Οι Βάρδισσες

Την Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου, οι Βάρδισσες ξεκινούν να σας ταξιδέψουν στον μαγικό κόσμο των θρύλων του Αρθούρειου Κύκλου.
Τραγούδια και ιστορίες, Σπαθιά και Δράκοι, Βασιλιάδες και Ιππότες, Μάγοι και Ιέρειες, Βασίλισσες και Πύργοι...
Θα ακούσετε τις γυναίκες της Άβαλον να τραγουδάνε και να λένε ιστορίες για τους άντρες του Κάμελοτ. Στο "Fairytale", στη Νέα Φιλαδέλφια.

https://www.facebook.com/theBardesses/

Δρόμοι του νερού από την αχανή Σιβηρία.

Πανσέληνος

Καλλιτεχνικό εργαστήριο

Μοναδικά κομμάτια από το καλλιτεχνικό εργαστήριο του Β' Κύκλου της σχολής μας. Ζωγραφική με λάδι σε ξύλο βελανιδιάς.

Το πιο ιερό σύμβολο στον κόσμο.

Η οροφή του γοτθικού ναού της Santa Maria Asunta στην Umbria της Ιταλίας (13ος αι.).

Ηλιακός τροχός του ναού του Σωτήρος Ηλίου στην Ορίσα της Ινδίας (13ος αι.).

Hλιακός τροχός - ημερολόγιο των Αζτέκων της Αμερικής (15ος αι.)

Εγχειρίδιο Κατασκήνωσης

Ανοικτό βιβλίο στα Βικιβιβλία

Τα απαραίτητα του κατασκηνωτή Η Σκηνή

Οπότε και του συμπεριφερόμαστε ως το βασικότερο κομμάτι του εξοπλισμού . Κάνουμε σωστή αγορά σύμφωνα με τις ανάγκες μας και την οικονομική μας δυνατότητα αλλά έχοντας πάντα υπ' όψιν ότι καλύτερο είναι να ξοδέψει κάποιος κάτι περισσότερο από το συνολικό μπάτζετ στην σκηνή διότι εκεί μέσα θα μένει και θα φυλάσσει τα πράγματά του.

Κάποιες λεπτομέρειες για τα χαρακτηριστικά των σκηνών που θα δείτε όταν πάτε να αγοράσετε σκηνή θα βρείτε στο θέμα "Χαρακτηριστικά σκηνών". Γνωρίζοντας αυτά το μόνο που μένει είναι να επιλέξετε για τι είδους κάμπινγκ και για πόσα άτομα θέλετε την σκηνή.

Τι είδους κάμπινγκ

Όλες οι σκηνές δεν ενδεικνύονται για όλες τις μορφές κάμπινγκ, οπότε και αν κάνετε διάφορα είδη κάμπινγκ τότε μέσα στα χρόνια θα συγκεντρώσετε περισσότερες από μια σκηνές για να καλύψετε τις ανάγκες σας. Αρχικά όμως στην επιλογή διαλέξτε το είδος σκηνής που είναι πιο κατάλληλο για την χρήση που θα της κάνετε. Οι συνηθίστερες περιπτώσεις camping είναι οι ακόλουθες:

• Μόνο καλοκαιρινό κάμπινγκ - σκηνή διακοπών
• Μόνο καλοκαιρινό κάμπινγκ - σκηνή Σ/Κ
• Τριών εποχών - σκηνή σαιζόν
• Σκηνή 4 εποχών - διακοπών ή μόνιμη
• Σκηνή πεζοπορίας - ελεύθερου

Ας τις δούμε αναλυτικότερα όμως.

Σπάνιες φωτογραφίες από την ζωή των Σάμι της βόρειας Σκανδιναβίας.

Οι Σάμι, αλλιώς γνωστοί και ως Λάπωνες, είναι ο παραδοσιακός λαός νομάδων της Σκανδιναβίας ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους. Αυτός ο λαός είναι ένας ιθαγενής πληθυσμός φινοουγγρικής καταγωγής που κατοικεί στην περιοχή της Αρκτικής Λαπωνίας, η οποία σήμερα περιλαμβάνει τμήματα της πολύ βόρειας Νορβηγίας, της Σουηδίας, της Φινλανδίας και της Χερσονήσου Κόλα της Ρωσίας.  Οι Σάμι είναι οι μόνοι αυτόχθονες της Σκανδιναβίας, οι οποίοι αναγνωρίζονται και προστατεύονται στο πλαίσιο των διεθνών συμβάσεων των αυτοχθόνων πληθυσμών. Είναι από τους βορειότερους αυτόχθονες λαούς της Ευρώπης.  Οι παραδοσιακές τους γλώσσες Σάμι έχουν ταξινομηθεί ως κλάδος της Ουραλικής οικογένειας γλωσσών.

Το σημαντικότερο μέσο βιοπορισμού τους είναι η ημι-νομαδική εκτροφή ταράνδων. Επί του παρόντος, περίπου το 10% των Σάμι είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τους ταράνδους βοσκής, παρέχοντάς τους κρέας, γούνα, και μεταφορά. Περίπου 2.800 άνθρωποι Σάμι συμμετέχουν σήμερα ενεργά στη βοσκή σε βάση πλήρους απασχόλησης. Για παραδοσιακούς, περιβαλλοντικούς, πολιτιστικούς και πολιτικούς λόγους, η εκτροφή ταράνδων είναι νομικά κατοχυρωμένη ειδικά για τους Σάμι σε συγκεκριμμένες περιοχές των σκανδιναβικών χωρών.

Οι Σάμι σήμερα συγκαταλέγονται μεταξύ των λαών του Αρκτικού Κύκλου και είναι μέλος του Συμβουλίου Αυτοχθόνων Λαών της Αρκτικής. Περισσότερες πληροφορίες στην Wikipedia.

Οι σπάνιες φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από τα τέλη του 1800 μέχρι αρχές 1900 και αποθανάτισαν τον αρχαίο παραδοσιακό τρόπο ζωής τους.

Σάμι της Νορβηγίας, 1928.

Αντρας Σάμι με το παιδί του από την επαρχία Φίνμαρκ,
περίπου στο 1900.

Η απόφαση

Πάντα η αρχή για ένα μεγάλο ταξίδι, είναι να κάνεις το πρώτο μικρό και αποφασιστικό βήμα. Δεν χρειάζεται να μπορείς να δεις όλη την διαδρομή.

Βορειο Καταφύγιο

https://jacksoncabin.wordpress.com/

«Ανέβηκα ψηλά στην κορυφή, κάθησα σ’ ένα κούτσουρο στην άκρη του νησιού και ατένισα το μεγάλο ποτάμι και την πόλη πέρα αποκεί, τρία μίλια μακριά, όπου τρεμόσβηναν τρία τέσσερα φωσάκια.»

Συνέντευξη του καθηγητή Μάνου Δανέζη στο περιοδικό Ζενίθ.

 

"- Αυτό όμως δεν προϋποθέτει και κάποιο είδος βιολογικής εξέλιξης;

- Ναι αλλά ξέρω πως γρήγορα οι άνθρωποι θα πρέπει μέσω μιας καλλιέργειας να εξελιχθούν, γιατί έχουμε αποδείξει ως βιολογικές υπάρξεις ότι προσαρμοζόμαστε στη νέα γνώση. Θα πρέπει να μετατραπούν από Homo Sapiens σε Homo Universalis, μέσω της ανάπτυξης μιας άλλης αίσθησης την οποία σήμερα ονομάζουμε Νόηση. Τέρμα η ύλη! Τα πάντα είναι ενέργεια, κι όταν λέω ενέργεια δεν μιλάω για ηλεκτρισμό, μαγνητισμό κλπ. αυτά είναι εκφάνσεις της ενέργειας. Δεν είναι ενέργεια ο ηλεκτρισμός, είναι μια εκδήλωση ενός ευρύτερου γεγονότος που δεν γνωρίζουμε ούτε την έκταση ούτε τη φύση και το λέμε Ενέργεια. Η ενέργεια είναι το υλικό του σύμπαντος που δεν είναι ούτε Ευκλείδειο, ούτε τρισδιάστατο. Είναι έξω από τις αισθήσεις μας, είναι το λεγόμενο χάος, το Έρεβος… Το υλικό από το οποίο πηγάζουν όλα τα δευτερογενή γεγονότα που μας δημιουργούν αυτό το Matrix είναι έξω από τη δυνατότητα των αισθήσεων μας. Κάποτε το ονόμαζαν χάος, σήμερα η Νέα Φυσική το ονομάζει Ψευδοκενό. Ο χώρος είναι γεμάτος από αυτό το Ψευδοκενό που αν κουνηθεί λίγο, αν υπάρξει μια μικροδιακύμανση του, τότε γεννιέται ένας κόσμος και όχι ένα Σύμπαν. Σύμπαν είναι όλοι οι κόσμοι μαζί και υπάρχουν άπειροι…Όμως οι κόσμοι είναι μια αφαίρεση, διότι το Σύμπαν είναι Ένα και ούτε σε κόσμους (μικροσύμπαντα) μπορούμε να το χωρίσουμε. Όλα αυτά φαίνονται μαγικά. Για ανθρώπους που δεν ξέρουν σύγχρονη Φυσική είναι μεταφυσικά."

Ολόκληρη

Η soft ιδεολογία

"Το εκλογικό σώμα έχει μεταβληθεί σε κοινό, που ναι μεν αποτελείται από καταναλωτές και παθητικούς θεατές αλλά δεν παύει να έχει απαιτήσεις. Για να οργανώσεις τους ανένταχτους πρέπει να αρέσεις, να είσαι διασκεδαστικός. Για να τους κινητοποιήσεις χρειάζονται άρτος και θεάματα. Αντίθετα, δεν είναι απαραίτητο να διαφωτίζεις τον κόσμο με το κύρος των βασικών αρχών, τις οποίες έχουν ενστερνιστεί. Για να μην μένει κενό γράμμα, η σύγχρονη δημοκρατία πρέπει να παρουσιάζεται εξελιγμένη, ενήλικη και κατά συνέπεια ήπια και μετριοπαθής.

Πώς αλλιώς να τους κινητοποιήσεις αν όχι με θέματα του τύπου: “κάτω τα χέρια από...”; κάτω τα χέρια από το ιδιωτικό σχολείο μου, από τον ραδιοφωνικό σταθμό μου, από τον κολλητό μου, από το πανεπιστήμιο μου. Αυτές οι ετερόκλητες συσπειρώσεις, που εμφανίζονται ανυπότακτες σε κάθε πολιτικό καπέλωμα, εκφράζουν με τον ανέμελο και χωρίς επιθετικότητα χαρακτήρα τους μια βαθιά αποπολιτικοποίηση: υπεράσπιση κάποιου δικαιώματος, ηθική αγανάκτηση, πραγματισμό, και κατ’ ουσία, βαθύ συντηρητισμό.

Η νέα ηθική είναι management με καρδιά: έχει κανείς το δικαίωμα να είναι πλούσιος αλλά και το καθήκον να βοηθά τους φτωχούς. Το πάντρεμα αυτού του ηθικού αιτήματος μ’ αυτόν τον έμπρακτο κερδοσκοπισμό, της ρητορικής για τα ανθρώπινα δικαιώματα με τον κοινωνικό κυνισμό (που προσαρμόζεται χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία στην πραγματικότητα της νέας φτώχειας), φανερώνει την άνοδο ενός νέου πραγματισμού χωρίς αναστολές."

Francois-Bernard Huyghe
"Η Soft-ιδεολογία" (Ελληνική Ευρωεκδοτική)

Η Κοινότητα δράσης απέναντι στις Μάζες

[...] Οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά. Απεγνωσμένα ψάχνουν (όταν όλα έχουν καταρρεύσει) για έναν καινούργιο θεό ή τον εκπρόσωπό του που θα τους την στερήσει, αλλά που στην πραγματικότητα θα τις απαλλάξει από την ευθύνη του εαυτού τους.

[...] Πόσες φορές βρέθηκε ο άνθρωπος κοντά στην υποψία ότι δεν είναι οι θεοί που πρέπει ν αλλάξουν αλλά το σύστημα;

[...] Μία κοινή πίστη σώζει πάντα τις μάζες από την ανυπόφορη μοναξιά του ατόμου. Αλλά όσο δύσκολο είναι να τις ενώσεις κάτω από μια καινούργια προοδευτική ιδέα, τόσο εύκολο είναι να τις συνδέσεις μ' ένα κοινό μίσος. Εναντίον ποιανού; Μα η μετριότητα βλέπει γύρω της τόσους εχθρούς! Γι αυτό η μάζα είναι πρόθυμη να υποστηρίξει μια θεότητα ή μια εξουσία που υπόσχεται το διωγμό της αδικίας και την αποκατάσταση της ισότητας. Το κακό είναι πως δεν ελέγχει ποιος της τα υπόσχεται όλα τούτα. Της αρκεί η πλάνη πως οι πάντες θα ισοπεδωθούν στο ανάστημα της δικής της μετριότητας. Και πως και οι άλλοι θα στερηθούν εκείνο που η ίδια φοβάται: την ελευθερία να ψηλώσουν.

[...] Οι μάζες εκπαιδευμένες να είναι άτολμες και δορυφορικές, καθηλώνονται ανίκανες και ν’ αντικρίσουν ακόμα το κενό. Ειδικά διαμορφωμένες έτσι, περιμένουν, προσφέροντας με την ανημποριά τους, το πρόσχημα. Αυτή είναι η στιγμή του καπάτσου ή αλλιώς του ηγέτη. Όταν οι παλιοί θεοί αποσύρονται, οι θρόνοι αναζητούν διάδοχο. Και μ' ένα καλό χειρισμό ή δίχως καν χειρισμό, σχεδόν κάθε άχρηστο σακί κόκαλα μπορεί ν αναρριχηθεί στην άδεια θέση!…

Λιλή Ζωγράφου

Ο Πόνος εκμαιεύει συνείδηση και ανώτερη ηθική



«Θέλετε αν είναι δυνατόν -και δεν υπάρχει πιο τρελό «αν είναι δυνατό»- να εξαλείψετε τον πόνο. Κι εμείς; Πράγματι φαίνεται ότι εμείς θα θέλαμε να γίνει πιο άσχημος και πιο μεγάλος απ' ό,τι ήταν ποτέ! Η ευημερία, όπως την εννοείτε εσείς- αυτό δεν είναι σκοπός, αυτό φαίνεται σε μας τέλος! Μια κατάσταση που κάνει γρήγορα τον άνθρωπο καταγέλαστο κι αξιοπεριφρόνητο -που κάνει επιθυμητή τη καταστροφή του! Η πειθαρχία του πόνου, του μεγάλου πόνου -και δεν ξέρετε πως αυτή η πειθαρχία μόνο δημιούργησε κάθε ανύψωση του ανθρώπου μέχρι σήμερα; Κείνη η ένταση της ψυχής στην ατυχία, που καλλιεργεί τη δύναμή της, ο τρόμος της στη θέα της μεγάλης καταστροφής, η επινοητικότητά της κι η ανδρεία της στο να υφίσταται, ν' αντέχει, να ερμηνεύει, να εκμεταλλεύεται την ατυχία κι ό,τι άλλο είχε ποτέ από βάθος, μυστήριο, μάσκα, πνεύμα, πανουργία και μεγαλείο, δεν της δόθηκαν μέσω του πόνου, μέσω της πειθαρχίας του μεγάλου πόνου;

Στον άνθρωπο, δημιούργημα και δημιουργός είναι ενωμένα: στον άνθρωπο υπάρχει ύλη, κομμάτι, περίσσεια, πηλός, λάσπη, τρέλα, χάος αλλά στον άνθρωπο υπάρχει επίσης δημιουργός, γλύπτης, σκληρότητα του σφυριού, ο θεϊκός παρατηρητής κι η έβδομη ημέρα, καταλαβαίνετε αυτή την αντίθεση; Κι ό,τι ο οίκτος σας είναι για το «δημιούργημα στον άνθρωπο», για κείνο που πρέπει να διαμορφωθεί, να σπάσει, να σφυρηλατηθεί, να κομματιαστεί, να πυρακτωθεί, να ραφιναριστεί, κείνο που πρέπει να υποφέρει -και θα υποφέρει; Κι ο δικός μας οίκτος, δεν καταλαβαίνετε για ποιον είναι ο αντίθετος οίκτος μας όταν προστατεύει τον εαυτό του απ' το δικό σας οίκτο θεωρώντας τον τη χειρότερη απ' όλες τις εκθηλύνσεις και τις εξασθενήσεις; Οίκτος λοιπόν εναντίον οίκτου! Αλλά, για να το πω άλλη μια φορά, υπάρχουν ανώτερα προβλήματα από τα προβλήματα της ηδονής και του πόνου και του οίκτου και κάθε φιλοσοφία που πραγματεύεται μόνον αυτά είναι αφέλεια.

Εμείς οι αμοραλιστές! Αυτός ο κόσμος που μας αφορά, που εμείς πρέπει να φοβόμαστε και ν' αγαπούμε, αυτός ο σχεδόν αόρατος, μη ακουόμενος κόσμος του λεπτού διατάζειν, του λεπτού υπακούειν, ένας κόσμος του «σχεδόν» από κάθε άποψη, σοφιστικός, τραχύς, αγκαθερός, τρυφερός: ναι, είναι καλά προστατευμένος απέναντι σε αδέξιους παρατηρητές και φιλική περιέργεια! Είμαστε μπλεγμένοι σ' ένα στέρεο δίχτυ καθηκόντων και δε μπορούμε να βγούμε απ' αυτό. Σ' αυτό είμαστε κι εμείς «άνθρωποι του καθήκοντος»! Μερικές φορές, είναι αλήθεια, μπορεί να χορεύουμε μες στις «αλυσίδες» μας κι ανάμεσα στα «ξίφη» μας συχνά, είναι εξίσου αλήθεια, τρίζουμε τα δόντια μας και δυσφορούμε ανυπόμονα με τη κρυφή σκληρότητα του κλήρου μας. Αλλά ό,τι και να κάνουμε, οι βλάκες και τα φαινόμενα είναι εναντίον μας και λένε «αυτοί είναι άνθρωποι δίχως καθήκον», -έχουμε πάντα τρελούς και φαινόμενα εναντίον μας!»

Φρειδερίκος Νίτσε
(«Πέρα από το Καλό και το Κακό»)

Andrew Lloyd Webber "Το φάντασμα της Όπερας"

Ο Άρχοντας των Φόβων

Ο φόβος για τις συνέπειες έτσι κι ακολουθήσουμε το κάλεσμα της καρδιάς μας. Ο φόβος της πτώχευσης, ο φόβος της φτώχιας, ο φόβος της χρεοκοπίας. Ο φόβος ότι θα συντριβούμε αν προσπαθήσουμε κάτι μόνοι μας, κι ότι θα συντριβούμε αν τα παρατήσουμε και συρθούμε πίσω στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε. Ο φόβος ότι είμαστε εγωιστές, ότι είμαστε άπιστοι σύζυγοι∙ ο φόβος μήπως αποτύχουμε να συντηρήσουμε την οικογένειά μας, μήπως θυσιάσουμε τα όνειρά τους για τα δικά μας. Ο φόβος ότι προδίδουμε τη φυλή μας, τους δικούς μας, τους κολλητούς. Ο φόβος της αποτυχίας. Ο φόβος μήπως γελοιοποιηθούμε. Ο φόβος μήπως πετάξουμε στα σκουπίδια την εκπαίδευση, την μαθητεία, την προετοιμασία εξαιτίας των οποίων όσοι αγαπάμε θυσίασαν τόσα, και που εμείς φτύσαμε αίμα για να τα αποκτήσουμε. Ο φόβος για το άλμα στο κενό, μήπως βρεθούμε πολύ μακριά εκεί έξω∙ ο φόβος μήπως περάσουμε ένα σημείο χωρίς επιστροφή πέρα απ’ το οποίο δεν μπορούμε να αναιρέσουμε ό,τι κάναμε, δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε, δεν μπορούμε να ακυρώσουμε μια απόφαση αλλά πρέπει να ζήσουμε με τη χάλια επιλογή μας για το υπόλοιπο της ζωής μας. Ο φόβος της τρέλας. Ο φόβος της παράνοιας. Ο φόβος του θανάτου.

Σοβαροί όλοι οι παραπάνω φόβοι. Αλλά δεν αποτελούν τον πραγματικό φόβο. Τον Άρχοντα των Φόβων, τον Πατέρα όλων των Φόβων, που βρίσκεται τόσο κοντά μας ώστε, ακόμα και όταν τον διατυπώνουμε φραστικά, δεν το πιστεύουμε.

Το Δέντρο της Ζωής

Η Βελανιδιά σύμβολο του δάσους

Ένα ταξίδι... Από την ιερή βελανιδιά του Διός της Ελληνικής Παράδοσης όπου κατοικούσαν οι νύμφες Αμαδρυάδες, στην κοσμική φλαμουριά (αναφέρεται και ως δρυς) του Σκανδιναβικού Μύθου (Yggdrasil) και στις δρύες των περίφημων Δρυίδων του Κέλτικου Κόσμου. Και από την παράδοση την παλιά, στις βελανιδιές των πολλών διάσπαρτων ξωκλησιών και ιερών τόπων, των λαϊκών παραδόσεων/ δοξασιών του σήμερα (π.χ. καλικάντζαροι που προσπαθούν να κόψουν το κοσμικό δέντρο που συγκρατεί τη γη, το οποίο παραπέμπει σε βελανιδιά), αλλά και στο μεγάλο ενδιαφέρον που υπάρχει για την οικολογική της αξία, την προστασία και την ορθή διαχείρισή της. Ένα ταξίδι στον χρόνο... Ταξίδι για την επανακάλυψη των ριζών μας και την επαναπροσέγγιση ενός βασικού συμβόλου της σύζευξης Γης και Ουρανού, προς επαναπροσδιορισμό της σχέσης του Ανθρώπου με τo Περιβάλλον. Η βελανιδιά (δρυς), ως Κοσμικό Δέντρο, αποτελεί έκφραση της Χωρικής Τάξης και Οργάνωσης ενάντια στην Αταξία του Σύμπαντος και συνάμα αποτελεί τον συνδετικό κρίκο παρελθόντος και παρόντος, φυσικού και υπερφυσικού, πραγματικότητας και φαντασίας.

"Απ' το χάραμα, στης Μάνινας το τεμάχι, ένας κόσμος ολόκληρος παρέα με όλα τα μπαγκάζια, έδινε τον αγώνα του... Ζωντάνευε το δάσος από τούτο το ανθρώπινο μελισσολόι, που πάλευε για να ζήσει. Οι Αμαδρυάδες έμεναν ξάγρυπνες τα βράδια, σχολιάζοντας μεταξύ τους αυτά που έβλεπαν, και ψιλοκοσκινώντας αυτά που άκουγαν ολημερίς. Οι Δρυάδες σταμάταγαν το χορό τους και το χαρούμενο νυκτερινό αλαλόϊσμα, για μην ξυπνήσουν εκείνο το αποκαμωμένο ανθρωπομάνι. Πάταγαν στα νύχια μην διακόψουν το όνειρο, εκείνο το ανακάτεμα της πραγματικότητας με τον μύθο, που τους ταξίδευε πέρα απ' του θνητού το βίωμα. Η αρμονία της φύσης σε όλο της το μεγαλείο". 

Κατάματα τον Ήλιο

"Λαός, δούλος και ριζοσπάστης, όλοι πάντοτ’ ομολογούν, πώς των θνητών υπέρτατη ευτυχία η προσωπικότητα μόνον είναι."

Goethe 

Καλή Χρονιά!

Μην προσθέτεις χρόνια στη ζωή σου.

ΠΡΟΣΘΕΣΕ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ!