Ανάπτυξη;

Επανάσταση

Η μεγάλη γιορτή της Εαρινής Ισημερίας

Aνθεστήρια

Πράγματι, τα Aνθεστήρια, λέξη που πιθανότατα προέρχεται από το «άνθος» και το «ανθίζειν», ήταν η αρχαϊκή γιορτή των λουλουδιών, αλλά υπάρχει και η υπόθεση ότι προέρχεται από τον Διόνυσο Aνθιστήρα ή το ρήμα αναθέτω (προσφέρω κάτι ως ανάθημα, αφιέρωμα στον ναό)· πιθανότατα, λοιπόν, γι’ αυτό τον λόγο υπήρχε και η γιορτή των ψυχών, κατά την τρίτη ημέρα των Aνθεστηρίων.
Στη Σικελία και σε άλλες πόλεις της Mεγάλης Eλλάδας γιορτάζονταν τα Aνθεσφόρια, γιορτές προς τιμήν της θεάς Δήμητρας – προστάτιδας του νησιού– στα οποία κοινή ήταν και η λατρεία της Kόρης. Άλλωστε ο μύθος της Δήμητρας και της Περσεφόνης σχετίζεται με την αναγέννηση της φύσης. O ποιητικός μύθος της Περσεφόνης, που περνούσε διαδοχικά τους έξι ή εννιά μήνες του έτους με τη μητέρα της και τους άλλους θεούς στον επάνω κόσμο, και τους υπόλοιπους έξι ή τρεις με τον σύζυγό της τον Πλούτωνα στον κάτω κόσμο, ουσιαστικά συμβολίζει τη διαδοχή της άνοιξης, του καλοκαιριού και των άλλων εποχών, οπότε αναγεννάται η φύση και αναδημιουργείται η ζωή σε αντιδιαστολή με τον άγριο χειμώνα, τότε που η ζωή ατονεί και η φύση βρίσκεται σε νάρκη. Eίναι γεγονός ότι η Περσεφόνη θεωρούνταν το σύμβολο της φυτικής ανάπλασης, σύμφωναμε την οποία το φυτευόμενο σπέρμα μετά από παραμονή τριών μηνών κάτω από τη γη, στη συνέχεια αναφυόταν στην επιφάνειά της.
Nα σημειωθεί πως η κυρίως εποχή κατά την οποία έπρεπε να ερωτάται το Mαντείο των Δελφών ήταν η 7η ημέρα του εαρινού μήνα Bύσιου στο ημερολόγιο των Δελφών. H έβδομη ημέρα αυτού του μήνα συνέπιπτε με την εαρινή ισημερία και θεωρούνταν γενέθλια ημέρα του θεού Aπόλλωνα, του θεού Ήλιου, οπότε και πανηγυρίζονταν τα Θεοφάνια, η επάνοδός του από τη χώρα των Yπερβορείων.

Η επανάσταση στην καταπίεση είναι καθήκον

  

«Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του.»
Ρήγας Φεραίος
(Τα Δίκαια του Ανθρώπου, Άρθρον 35, «Νέα Πολιτική Διοίκηση των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας», Βιέννη 1797.)

Gaia Χ και πολιτικές προεκτάσεις

 Το Gaia X που παίρνει το όνομά του από την ελληνική θεότητα Γαία, είναι ένα μεγάλο διαδικτυακό εγχείρημα του γαλλο-γερμανικού άξονα, του οποίου η φιλοδοξία είναι βασικά πολιτική, στο να εδραιώσει την ευρωπαϊκή ανεξαρτησία στον ψηφιακό τομέα. Το Gaia X θα είναι ένα πλήρες Cloud, βασισμένο σε ευρωπαϊκούς ανεξάρτητους servers. Πρόκειται να είναι επομένως ένας ασφαλής αποθηκευτικός χώρος για τα data των Ευρωπαίων. Αυτό το έργο θα επιτρέψει έτσι την μετακίνηση των ευρωπαϊκών δεδομένων από τα αμερικανικά Cloud. Δηλαδή Ευρωπαίοι πολίτες και κυρίως εταιρείες θα μπορούν να αναπτυχθούν σε ένα Cloud που αυτή τη φορά θα είναι ευρωπαϊκό και δεν θα υπάγεται στους όρους των “GAFAM” και την δικαιοδοσία της αμερικανικής κυβέρνησης. Το Gaia X μαρτυρεί επίσης τη γαλλική κυριαρχία στον ψηφιακό τομέα, καθώς η Γαλλία ηγείται αυτού του ευρωπαϊκού βήματος που θέλει να σηματοδοτήσει την αρχή της ευρωπαϊκής ψηφιακής ανεξαρτησίας. Το Gaïa X γεννήθηκε από τη συνεργασία είκοσι δύο γερμανικών και γαλλικών εταιρειών με την υποστήριξη των δύο κυβερνήσεων. Ακριβώς αυτή η συνεργασία επιχειρήσεων και πολιτικής δίνει την ελπίδα για ένα ισχυρό ευρωπαϊκό “σύννεφο”. Κατά τη διάρκεια της κοινής ομιλίας τους στις 4 Ιουνίου, ο Γάλλος υπουργός Μπρούνο Λε Μάιρε και ο Γερμανός ομόλογός του Πίτερ Αλτμέιερ ανακοίνωσαν τις πρώτες υπηρεσίες του Gaïa X, μέσα στο 2021.

Αυτό το εγχείρημα όμως έχει αναπόφευκτα και μεγάλες πολιτικές προεκτάσεις. Με διάφορους τρόπους, ο ψηφιακός χώρος βρίσκεται στην καρδιά του παρόντος μας και θα είναι, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, στην καρδιά του μέλλοντός μας. Η ψηφιακή ανεξαρτησία, δεν είναι μόνο η προστασία των ευρωπαϊκών δεδομένων. Αλλά ίσως αυτή είναι η ευκαιρία που θα μπορούσε να αξιοποιήσει η Ευρώπη και οι πολιτικοί για να καθορίσουν μία σειρά θεμελιωδών ζητημάτων. Η ψηφιακή μετάβαση συνεπάγεται άλλες μεταβάσεις, είτε πρόκειται για την οικολογική μετάβαση, την δημογραφική αλλαγή, την οικονομική μετάβαση, την μετάβαση από την διακυβέρνηση του κράτους στην διακυβέρνηση των εταιρειών, την οργάνωση, την άμυνα, την εργασία και τις ατομικές ελευθερίες και πολλά άλλα ζητήματα. Όλοι αυτοί οι τομείς πρέπει να αναπτυχθούν με μία άλλη φιλοσοφία και πάνω σε αξίες αντίθετες της αμερικανικής τεχνο-φεουδαρχίας.

https://www.data-infrastructure.eu

 

Σιωπηλοί άνθρωποι της ορθής δράσης.

Οι αληθινοί σούπερ ήρωες που δεν θα δείτε στον κινηματογράφο.

Σλοβακία

  

Ξόανο από κορμό βελανιδιάς, του θεού Πέρουν από την Σλοβακία, με τα σύμβολα του Κεραυνού και του οκτάκτινου ηλιακού τροχού. Ο Πέρουν είναι ο κορυφαίος θεός του σλαβικού πανθέου, αντίστοιχος του Δία των Ελλήνων. 

Λέσβος: 40.000 ελαιόδεντρα αλλάζουν την ερημοποιημένη γη

Μπορεί ένα ερημοποιημένο κομμάτι γης να μετατραπεί σε ένα μικρό παράδεισο; Μπορεί κάτι τέτοιο να λειτουργήσει συμβολικά έτσι ώστε να ξαναλειτουργήσει μια «ερημοποιημένη» μικρή κοινωνία; Και τέλος όλα αυτά μαζί, μπορούν να μας διδάξουν πως ό,τι κατάστρεψε ο άνθρωπος μπορεί αν ο άνθρωπος το θελήσει να ξαναφτιαχτεί; Στα ερωτήματα έρχεται να απαντήσει ο Αντώνης Τριπιντίρης. Που σε λίγα χρόνια και ξεπερνώντας πολλές δυσκολίες, μεταμόρφωσε ερημοποιημένη γη στο Σίγρι σε έναν ελαιώνα με 40.000 ελαιόδενδρα και όχι μόνο!

Με έμπνευση, όραμα, πάθος και αγάπη για τον τόπο του που χρόνια είχε στερηθεί, δημιούργησε μια καινοτόμα και ταυτόχρονα αειφόρα παραγωγική μονάδα. Παιδί Μικρασιατικών προσφύγων ο Αντώνης Τριπιντίρης, διαπίστωνε όταν το επισκέπτονταν, πως το χωριό του το Σίγρι στο δυτικότερο άκρο της Λέσβου χρόνο με το χρόνο άδειαζε. Οι κάτοικοι λιγόστευαν, οι μαθητές στο σχολειό λιγόστευαν, καμία προοπτική ανάπτυξης δεν υπήρχε. Η γη αποτέλεσμα ηφαιστειακών διεργασιών εκατομμύρια χρόνια πριν είχε εγκαταλειφτεί, η καλλιέργεια και επεξεργασία των βαλανιδιών είχε εγκαταλειφτεί, οι βαλανιδιές είχαν κοπεί για καυσόξυλα.

Επιστροφή στην κανονικότητα;

«Δεν θα υπάρξει επιστροφή στην κανονικότητα (σ.σ μετά την πανδημία), γιατί δεν θα είναι πλέον δυνατό να θεωρηθεί κανονικό ότι παίρνουμε αεροπλάνα σαν να ήταν ταξί, ότι χρησιμοποιούμε καταναλωτικά αγαθά κατασκευασμένα σε ασιατικές ελεύθερες ζώνες, που τα μεταφέρουμε ναυλώνοντας πλοία, νηολογημένα σε άλλες ελεύθερες ζώνες και διαχειριζόμενα από εταιρίες εγκαταστημένες σε φορολογικούς παραδείσους, για να αναγκάσουµε τους εργαζόμενους του κόσμου, καθώς και όσα κράτη δεν έχουν ήδη χάσει όλη την κοινωνική τους συνείδηση, να ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Δεν µπορούμε πλέον να ανεχόμαστε μια ολιγαρχία που υποτάσσει στις επιταγές των μερισμάτων, των εταιρικών αποδόσεων και της ανάπτυξης, όλα όσα απασχολούν τις κοινωνίες, είτε αυτά είναι αµιγώς κοινωνικά, είτε πολιτιστικά, είτε επιστημονικά.»

Alain Denault
(καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ και διευθυντής προγράµµατος στο Διεθνές Ινστιτούτο Φιλοσοφίας στο Παρίσι)

Γκαστόν Μπασελάρ

Gaston Bachelard (1884 – 1962)

Ο Gaston Bachelard (Barsur-Aube, 27 Ιουνίου 1884 – Παρίσι, 16 Οκτωβρίου 1962) ήταν ένας από τους σπουδαιότερους φιλοσόφους της παραδοσιακής τάσης, επιστημολόγος, ποιητής και πανεπιστημιακός. Σπούδασε μαθηματικά, φυσική και φιλοσοφία. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Pont-a-Mousson, στο 12ο τάγμα των Δραγώνων, από το 1905 μέχρι το 1907. Εργάστηκε στο Παρίσι ως διοικητικό στέλεχος στο Ταχυδρομείο και συγχρόνως σπούδασε μαθηματικά. Αποφοίτησε το 1912 και τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε. Από αυτόν τον γάμο γεννήθηκε μία κόρη, η Suzanne. Οκτώ χρόνια μετά έμεινε χήρος.

Σπούδασε φιλοσοφία επηρεασμένος από τη θεωρία της σχετικότητας. Πήρε το δίπλωμά του το 1920, το 1922 έγινε υφηγητής και το 1927 καθηγητής. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Ντιζόν και υπηρέτησε στη Σορβόννη, μέχρι το 1954, στην έδρα της Ιστορίας και της Φιλοσοφίας των Επιστημών. Το 1961 του απενεμήθη το Μέγα Βραβείο των Γραμμάτων.

Σύμφωνα με τον Μπασελάρ, η γνώση είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ λόγου και εμπειρίας. Παρόλο που ο ίδιος θα γίνει επιστημολόγος και θα αμφισβητεί τις μεθόδους και τα θεμέλια της επιστήμης, ο ίδιος επίσης θα έδινε ιδιαίτερη αφοσίωση στον τομέα της ποίησης και λογοτεχνίας και την έννοια του φανταστικού, ιδίως σε μία προσπάθεια σύνδεσης των δύο αυτών σε παραγωγικές εκφράσεις. Ως γνωστός επιστημολόγος, θα είναι ο συγγραφέας έργων προβληματισμού σχετικά με τη γνώση και την επιστημονική έρευνα. Θα εφεύρει αυτό που αναφέρεται ως «ψυχανάλυση της αντικειμενικής γνώσης».

Ο Μπασελάρ θα ανανεώσει το ζήτημα της Φαντασίας, τόσο σε φιλοσοφικό, όσο και σε λογοτεχνικό επίπεδο, καταδυόμενος σε συγγραφείς όπως ο Κόμης του Λωτρεαμόν, ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, ο Νοβάλις κ.α. και μάλιστα με μία ιδιαίτερη οπτική του συμβολισμού. Θα αμφισβητήσει τη σχέση ανάμεσα στη λογοτεχνία και την επιστήμη, ή θέτοντάς το διαφορετικά, την σχέση ανάμεσα στην φαντασία και τον ορθολογισμό. Θα αμφισβητήσει τον Κάντ σε κάποια θεμελιώδη ζητήματα και θα πλησιάσει στον Χέγκελ ιδιαίτερα όσον αφορά την διαλεκτική ουσία του ορθολογισμού.

Το 1934 θα γράψει το σημαντικότερο ίσως έργο του, το «Le Nouvel esprit Scientifique» («Το Νέο επιστημονικό πνεύμα»). Εκεί κατάφερε να ξεπεράσει το παραδοσιακό χάσμα ανάμεσα στον εμπειρισμό και τον ορθολογισμό, συνταιριάζοντας στο κέντρο μαζί αυτές τις έννοιες, σε ένα φάσμα που τα άκρα του είναι ο Ιδεαλισμός και ο Υλισμός.