπλώνεται . Αυτοί που δεν συμφωνούν με τον φιλελευθερισμό βρίσκουν τον εαυτό τους σε μια δύσκολη κατάσταση : o νικηφόρος εχθρός διαλύθηκε και εξαφανίστηκε. Πολεμούν τον αέρα. Πώς λοιπόν μπορεί κάποιος να ασχοληθεί, συμμετέχει στην πολιτική, όταν η πολιτική δεν υπάρχει πια ;

Υπάρχει μόνο μία λύση: να εγκαταλείψει τις κλασικές πολιτικές θεωρίες – αυτές που έχασαν και αυτές που νίκησαν – να τεντώσει την φαντασία του , να κατανοήσει την πραγματικότητα του νέου παγκόσμιου κόσμου, να αποκρυπτογραφήσει σωστά την πρόκληση της μετανεωτερικότητας και να ζητήσει την ύπαρξη κάτι καινούργιου, πέρα από τις πολιτικές μάχες του 19ου και 20ου αιώνα. Μια τέτοια προσέγγιση είναι μια πρόσκληση στην ανάπτυξη της τέταρτης πολιτικής θεωρίας, απέναντι στον κομουνισμό, τον φασισμό και τον φιλελευθερισμό.
Για να προσεγγίσουμε την ανάπτυξη αυτής της τέταρτης πολιτικής θεωρίας, είναι απαραίτητο :
1) Nα σκεφτούμε πάλι την πολιτική ιστορία των τελευταίων αιώνων υπό νέες οπτικές, πέρα από τα πλαίσια των κυρίαρχων γραμμών και ιδεολογικών κλισέ των παλαιών ιδεολογιών.
2) Να συνειδητοποιηθεί η βαθιά δομή της παγκόσμιας κοινωνίας όπως εμφανίζεται στα μάτια μας.
3) Να διασαφηνιστεί σωστά το παράδειγμα της μετανεωτερικότητας
4) Τέλος, να οικοδομηθεί ένα αυτόνομο πολιτικό μοντέλο, που προσφέρει ένα τρόπο και ένα σχέδιο σε ένα κόσμο αδιεξόδων που ανακυκλώσει ατελείωτα τα «ίδια παλιά» (μετα-ιστορικότητα, όπως στον Baudrillard).

Aυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο ακριβώς σε τέτοιους σκοπούς, σαν μια εισαγωγή στην ανάπτυξη μιας τέταρτης πολιτικής θεωρίας μέσα από το παράδειγμα των τριών άλλων πολιτικών θεωριών και στις στενά συνδεόμενες θεωρίες του Εθνικο – μπολσεβικισμού και ευρασιανισμού. Αυτή η εισαγωγή δεν είναι ένα δόγμα , ένα τελειωμένο σύστημα, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο. Είναι ένα κάλεσμα για πολιτική δημιουργικότητα, για παράφραση των διαισθήσεων και προαισθημάτων , μια ανάλυση νέων συνθηκών, και μια προσπάθεια για μια επανεξέταση του παρελθόντος.
Σκεφτόμαστε την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία όχι σαν ένα προσωπικό έργο και υπόθεση του συγγραφέα αλλά μία τάση με ένα ευρύ φάσμα ιδεών, ερευνών, αναλύσεων, προγνώσεων και σχεδίων. Ο καθένας που σκέφτεται σε αυτή την τάση μπορεί να φέρει κάτι δικό του. Με τον ένα ή άλλο τρόπο όλο και περισσότεροι διανοούμενοι , φιλόσοφοι, ιστορικοί, μελετητές και στοχαστές ανταποκρίνονται σε αυτή την έκκληση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το βιβλίο του επιτυχημένου Γάλλου διανοούμενου Alain de Βenoist «Ενάντια στον Φιλελευθερισμό» που εκδόθηκε στην Ρωσία από της εκδόσεις Αmfora , φέρει ως υπότιτλο : Για την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. Το πιο πιθανό, έχει πολλά να πει σε αυτό το θέμα και στην παλιά δεξιά και στην παλιά αριστερά – και ναι ακόμη επίσης και στους Φιλελεύθερους, που έχουν αντιληφθεί την ανάγκη για μια ποιοτική αλλαγή στην πολιτική τους πλατφόρμα , από την οποία η πολιτική εξαφανίζεται.

Για την χώρα μας, η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία έχει πέρα από όλα τα άλλα και μία μεγάλη πρακτική σημασία. Η πλειοψηφία των Ρώσων υποφέρει, βιώνει την ενσωμάτωση με την παγκόσμια κοινότητα δραματικά, σαν μία στέρηση της ταυτότητας. Η φιλελεύθερη ιδεολογία στην δεκαετία του ’90 σχεδόν απορρίφτηκε εξ’ ολοκλήρου από τον λαό. Αλλά μαζί με αυτό είναι διαισθητικά κατανοητό ότι το κάλεσμα στις μη φιλελεύθερες ιδεολογίες του 20ου αιώνα , στον κομουνισμό και τον φασισμό , στην κοινωνία μας είναι απίθανες γιατί αυτές οι ιδεολογίες ήδη απέδειξαν τους εαυτούς του ιστορικά ως αποτυχίες στην αντίθεση τους με τον φιλελευθερισμό , για να μην μιλήσουμε για το ηθικό κόστος του ολοκληρωτισμού τους.

Ως εκ τούτου, για να καλυφθεί αυτό το κενό, η Ρωσία χρειάζεται μια νέα πολιτική ιδεολογία. Ο Φιλελευθερισμός δεν τις ταιριάζει αλλά και ο κομουνισμός και ο φασισμός είναι ακατάδεκτοι. Οπότε, χρειαζόμαστε μια τέταρτη πολιτική θεωρία. Και αν για κάποιον αυτό είναι ένα ζήτημα ελεύθερης επιλογής, η υλοποίηση της πολιτικής βούλησης, η οποία μπορεί να κατευθύνεται τόσο στην ισχυροποίηση της όσο και την άρνηση της, για την Ρωσία αυτό είναι ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, μια ερώτηση σαν αυτή του Άμλετ.

Αν η Ρωσία επιλέξει «να Zεί – να Είναι» αυτό σημαίνει αυτόματα την δημιουργία μια τέταρτης πολιτικής θεωρίας. Στην αντίθετη περίπτωση, αν επιμένει στο «να μην Ζει - να μην Είναι» και ήσυχα να αποσυρθεί από την ιστορική αρένα, να διαλυθεί μέσα στον παγκόσμιο κόσμο, δεν έρχεται στην ύπαρξη και ούτε κατευθύνεται από εμάς.

Στον σημερινό κόσμο η εντύπωση μεγαλώνει ότι η πολιτική έχει τελειώσει – τουλάχιστον η πολιτική που ξέραμε μέχρι τώρα. Ο φιλελευθερισμός πολέμησε πεισματικά τους πολιτικούς του αντιπάλους, που πρόσφεραν εναλλακτικές συνταγές – με τον συντηρητισμό, την παραδοσιοκρατία, τον φασισμό, τον σοσιαλισμό και τον κομουνισμό – και τελικά στο τέλος του 20ου αιώνα τους νίκησε όλους. Θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι ενώ η πολιτική γινόταν Φιλελεύθερη και όλοι οι αντίπαλοι του Φιλελευθερισμού είχαν αποκοπεί στην περιφέρεια , ότι, θα ξεκινούσαν να ξανασκέφτονται στρατηγικές για να οργανώσουν ένα νέο μέτωπο : την περιφέρεια ενάντια στο κέντρο (Alain de Benoist). Όμως στις αρχές του 21ου αιώνα όλα ακολούθησαν ένα διαφορετικό σενάριο.

Ο Φιλελευθερισμός εμμένοντας στην ελαχιστοποίηση του πολιτικού, αποφάσισε μετά την νίκη του να αναδιατάξει την πολιτική ολοκληρωτικά, πιθανόν για να μην επιτρέψει δυνατότητες και πληροφορίες πολιτικών εναλλακτικών και να κάνει την κυριαρχία του αιώνια ή από την ολοκλήρωση των πολιτικών συζητήσεων, λόγω της έλλειψης εχθρών, που είναι απαραίτητοι, σύμφωνα με το Carl Schmitt, για την σωστή συγκρότηση μιας πολιτικής θέσης. Σε κάθε περίπτωση , ο φιλελευθερισμός οδήγησε στην ολοκλήρωση, το πακετάρισμα της πολιτικής. Την ίδια στιγμή ο ίδιος ο εαυτός του άλλαξε, μετακινούμενος από το πεδίο των ιδεών, των πολιτικών προγραμμάτων και δηλώσεων και εισήρθε στην πιο βαθιά σύνθεση της κοινωνικής πραγματικότητας, που έγινε φιλελεύθερη, όχι με έναν πολιτικό τρόπο αλλά με έναν «φυσικό», καθημερινό τρόπο. Σαν συνέπεια μια τέτοιας στροφής της ιστορίας, όλες οι πολιτικές ιδεολογίες που πολεμούσαν με πάθος η μία την άλλη , στο τελευταίο αιώνα έχασαν το αντίκρισμα τους. Ο συντηρητισμός, ο φασισμός και ο κομουνισμός μαζί με τις δευτεροβάθμιες παραλλαγές τους, έχασαν. Αλλά ο φιλελευθερισμός , νικώντας, γρήγορα μεταλλάχτηκε σε ένα τρόπο ζωής : καταναλωτισμός , ατομικισμός και σε μεταμοντέρνο τύπο κατακερματισμένου και υπο – πολιτικού όντος. Η Πολιτική έγινε βιο – πολιτική , αναδιατάχτηκε σε ένα ατομικό και υπο – ατομικό επίπεδο. Αποδεικνύεται ότι όχι μόνο οι ηττημένες πολιτικές ιδεολογίες αλλά και η πολιτική η ίδια έφυγε από την σκηνή – συμπεριλαμβανομένου και της φιλελεύθερης παραλλαγής. Για αυτό τον λόγο ο σχηματισμός εναλλακτικών εξαπλώνεται . Αυτοί που δεν συμφωνούν με τον φιλελευθερισμό βρίσκουν τον εαυτό τους σε μια δύσκολη κατάσταση : o νικηφόρος εχθρός διαλύθηκε και εξαφανίστηκε. Πολεμούν τον αέρα. Πώς λοιπόν μπορεί κάποιος να ασχοληθεί, συμμετέχει στην πολιτική , όταν η πολιτική δεν υπάρχει πια ;

Υπάρχει μόνο μία λύση : να εγκαταλείψει τις κλασικές πολιτικές θεωρίες – αυτές που έχασαν και αυτές που νίκησαν – να τεντώσει την φαντασία του , να κατανοήσει την πραγματικότητα του νέου παγκόσμιου κόσμου, να αποκρυπτογραφήσει σωστά την πρόκληση της μετανεωτερικότητας και να ζητήσει την ύπαρξη κάτι καινούργιου , πέρα από τις πολιτικές μάχες του 19ου και 20ου αιώνα. Μια τέτοια προσέγγιση είναι μια πρόσκληση στην ανάπτυξη της τέταρτης πολιτικής θεωρίας, απέναντι στον κομουνισμό , τον φασισμό και τον φιλελευθερισμό.
Για να προσεγγίσουμε την ανάπτυξη αυτής της τέταρτης πολιτικής θεωρίας , είναι απαραίτητο :
1) Nα σκεφτούμε πάλι την πολιτική ιστορία των τελευταίων αιώνων υπό νέες οπτικές, πέρα από τα πλαίσια των κυρίαρχων γραμμών και ιδεολογικών κλισέ των παλαιών ιδεολογιών.
2) Να συνειδητοποιηθεί η βαθιά δομή της παγκόσμιας κοινωνίας όπως εμφανίζεται στα μάτια μας.
3) Να διασαφηνιστεί σωστά το παράδειγμα της μετανεωτερικότητας
4) Τέλος, να οικοδομηθεί ένα αυτόνομο πολιτικό μοντέλο, που προσφέρει ένα τρόπο και ένα σχέδιο σε ένα κόσμο αδιεξόδων που ανακυκλώσει ατελείωτα τα «ίδια παλιά» (μετα-ιστορικότητα, όπως στον Baudrillard). 

Aυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο ακριβώς σε τέτοιους σκοπούς, σαν μια εισαγωγή στην ανάπτυξη μιας τέταρτης πολιτικής θεωρίας μέσα από το παράδειγμα των τριών άλλων πολιτικών θεωριών και στις στενά συνδεόμενες θεωρίες του Εθνικο – μπολσεβικισμού και ευρασιανισμού. Αυτή η εισαγωγή δεν είναι ένα δόγμα , ένα τελειωμένο σύστημα, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο. Είναι ένα κάλεσμα για πολιτική δημιουργικότητα, για παράφραση των διαισθήσεων και προαισθημάτων , μια ανάλυση νέων συνθηκών, και μια προσπάθεια για μια επανεξέταση του παρελθόντος.
Σκεφτόμαστε την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία όχι σαν ένα προσωπικό έργο και υπόθεση του συγγραφέα αλλά μία τάση με ένα ευρύ φάσμα ιδεών, ερευνών, αναλύσεων, προγνώσεων και σχεδίων. Ο καθένας που σκέφτεται σε αυτή την τάση μπορεί να φέρει κάτι δικό του. Με τον ένα ή άλλο τρόπο όλο και περισσότεροι διανοούμενοι , φιλόσοφοι, ιστορικοί, μελετητές και στοχαστές ανταποκρίνονται σε αυτή την έκκληση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το βιβλίο του επιτυχημένου Γάλλου διανοούμενου Alain de Βenoist «Ενάντια στον Φιλελευθερισμό» που εκδόθηκε στην Ρωσία από της εκδόσεις Αmfora , φέρει ως υπότιτλο : Για την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. Το πιο πιθανό, έχει πολλά να πει σε αυτό το θέμα και στην παλιά δεξιά και στην παλιά αριστερά – και ναι ακόμη επίσης και στους Φιλελεύθερους, που έχουν αντιληφθεί την ανάγκη για μια ποιοτική αλλαγή στην πολιτική τους πλατφόρμα , από την οποία η πολιτική εξαφανίζεται.
Για την χώρα μας, η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία έχει πέρα από όλα τα άλλα και μία μεγάλη πρακτική σημασία. Η πλειοψηφία των Ρώσων υποφέρει, βιώνει την ενσωμάτωση με την παγκόσμια κοινότητα δραματικά, σαν μία στέρηση της ταυτότητας. Η φιλελεύθερη ιδεολογία στην δεκαετία του ’90 σχεδόν απορρίφτηκε εξ’ ολοκλήρου από τον λαό. Αλλά μαζί με αυτό είναι διαισθητικά κατανοητό ότι το κάλεσμα στις μη φιλελεύθερες ιδεολογίες του 20ου αιώνα , στον κομουνισμό και τον φασισμό , στην κοινωνία μας είναι απίθανες γιατί αυτές οι ιδεολογίες ήδη απέδειξαν τους εαυτούς του ιστορικά ως αποτυχίες στην αντίθεση τους με τον φιλελευθερισμό , για να μην μιλήσουμε για το ηθικό κόστος του ολοκληρωτισμού τους.
Ως εκ τούτου, για να καλυφθεί αυτό το κενό, η Ρωσία χρειάζεται μια νέα πολιτική ιδεολογία. Ο Φιλελευθερισμός δεν τις ταιριάζει αλλά και ο κομουνισμός και ο φασισμός είναι ακατάδεκτοι. Οπότε, χρειαζόμαστε μια τέταρτη πολιτική θεωρία. Και αν για κάποιον αυτό είναι ένα ζήτημα ελεύθερης επιλογής, η υλοποίηση της πολιτικής βούλησης, η οποία μπορεί να κατευθύνεται τόσο στην ισχυροποίηση της όσο και την άρνηση της , για την Ρωσία αυτό είναι ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, μια ερώτηση σαν αυτή του Άμλετ.

Αν η Ρωσία επιλέξει «να Zεί – να Είναι » αυτό σημαίνει αυτόματα την δημιουργία μια τέταρτης πολιτικής θεωρίας. Στην αντίθετη περίπτωση, αν επιμένει στο «να μην Ζει - να μην Είναι» και ήσυχα να αποσυρθεί από την ιστορική αρένα, να διαλυθεί μέσα στον παγκόσμιο κόσμο, δεν έρχεται στην ύπαρξη και ούτε κατευθύνεται από εμάς.

- See more at: http://www.4pt.su/el/content/tetarti-politiki-theoria#sthash.VdY2i1rj.dpuf