Τοπικοποίηση: Ένα παγκόσμιο μανιφέστο

του Colin Heines

Το κείμενο είναι από το βιβλίο του Colin Heines: "Localization - a global manifesto", το οποίο κυκλοφορεί στα αγγλικά από τις εκδόσεις Earthscan (σελ.: 256 - 264)

Εισαγωγή

Η παγκοσμιοποίηση και το ελεύθερο εμπόριο βρίσκεται στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς επίθεσης, μιας και οι αρνητικές τους συνέπειες γίνονται με το πέρασμα του χρόνου πιο ξεκάθαρες. Τώρα έχει έλθει πλέον η στιγμή για μια νέα περιεκτική και ριζική εναλλακτική πρόταση , η οποία θα βασίζεται σε νέες αρχές που θα διέπουν το παγκόσμιο σύστημα. Αυτό το πρόταγμα θα πρέπει να αποζητά την μείωση των ανισοτήτων, την πληρέστερη ικανοποίηση των βασικών ανθρώπινων αναγκών και την πιο αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος. Ο τελικός του σκοπός θα πρέπει να είναι η διασφάλιση της δημοκρατίας μέσα από την κινητοποίηση των ανθρώπων προς την κατεύθυνση της ανασύστασης των τοπικών οικονομιών. Πρόκειται για μια προσέγγιση που υιοθετεί την προστασία της τοπικότητας, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αυτή η διαδικασία ονομάζεται τοπικοποίηση και ουσιαστικά αποτελεί ένα σύνολο διασυνδεδεμένων πολιτικών που ενισχύουν προνομιακά το τοπικό επίπεδο. Η τοπικοποίηση παρέχει ένα οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο όπου οι άνθρωποι, οι κοινοτικές συλλογικότητες και οι επιχειρήσεις μπορούν να επαναπροσδιορίσουν και να ελέγξουν την τοπική τους οικονομία. Επίσης, δίνει τη δυνατότητα για την επίτευξη μεγαλύτερης συνοχής στις ανθρώπινες κοινότητες, την υποχώρηση της φτώχειας και των ανισοτήτων, αναβαθμίζει την ποιότητα ζωής, την κοινωνική πρόνοια και την περιβαλλοντική προστασία, αλλά ταυτόχρονα εξασφαλίζει το πολύ σημαντικό για τους ανθρώπους, αίσθημα της ασφάλειας.

Η τοπικοποίηση αποτελεί την ουσιαστική αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση, η οποία επικεντρώνεται στην άρση όλων των ελέγχων πάνω στο εμπόριο και παραμορφώνει τις οικονομίες σε παγκόσμιο επίπεδο θέτοντας ως πρωταρχικό τους στόχο τον διεθνή ανταγωνισμό. Η τοπικοποίηση, αντίθετα, προϋποθέτει έναν διαφορετικό δι-εθνισμό της αλληλεγγύης, όπου η κυκλοφορία των ιδεών, των πολιτισμών, της τεχνολογίας και -λιγότερο- των κεφαλαίων λειτουργεί προς την ενίσχυση των τοπικών οικονομιών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η έμφαση που δίνεται στο πλαίσιο της τοπικοποίησης δεν αφορά στον ανταγωνισμό για την παραγωγή των φθηνότερων αγαθών, αλλά τη συνεργασία με στόχο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Παγκοσμιοποίηση - Μια παγκόσμια πραγματικότητα βασισμένη σε χιμαιρικές θεωρίες

Η απελευθέρωση του εμπορίου θεμελιώνεται πάνω στην ατελή θεωρία του συγκριτικού πλεονεκτήματος, στο ακαταμάχητο δόγμα της διεθνούς ανταγωνιστικότητας και στην κίβδηλη υπόσχεση της ανάπτυξης, ότι θα παράγει μελλοντικά πλούτο για όλους. Το συγκριτικό πλεονέκτημα -που συνοψίζεται στην εντολή «να παράγεις αυτό που μπορείς καλύτερα και να εμπορεύεσαι τα υπόλοιπα»- είναι μια θεωρία με πήλινα πόδια, που αγνοεί την άνιση κατανομή της ισχύος ανάμεσα στους εμπόρους και τους παραγωγούς αλλά και ανάμεσα στα έθνη του πλανήτη. Επίσης, αυτή η θεωρία διακηρύττει, λανθασμένα, ότι η κυκλοφορία των κεφαλαίων θα παραμείνει σε τοπικό επίπεδο. Παρ’ όλες τις προφανείς ατέλειες και την ασυμβατότητα αυτής της θεωρίας με τη σύγχρονη πραγματικότητα, ο Παγκόσμιας Οργανισμός Εμπορίου και οι υπόλοιποι διεθνείς οργανισμοί συμβάλλουν στην παγκόσμια κυριαρχία της αρχής του συγκριτικού πλεονεκτήματος.

Η αρχή του «πλεονεκτήματος του κεφαλαίου» αξιώνει ότι η ελεύθερη κυκλοφορία των επενδύσεων ενισχύει την αποτελεσματική και ορθολογική αξιοποίησή τους, και ότι, στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, οι κυβερνήσεις προσαρμόζουν τις εθνικές οικονομίες προς όφελος των επενδυτών. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο, καθώς οι επενδυτές ενεργούν με βάση το αγελαίο τους ένστικτο. Για να προσελκύσουν το απελευθερωμένο κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις προσπαθούν να επιτύχουν χαμηλά επίπεδα πληθωρισμού, μειώνουν τους φόρους και περικόπτουν τις κοινωνικές δαπάνες σύμφωνα με τις απαιτήσεις των επενδυτών. Τούτο σημαίνει πως οι κυβερνήσεις εκχωρούν βασικούς μηχανισμούς δημοσιονομικού ελέγχου, όπως είναι η ρύθμιση των επιτοκίων ή ο καθορισμός του ύψους του δημόσιου δανεισμού, ρισκάροντας έτσι μια πτώση της εγχώριας ζήτησης. Οι πρόσφατες οικονομικές κρίσεις κατέδειξαν τις αρνητικές επιπτώσεις της απελευθέρωσης της διεθνούς κίνησης του κεφαλαίου και η Πολυμερής, Συμφωνία για τις Επενδύσεις (ΜΑΙ) κατέρρευσε υπό την πίεση της διεθνούς αντιπολιτεύσεως.

10 χρόνια από τον θάνατο του Jean Mabire.

Jean Mabire... ένας άνθρωπος της παράδοσης, της καλλιέργειας, της μάχης, της φύσης, της περιπέτειας και του ιδεαλισμού. Ο Νορμανδός κοινοτιστής που άφησε μία μεγάλη παρακαταθηκη και άνοιξε δρόμους στις νεότερες γενιές, τόσο μέσα από το πλούσιο συγγραφικό του έργο, όσο και από μια ζωή γεμάτη δράση. Δράση διαμόρφωσης, με την ορθότερη έννοια του όρου και μέσα από τα ωραία κινήματα νεολαίας που καθοδήγησε: την "Ευρώπη της νεολαίας" και τα "Μεταναστευτικά πουλιά".

"Γνωρίζουμε από τον Ηράκλειτο, ότι η ζωή είναι ένας αγώνας και ότι η ειρήνη βρίσκεται μόνο στον θάνατο. Η θρησκεία μας είναι πρώτα και κύρια μία λατρεία ηρώων, πολεμιστών και αθλητών. Από τους Έλληνες ακόμα, τιμούμε την διαφορετικότητα και την ανισότητα των ανθρώπων. Ο δικός μας είναι ένας κόσμος πάλης και θέλησης. Το σύμπαν δεν αποτελεί όριο, αλλά μία τάξη. Η φύση διαφοροποιεί, διαχωρίζει, θεσπίζει ιεραρχίες. Η ελεύθερη και η ισχυρής βούλησης ατομικότητα, γίνεται το κέντρο του κόσμου. Η μεγαλύτερη αξία του ατόμου, γίνεται η υπερηφάνειά του - μια υπέρτατη αντίθεση με την ξένη θρησκεία. Στην τραγική μας αντίληψη της ζωής, ο αγώνας είναι ο υπέρτατος νόμος. Μια συνεχής οροσειρά κορυφών συνδέουν τον Προμηθέα με τον Siegfried. Μόνο αυτός που αναλαμβάνει μια τέτοια συγκλονιστική αποστολή είναι αυθεντικά άνθρωπος."

Jean Mabire

Info: www.jean-mabire.com

Let's do it Greece 2016

Ταυτόχρονες εθελοντικές δράσεις καθαρισμού, εξωραϊσμού και αισθητικής αναβάθμισης σε όλη την Ελλάδα. Θα πάρουμε μέρος στην Λαμία. Δηλώστε συμμετοχή.

https://www.facebook.com/events/850257741749213/

Ο ρομαντικός Γουίλιαμ Μόρις

Ο Γουίλιαμ Μόρις γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου 1834 στο Ουόλθαμστοου της Αγγλίας και πέθανε στις 3 Οκτωβρίου 1896 (στην ηλικία των 62 ετών) στο Λονδίνο. Διαβάστε για τη ζωή και το έργο του Γουίλιαμ Μόρις, τον οποίο τιμάει σήμερα η Google με ένα Doodle.

Ο Γουίλιαμ Μόρις (William Morris) ήταν Άγγλος σχεδιαστής υφασμάτων, καλλιτέχνης, συγγραφέας και ελευθεριακός σοσιαλιστής συνδεδεμένος με την Αδελφότητα των Προραφαηλιτών και το κίνημα Αρτς εντ Κραφτς. Ο Γουίλιαμ Μόρις ίδρυσε μία καλλιτεχνική εταιρία μαζί με τον Έντουαρντ Μπερν - Τζόουνς και τον ποιητή Ντάντε Γκάμπριελ Ροσέτι που ενέπνευσε σημαντικά τη διακόσμηση εκκλησιών και σπιτιών κατά τον 20ό αιώνα.

Ως συγγραφέας, εικονογράφος και μεσαιωνιστής, συνέβαλε στην εδραίωση της φανταστικής λογοτεχνίας και υπήρξε άμεση επιρροή σε μεταπολεμικούς συγγραφείς όπως ο Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν. Συνέβαλε, επίσης, σημαντικά στην αναβίωση της τέχνης των υφασμάτων και παραδοσιακών της μεθόδων, καθώς και ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρίας για την Προστασία Αρχαίων Κτηρίων, σημαντικός φορέας για την προστασία ιστορικών κτηρίων στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο Γουίλιαμ Μόρις έγραψε και δημοσίευσε ποίηση, λογοτεχνία και μεταφράσεις αρχαίων και μεσαιωνικών κειμένων για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Τα γνωστότερα έργα του συμπεριλαμβάνουν τα βιβλία Η Άμυνα της Γκουίνεβιρ και Άλλα Ποιήματα (1858), Ο Γήινος Παράδεισος (1868-1870), Ένα Όνειρο του Τζον Μπολ (1888), το ουτοπικό Νέα από το Πουθενά (1890) και το φανταστικό μυθιστόρημα Το Πηγάδι στο Τέλος του Κόσμου (1896). Υπήρξε σημαντική προσωπικότητα που συνέβαλε στη διάδοση του σοσιαλισμού στη Βρετανία, ιδρύοντας τον Σοσιαλιστικό Σύνδεσμο το 1884, ωστόσο απομακρύνθηκε από την οργάνωση μέχρι το τέλος της δεκαετίας λόγω διαφωνιών σχετικά με τους στόχους και τις μεθόδους του. Αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της υπόλοιπης ζωής του στις Εκδόσεις Κέλμσκοτ, τις οποίες ίδρυσε το 1891.

Οι εκδόσεις ήταν αφιερωμένες στην έκδοση περιορισμένων έντυπων βιβλίων που περιλάμβαναν εικονογραφημένα χειρόγραφα. Η έκδοση του 1896 Έργα του Τζέφρι Τσόσερ θεωρείται μέχρι σήμερα ως αριστούργημα στον σχεδιασμό βιβλίων.

Το κίνημα Arts & Crafts

Ένα αισθητικό και καλλιτεχνικό ρεύμα, που ξεκίνησε το 1860 στην Αγγλία και ανανέωσε το design, οδηγώντας σε επανεκτίμηση των διακοσμητικών τεχνών στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία. Ηταν μία αντίδραση στην ανέμπνευστη ομοιομορφία της μαζικής αναπαραγωγής, που έφερε η βιομηχανική επανάσταση. Ιδρυτική μορφή του ήταν ο άγγλος αναμορφωτής, ποιητής και σχεδιαστής Γουίλιαμ Μόρις. Μαζί με μία ομάδα από σχεδιαστές, κατασκευαστές, διακοσμητές, αρχιτέκτονες και ζωγράφους ίδρυσε την εταιρεία Morris, Marshall, Faulkner & Co, με σκοπό οι εφαρμοσμένες τέχνες να ξαναβρούν την ποιότητα και το πνεύμα που είχαν οι συντεχνίες των μαστόρων του Μεσαίωνα.
Η «εταιρεία» λειτουργεί ως κολεκτίβα καλλιτεχνών, με τους ζωγράφους να φτιάχνουν σχέδια τα οποία αναπαράγουν εξειδικευμένοι τεχνίτες: χειροποίητα αντικείμενα από μέταλλο, κοσμήματα, ταπετσαρίες, υφάσματα, έπιπλα, βιβλία, βιτρό. Πολλά από τα σχέδια αυτά αναπαράγονται ως σήμερα σε υφάσματα και έπιπλα. Το κίνημα Arts & Crafts ανύψωσε τη χειροποίητη δημιουργία και είχε σκοπό τη σύζευξη «καλών» και «εφαρμοσμένων» τεχνών. Επηρεάστηκε από τις σοσιαλιστικές ιδέες του τεχνοκριτικού και καλλιτέχνη Τζον Ράσκιν, που υποστήριζε ότι ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώκει «όχι τη συσσώρευση πλούτου, αλλά τις πιο απλές απολαύσεις, όχι την περιουσία, αλλά τη βαθύτερη εσωτερική ικανοποίηση, να εκτιμά πάνω από κάθε ιδιοκτησία την αυτοδιάθεσή του, να τιμά τον εαυτό του στην άδολη υπερηφάνεια και τη νηφάλια επιδίωξη της ειρήνης».

H Google τιμά τον ρομαντικό Γουίλιαμ Μόρις

Όταν οι τρομοκράτες φωνάζουν κατά της τρομοκρατίας

24 Μαρτίου 1999. Όταν οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ τρομοκρατούσαν Ευρωπαίους. 1700 αθώοι νεκροί από τις βόμβες, 400 εκ των οποίων παιδιά. Εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι πρόσφυγες.

Τα Επτά Σίγμα της πρωτοχρονιάς στο Ιράν

Το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι των Ιρανών, αυτή την εποχή, έχει όλους τους αρχαίους συμβολισμούς μας, που μερικοί μάλιστα και εδώ στην Ελλάδα διατηρούνται ακόμα. Φύτρα σταριού που συμβολίζει την αναγέννηση, κρασί που συμβολίζει την ωρίμανση και την υπομονή, κόκκινο ρούδι ή αλλιώς Σουμάκι που συμβολίζει το χρώμα της ρόδινης νέα αυγής, κόκκινα μήλα που συμβολίζουν την υγεία και την ομορφιά, σκόρδο που συμβολίζει το φάρμακο και την υγεία, ελιά που συμβολίζει την αγάπη, γλυκιά κρέμα από στάρι που συμβολίζει την αφθονία. Αυτό είναι το τραπέζι των Επτά Σίγμα καθώς οι λέξεις τους στην γλώσσα Φαρσί ξεκινούν όλες από το γράμμα Σίγμα. Επίσης το τραπέζι συμπληρώνουν ένα χρυσόψαρο σε γυάλα που συμβολίζει την νέα αρχή, βαμμένα αυγά που συμβολίζουν την καλή τύχη και την γονιμότητα, ανθισμένοι Υάκινθοι σύμβολο του θνήσκοντος και αναγεννόμενου θεού που βρίσκουμε και στην αρχαία Ελλάδα, ένας καθρέπτης για να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, γλυκά και ένα κερί για κάθε μέλος της οικογένειας ή της κοινότητας. Παλιότερα διαβάζονταν και αρχαία ιερά κείμενα ή επική ποίηση από ένα βιβλίο που υπήρχε επίσης στο τραπέζι - βωμό. Όμορφα έθιμα των ινδοαρίων λαών, που η ρίζα τους φθάνει στον Ζωροαστρισμό και ίσως σε πολύ πιο αρχαίες εποχές και βέβαια, στις κοινές διδασκαλίες των Μυστηρίων.

Περισσότερα:

• https://en.wikipedia.org/wiki/Haft-Seen
• http://www.7seen.com/
• http://theepicofthepersiankings.com/

"Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις"

Εαρινή Ισημερία. Ο Πρώτος Ήλιος του νέου έτους για τον παραδοσιακό κόσμο μαζί με όλη την φύση.

Εαρινή Ισημερία 2016

Puy du Fou

www.puydufou.com

Αιώνιος Πρόμαχος

"Παρακολουθούσα τον κόσμο να γυρίζει και είδα τους κατοίκους να τρέχουν στην επιφάνειά του σαν μυρμήγκια πάνω σε λόφο, σαν σκαθάρια σ’ ένα σωρό κοπριάς. Τους είδα να πολεμάν και να καταστρέφουν, να κάνουν ειρήνη και να χτίζουν, για να σωριάσουν σε ερείπια αυτά τα κτίρια, κατά τη διάρκεια ενός άλλου αναπόφευκτου πολέμου. Και μου φάνηκε πως αυτά τα όντα είχαν εξελιχθεί ελάχιστα απ’ την κτηνώδη κατάσταση και μια παραξενιά του πεπρωμένου τους τα είχε καταδικάσει να επαναλαμβάνουν, πάλι και πάλι, τα ίδια λάθη. Και συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχε ελπίδα γι' αυτά -αυτά τα ατελή πλάσματα, αυτά τα όντα που ήταν κάτι ανάμεσα στο ζώο και τους Θεούς- το πεπρωμένο τους, όπως και το δικό μου, ήταν να παλεύουν αδιάκοπα, να προσπαθούν με κόπο και αδιάκοπα ν’ αποτυχαίνουν να βρουν την ολοκλήρωση. Τα παράδοξα που υπήρχαν σε μένα, υπήρχαν και σ' ολόκληρη τη φυλή. Τα προβλήματα στα οποία δεν μπορούσα να βρω λύση, στην πραγματικότητα δεν είχαν λύση. Λεν υπήρχε λόγος να ψάχνεις για κάποια απάντηση. Θα μπορούσε κανείς να δεχτεί αυτό που υπήρχε ή να το απορρίψει, ανάλογα με το τι τον βόλευε. Πάντα θα ήταν το ίδιο. Ω, υπήρχαν τόσο πολλά για να τους αγαπήσεις και τίποτε απολύτως για να τους μισήσεις. Πώς μπορούσες να τους μισήσεις, όταν τα λάθη τους ήταν αποτέλεσμα της παραξενιάς του πεπρωμένου που τους είχε κάνει μισά όντα; Μισότυφλα, μισόκουφα, μισόχαζα..."

M. Moorcock 

("Ο Αιώνιος Πρόμαχος")

Στις αποφάσεις της ζωής

"Ήρωας δεν είναι εκείνος που δε φοβάται, που δεν πικραίνεται. Είναι εκείνος που φοβάται και πικραίνεται το ίδιο με τον καθένα μας, ίσως και περισσότερο –γιατί όσο γενναιότερος τόσο πιο ευαίσθητος– αλλά ο φόβος δεν μεταλλάσσει τις αποφάσεις της καθαρής του καρδιάς, δεν επηρεάζει τις επιλογές του ωριμότερου νου του."

Μάρω Βαμβουνάκη

Κορύφωση.

"Ο ουρανός (Dyaus) είναι ο πατέρας μου. Ο δημιουργός μου. Αυτή είναι η συγγένειά μου. Αυτή η μεγάλη Γη είναι η μητέρα μου. Αυτή είναι η κοντινή μου οικογένεια. Τα υψηλότερα σημεία είναι η μήτρα της. Εκεί στο κέντρο της ο πατέρας γονιμοποίησε την δημιουργία του, σε αυτή που είναι συνάμα σύζυγος και θυγατέρα του."

Αυτοί οι πανάρχαιοι στοίχοι από τις Βέδες που ψέλνονταν πριν χιλιάδες χρόνια μπροστά στην ιερή φωτιά και απεικονίζονται στο σύμβολό μας, περιέχουν μία βαθιά συνείδηση του μυστικού της διπλής καταγωγής της ανθρωπότητας: Ο θείος χαρακτήρας του ανθρώπου είναι προγενέστερος από την Γη, η καταγωγή της ψυχής του είναι ουράνια, αλλά το σώμα του είναι το προϊόν των γήινων στοιχείων, γονιμοποιημένων από μία κοσμική ουσία. Ο θαυμάσιος αυτός εναγκαλισμός του ουρανού και της μητέρας γης, σημαίνει στην γλώσσα των μυστηρίων, τις βροχές των ψυχών ή πνευματικών σπερμάτων που εισβάλλουν όπως σε ένα ωάριο για να το γονιμοποιήσουν. Συμβολίζουν επίσης τις οργανωτικές αρχές, ήδη προϋπάρχουσες εν σπέρματι, χωρίς τις οποίες η ύλη θα ήταν αδρανής, άμορφη και χωρίς εξέλιξη. Τα υψηλότερα σημεία της γης, που οι Βέδες ονομάζουν "μήτρα της", είναι συμβολικά, οι κοιτίδες των ανθρωπίνων φυλών, το σημείο που η γη αγγίζει τον ουρανό και συμβαίνει μία συμφωνία η οποία γεννά ζωή.

Οι μεγάλες συνειδήσεις είναι ορεσίβιες.

"Οι κορυφές των βουνών χαρακτηρίζονται από το ύψος τους και όχι από την ύλη τους. Η ύλη μεταφέρεται στην πεδιάδα, το ύψος όχι. Το ερώτημα "Γιατί να υπάρχει ο κόσμος" σημαδεύει προς κορυφαίες συνειδητοποιήσεις. Γι’ αυτό και η κατάκτηση του ισοδυναμεί με κατάκτηση απρόσιτης κορυφής.
Ο λόγος παρατάσσει αναγκαίως τις προτάσεις του, που στην πεδινή συνείδηση φαίνονται δρόμος πεδινός. Και όμως μια εγρήγορη και προβληματισμένη συνείδηση βλέπει μέσα από τον παρατακτικό λόγο τις εξάρσεις και τους γκρεμούς, τα προσιτά και τα απρόσιτα.
Οι μεγάλες συνειδήσεις είναι ορεσίβιες. Διότι το αληθές τοπίο της υπάρξεως είναι ορεινό!"

Μάρτιν Χάιντεγκερ
("Εισαγωγή στη Μεταφυσική")

Σοπέν, ο κορυφαίος του ρομαντισμού

Ο Φρίντερικ Σοπέν γεννήθηκε κοντά στη Βαρσοβίας την 1η Μαρτίου 1810. Ο πατέρας του, ήταν γάλλος εμιγκρέ, που εργαζόταν ως παιδαγωγός σε μια αριστοκρατική οικογένεια. Ο πατέρας του Νικολά είχε αποκτήσει πολωνική συνείδηση, αφού είχε λάβει μέρος στην εξέγερση του 1794 κατά των Πρώσων και των Ρώσων, που πάντα εποφθαλμιούσαν τα εδάφη της Πολωνίας.

Από μικρός έδειξε την κλίση του στη μουσική, όταν προσπαθούσε να αναπλάσει αυτά που έπαιζαν στο πιάνο η μητέρα του και η μεγάλη αδελφή του. Το 1817 άρχισε μαθήματα πιάνου και τον επόμενο χρόνο (1818) έδωσε το πρώτο του κοντσέρτο για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Εν τω μεταξύ, είχε συνθέσει το πρώτο του έργο, μια «Πολωνέζα σε σολ ελάσσονα» και μέχρι τα δεκάξι του χρόνια το συνθετικό έργο είχε εμπλουτιστεί με άλλες πολωνέζες, μαζούρκες, παραλλαγές, σκωτικούς χορούς (ecossaises) κι ένα ρόντο. Η φήμη του «Σόπινεκ», όπως τον αποκαλούσε χαϊδευτικά ο Τύπος, γρήγορα εξαπλώθηκε και στη Βαρσοβία τον θεωρούσαν δεύτερο Μότσαρτ.

Το 1824 (μόλις 14 ετών), ο Φρειδερίκος παραπονέθηκε στη μητέρα του ότι τον τελευταίο καιρό ένιωθε ζαλάδες και μεγάλη αδυναμία. Ο πατέρας του σκέφθηκε ότι τα συμπτώματα αυτά οφείλονταν σε υπερκόπωση, αλλά ζήτησε και τη γνώμη του γιατρού, που παρακολουθούσε την κλονισμένη υγεία της αδελφής του Αιμιλίας, η οποία έπασχε από φυματίωση. Ο γιατρός διαπίστωσε ότι δεν επρόκειτο για υπερκόπωση, αλλά για εξασθένηση του οργανισμού του νεαρού παιδιού, του οποίου η υγεία δεν ήταν ποτέ καλή. Του συνέστησε να αλλάξει τρόπο ζωής, να πάει στην εξοχή και να ακολουθήσει ειδικό διαιτολόγιο.