Το "Σύστημα"

Χρησιμοποιούμε τον όρο "Σύστημα" για ν’ αναφερθούμε στην γενική κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή του σημερινού Δυτικού κόσμου. Ας δούμε ποιες είναι οι κύριες πολιτικές ιδεολογίες του Συστήματος.

Καπιταλισμός: Η εξήγηση της καταστάσεως στην Δύση είναι σχετικά απλή: οι οικονομικές καπιταλιστικές ελίτ είναι οι αληθινοί αφέντες, ικανές να καθορίσουν την γενική μορφή της κοινωνίας, πράγμα που αποφασίζουν όχι για το κοινό καλό ή για την βελτίωση του ανθρώπου, μα με γνώμονα τα συμφέροντα τους. Με άλλα λόγια στην Δύση (όπου "ανήκουμε") η δύναμη του χρήματος ερμηνεύει τα γενόμενα. Μετά την κατάρρευση του Κομμουνιστικού συστήματος ο Καπιταλισμός έδειξε ξεκάθαρα το στυγνό τυραννικό του πρόσωπο, προωθώντας την παγκόσμια κυριαρχία του αμερικανο-εβραϊκού τρόπου ζωής.

Δημοκρατία: Η δημοκρατία είναι και αυτή μία από τις μεγαλύτερες απάτες του συστήματος. Χρησιμοποιώντας μια λέξη από την Αρχαία μας ιστορία ισχυρίζεται πως με την τυραννία των κομμάτων (δηλαδή των παραγόντων που τους χρηματοδοτούν) οι πολίτες απολαμβάνουν την ελευθερία. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Τα κόμματα δεν είναι τίποτε άλλο από όργανα της κεφαλαιοκρατίας, που με ψεύτικα συνθήματα κι απατηλές υποσχέσεις εξαπατούν και παρασύρουν τον Λαό, χρησιμοποιώντας τα τεράστια κεφάλαια που τους δίνονται.

Ο Πλάτων, στα κείμενα της "Πολιτείας", τοποθετεί την Δημοκτία ανάμεσα στα χειρότερα πολιτεύματα. Την χαρακτηρίζει ως ασταθές σύστημα, βασισμένο στον ανταγωνισμό και στο παιχνίδι των αντιφάσεων, καθώς επίσης και στις διαμάχες μεταξύ ομάδων και τάξεων που διαλύουν την κοινωνική συνοχή.

Μαρξισμός: Ο Μαρξισμός αποτελεί κι αυτός ένα από τα πλέον απεχθή πρόσωπα της παγκόσμιας τυραννίας. Με την υπόσχεση ενός πιο ευτυχισμένου κόσμου ο Μαρξισμός δημιούργησε ένα πλήθος δυστυχισμένων όπου κυριάρχησε. Το "Κεφάλαιο" του Μάρξ, ενός κλασικού μικροαστού διανοούμενου του 19ου αιώνα, είναι διαποτισμένο από έναν επιστημονισμό και πλαισιωμένο από δογματικούς ισχυρισμούς, προφητικού και σχεδόν "βιβλικού" χαρακτήρα. Η Μαρξιστική ιδεολογία με τα χρόνια έγινε ολοκληρωτική και απολυταρχική. Οδήγησε στην πυρά και στα γκούλαγκ εκατομμύρια διαφωνούντες, τη στιγμή που μιλούσε για συναδελφοσύνη και αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.

Φιλελευθερισμός: Παράγωγο του μύθου της ισότητας, του ατομικισμού και του υλισμού. Τίποτα δεν είναι πιο ενάντιο στην ελευθερία από τον φιλελευθερισμό. Ο φιλελευθερισμός βλέπει τις κοινωνίες ως άτομα που τα συνδέει ένα κοινό συμφέρον. Παράγει θλιβερά εγωιστικά όντα. Ζωντανούς νεκρούς. Εξολοθρεύει την παραδοσιακή κοινωνία και την οικολογική αρμονία. Ο Φιλελευθερισμός παράγει όμως και τις οικονομικές ελίτ έχοντας επιβάλει ως θέσφατο τον αντικοινωνικό νόμο της προσφοράς και της ζήτησης.

Ιμπεριαλισμός: Οι καπιταλιστές προσπαθούν να υποτάξουν τα συμφέροντά τους σ’ όλο τον πλανήτη. Αυτοί όπως παλαιότερα και οι Κομμουνιστές, κινούνται μέσα απ’ την ίδια εσωτερική λογική, την ίδια δυναμική του Ιμπεριαλισμού, δυναμική που καταστρέφει την ανεξαρτησία και την ταυτότητα των λαών της Γης. Μετά το τέλος του Β΄Π.Π. ούτε μία χώρα δεν είναι ελεύθερη. Στην Ευρώπη οι Κομμουνιστές με την διαστροφή των δορυφόρων κυβερνήσεων και οι Καπιταλιστές με την διαστροφή των πουλημένων δημοκρατιών επέβαλαν ο καθένας όλο και περισσότερο στους λαούς που επηρέαζε, την αντίληψη πως η εθνική ανεξαρτησία είναι ένα καθαρό παραμύθι. Οι εθνικοί πολιτισμοί καταστρέφονται, οι φυλετικές διαφορές τείνουν να εξαλειφθούν, οι εθνικές ιδιαιτερότητες χάνονται, όλα τείνουν να σταθεροποιηθούν. Οι Λαοί αργά αντικαθιστώνται από γκρίζες ανώνυμες μάζες καταναλωτών παραδομένες στον Μεσαιωνικό σκοταδισμό.